Sunnanfari - 01.09.1902, Blaðsíða 4
68
Reykjanesvitinn.
Það er helzta rnannvirkið, sem enn er til hér
á landi af því tægi, lítils háttar að vísu í saman-
burði við hin fjöldamörgu meiri háttar mannvirki
sarns konar annarstaðar.
Reykjanesvitinn stendur yzt á útsuðurtá Reykja-
nesskaga, á dálitl-
um hnjúk rétt við
sjóinn, er nefnist
Valahnjúkur og er
beint upp undan
Reykjanesröst. Þar
er Eldey beint
undan landi, i ^/2
viku sjávar. Fram-
an í hnjúknum er
þverhnípt berg i
sjó niður og hallar
töluvert upp frá
brúninni; nokkra
faðma frá henni
stendur vitinn, þar
í hallanum. Það
er turn, hlaðinn
í átthyrning, úr ís-
lenzkum grásteini
höggnum, og stein-
lími, rúml. 22 feta
hár, og 6—7 fet
á vídd (að þver-
máli) að innan;
veggirnir rúm 4 fet
á þykt, nema helm-
ingi þynnri ofan
til, þar sem Ijós-
kerið stendur, enda
víddin þar meiri.
Ljóskerið er átt-
strent, eins og
turninn, rúm 8 feta á vídd, og 9—10 á
hæð upp í koparþakhvelfinguna yfir því.
Það er ekki annað en járngrind, húsgrind, með
stórum, tvöföldum glerrúðum í, sem eru nál. alin
í ferhyrning, afarsterkum og þykkum (3/g þuml.
á þykt), 6 á hverri af 7 hliðum átthyrningsins —
eins og 6-rúðu-gluggar, — en engri á hinni átt-
Reykjanesvitinn
undu, þeirri er upp á land veit. Þar utan yfir
er svo riðið net af málmþræði, til varnar gegn
fuglum, og er manngengt í milli þess og ljós-
kersins. En innan í glerhúsinu (Ijóskerinu) eru
vitaljósin, 17 steinolíulampar, innan i holspeglum
(sporbaugsspeglum) úr látúni, fagurskygðum, 21
þuml. að þvermáli;
er þeirn raðað 2
og þrem hverjum
upp af öðrum á
járnsúlnagrind
hringinn í kring,
nema á sjöttung
umferðarinnar,
þann er upp að
landi veit. Verð-
ur svo mikið Ijós-
magn af þessunt
umbúnaði, að sér
nær 5 vikur sjávar
undan landi, enda
ber 175 fet yfir
sjávarmál.
Turninn er tví-
loftaður fyrir neð-
an Ijóskerið, og
eru þar vistarver-
ur fyrir vitagæzlu-
mennina, nteð ofni,
rúnti, sem er neglt
neðan í loftið, m.m.
Tvöfaldir gluggar
litlir eru á þeim
herbergjum, 2 á
hvoru. Alt er
mjög ramgert, hurð-
ir og gluggaumbún-
aður o. fl., og veit
ir ekki af; því
fast knýr kári þar á dyr stundum, — þeytir
jafnvel allstórum steinum upp um vitann og bæði
inn um turngluggana tvöfalda og eins í ljóskera-
rúðurnar gegnunt málþráðarnetið, og mölvar þær,
þó þykkar séu.
Tveir menn eru i vitanum á hverri nóttu all-
an þann tíma árs, er á honum logar, en það er