Sunnanfari - 01.06.1902, Síða 6

46
brá upp sýnisgripnum. Þetta mun þó ekki vera
hrafnsí]öður? Og ef svo er: má þá ekki ætla
og fullyrða, að sjálfur fundarstjóri sé — ham-
skiftingur!
Sólskríkjan sagði þessa sögu brosandi. Þegar
hún lauk sögunni, gerði hún langa hláturlotu aft-
ur úr frásögninni.
Nú varð mikill þytur á þinginu. Sólskríkjan
segir satt! kvað nú við í mörgn fuglsnefi. Þessi
fjöður er úr al-inn]endum, þjóðlegum þjóðkrumma
landskrummasyni. Hrafninn er hamskiftingur !
Nú varð hrafninn sótsvartur af reiði og
hrafnsvartur. Hann stilti sig þó vel og lægði
sl apið undir yfirráð sinnar þjóðlegu skynsemi.
Þegar hann tók til máls, varð eigi séð, að hon-
um hefði runnið í skap.
Já, þetta fá þeir, sem vinna fyrir föðurlandið.
Ræða min gaf ekki ástæðu til ósæmilegra orða.
En það get eg sagt sólskríkjunni, að mér kemur
það ekki við, þótt fiökkukindur finni fjaðrir af
kjóa eða skarfi út um buskann.
Hávellan hafði setið á þinginu og verið hljóð
alt til þessa. Nú tók hún til orða og var snjöll
í máli.
Eg bið ekki fundarstjórann um málfrelsi. Eg
kom frjálsum fótum hingað og mun héðan frjáls-
um vængjum fljúga. Eg hefi búið hvern vetur
æfi minnar alfrjáls úti í hafinu, barist við sædrif
og stórhríðar, og eg hefi þjónað frjálsræðinu á
vorin um varptímann. Eina ófrelsið, sem eg
þekki, eru ólög hrafnsins, þessa svarta ræningja,
sem situr hér í forsetastólnum. Hann hefir
rænt eggjurn mínum og kynsystra minna, þegar
hann hefir getað. Hvað er hann að tala um föð-
urlandið og baráttu í þarfir þess ? Sá sem legst
á afvelta sauði og ósjálfbjarga, etur úr þeim aug-
un og rekur úr þeim þarmana, hann ætti ekki
að bera sér í munn heilög orð og göfugar hug-
myndir. Og hvað er hann að krunka um út-
Ienda hættu ? Hann, sem enga bók sér og ekkert
blað les, nema Dánarskrárnar, sem Pestarkjötsfé-
lagið gefur út og ritar i. Nú eru komnar fram sann-
anir fyrir því, að þessi fugl er sjálfur hamskift-
ingur, þótt hann sé ekki svo mikils verður, að
hann fái að bera skrautbúning. Hann gleymir því,
eða skilur ekki, að sjálfur lifir hann á þeim fugl-
um, sem hann vill gera útlæga úr landinu.
Meðan hávellan talaði, gerðist hrafninn lágur í
sætinu og lémagna í höfuðburði. Keldusvínið
hafði skrifað í ákafa fundargerðina. En þegar
háveilan tók til að brýna raustina, misti það
pennann og skreið niður í dýið.— Hrafninn skil-
ur ekki, veit ekki, man ekki einu sinni það, að
hann lifir ásamt hvski sínu á þeim fuglum, sem
hann vill gera landræka. Þessi orð kváðu nú
við um gjörvallan þingheiminn. Fuglarnir teygðu
úr sér, böðuðu út vængjunum og gerðu hvínandi
vængjaþyt. Þessir viðburðir munu hafa komið
hrafninum á óvart; því að hann var þvi vanur,
að ráða einn öllum gerðum, þegar hann hlamm-
aði sér niður hjá eggjamæðrunum út u:n víða-
vanginn og rak þær frá hreiðrinu. Nú varð
h a n n að flýja.
Hann vildi segja eitthvað að lokum; en kom
engu orði upp fyrir hræðslu, nema þessu al-
kunna óhijóði:
Krunk, kiunk !
Gasin var komin á flug, og stefndi til forset-
ans. Þá beið hann ekki boðanna, tók til vængj-
anna og flaug í loft upp og beint í norður.
— En sólin var komin upp fyrir fjöllin og skein
í heiði suður frá.
Gudm. Friðjónsson,
Lýðskólinn n ý i í S t o k k h ó 1 m i, sem
myndin er af á bls. 45 og lierra GuSm. Finnboga-
son lýsir, er eins og mjög svo mikilfengleg og há-
göfug hugsjón í samanburSi viS þaS, er hór þekkist.
En engu spillir þaS, aS hafa fagrar hugsjónir fyrir
augum sér. Of hátt markmiS er betra en of lágt.
Christian de Wet, sá er kvæSiS er
um og myndin af á bls. 44, er hinn nafntogaSi,
sigursæli BúahershöfSingi. Hann var ekki annaS
en bóndi, eins og í kvæSinu segir, er ófriSurinn
hófst viS Breta. Svo var um fleiri afreksmenn Bda
í þessum ófriSi; og er óvíst, aS þeir hefSu jafn-
vaskir reynst, ef alist hefSu upp viS skólanám.
Höfundur kvæðisins, Daniel Fallstrom, er sænskt
skáld ágætt, og íslenzkaS hefir þaS eitt af höfuð-
skáldum vorum.