Sunnanfari - 01.01.1897, Blaðsíða 5

57
kemur heim með hlaðinn knör af sprekþurrum
þaungulhausum, sem ætlast er til að hann fái
gefins á kirkjujarða- og ítaka-rekum. Nú er
verið að senda eftir hinum eilífa eldi austur í
Asíu, sem logar þar í steinolíunámunum; hann
þykir öllum öðrum eldi heilagri og betri vegna
aldursins, og mun eiga að flytja hann á græn-
lensku kerlingarhári“.
Guðmundur Friðjónsson.
G u ð r ú n.
Til eru þau orð
er tunga þín
skilfi, ef skyldi hún mæla.
— Um þínar huldustu
hugrenningar
talar nú stjarna við stjörnu.
Dráp þú ei skirrðist
ef dauðlegur vissi
það er þú í gröf vilt grafa.
En auga því
fær þú aldrei lokað,
sem annara svefn opnar.
Grjet hún, grjet hún,
grúfði höfði
er sólgyðjan tjaldaði sali.
En oft um nætur
reis ein á fætur;
við stjörnurnar stóð hún á tali.
Ein skín stjarna
yfir austurbrún,
vel að vegum gætir;
kunnuglega
kjör þín les
hyggið himins auga.
Andvökunótt
eina fyrri
gægðist sú stjarna innum glugga,
og las þá hvert þitt
leyndarmál
þjer úr andvaka auga.
Sorgarnótt
þegar svefninn flýði
gægðist hún aftur um glugga,
og heyrði á
þau harinaorð
sem var að svæflinum hvíslað.
Minningum þínum
þú margvafðir
um þá einu stjörnu:
innst þjer í sál
á einverustundum
leit það uppheims auga.
Yjelaþræði,
er þú af' viti ófst
og lagðir um leynda gtigu,
máttu nú sjá
við mánaskin
rekja svartir svipir.
Skjálfa geislar
við skararbrún,
læðist feigð eftir fönnum;
djúp ríkir þögn,
dómar eru kveðnir
strangir á stjörnuþingi.
Alþögla nótt,
þegar augu guðs
horfa af himni niður,
duldum rúnum
eru dómsorð skráð.
Betra er sakleysi en sekt.
Þ. G.
Manvísur.
I.
a.
Æ, kom þú, æ, kom þ(i, in fagra
rek kuldann (ir hjartanu á mjer.
Það hættir að slá, ef það hættir
að hressast af brosi frá þjer.
Jeg má þig ekki muna,
en man þig alla tið.
Á gröfum góðra vona
því græt eg ár og aíð.