Sunnanfari - 01.09.1902, Blaðsíða 7

framan af nokkur gorgeir; en þegar eg heyrði
að þú værir í bréfaskriftum við J. Sigurðsson og
Grím, sá eg út um brekánið, að þú mundir sitja
á einhverjum svikráðum við þá, og þakkaði ham-
ingjunni, þú tókst mig ekki fyrir, en nú þegar
alt er á enda, geturðu snúið við blaðinu og gef-
ið fyrnefndum mönnum dauðann og djöfulinn, en
tekið aftur fat á þínum prioribus amoribns, mér*.
Gjráni] er farinn fyrir góðri stund, og egkem
nú að utan, hafandi étið rauðar spýtur upp á
krít, því Gjráni] þorir aldrei að lána mér neitt,
eins og vonlegt er....................Og úr þvi
eg er nú sloppinn úr þessari freistni og kominn
heim til Gyðingsins, sem hún segir sjálf enginn
vilji snerta, þá held eg verði að láta pig vita, að
þessi sami G[ráni] hefir þránauðað á mér að gera
eitthvað eftir móður sína, og eg hef alt af neitað,
og sagt það væri mér ómögulegt, til merkis mitt
nafn Jónas Hallgrímsson. En út úr þessu hefir
spunnist, að eg hef hugsað með mér, hvernig eg
mundi vilja hugga einhvern Hegelianer — þú
skilur -— undir slíkum kringumstæðum. Heyrðu
nú til:
Nautgæfa fóðurgrasið grær
á leiði móður þinnar þjaðu,
því ertu hljóður, frændi! sjáðu,
hvar bóndi góður björg sór fær.
Þúfu, sem slær ’ann, undir er
sú ein, sem kæran haft þig hefur,
í hjúpi væran dúr hún sefur,
heytuggu nær ’ann handa sér.
Hvar er nú prýðin fljóða frægst,
móðurorð blíð á mjúkum vörum,
málfærið þýða, ljúft í svörum,
upplitið fríða ástarnægst?
Seinna meir skaltu sama veg;
raunar er kalt í rúmi þröngu
og rökkrið svalt, — en fyrir löngu
þú veizt það alt eins vel og eg.
Nú færðu ekki að sjá um sinn
meira af rekkju móður þinnar,
1) Gísli Magnússon skólakennari (d. 1878).
2) Hór þrýtur aftur hönd Gísla og nú tekur
Jónas aftur við.
maðkur á bekki situr innar, —
því hlærðu ekki, herra minn'!
Til sannindamerkis um það, að þetta sé gert út
í loftið, citera eg Brinmeyer við G[rána] segjandi:
»Margur á bágt í heimi hór,
heyrðu það, Jósep bróðir minn,
taktu það ekki samt að þór,
helvítis djöfullinn þinn«.
En hafði eg ekki lofað þér einhvern tíma
stökum, áður en þessu bréfi lyki? Svo stendur
nú á sálarástandinu, að eg held lítið verði um það,
en tilraunin er öllum boðin, segir máltækið, þó
vitlaust sé:
Yeit eg það fyrir vissu nú,
veður færðu’ eða gamalkú
hjá henni Höllu minni,
út úr þessari orlofsferð,
sem upp á hennar náð er gerð,
gikknr í gömlu skinni!
Þegar þú kemur kotið á,
sem Kreisehu liggur út í frá
neðan við háa hólinn,
viltu þá ekki vita hvurt
Vigga mín hefir að mór spurt,
sem að eg sá um jólin?
Andlitin þýzku eru mér
engu síður en brauð og smér
í fardögum fyrir norðan,
(gott eiga sumir gæfumenn,
guð veit, hvort að þú manst það enn)
þegar að þrýtur forðann.
Eins bið eg þess, ef áin Rín
upp er stigin á fætur þín,
fljúgðu þá fjöllum hærra,
komandi hingað heim um sinn,
hórna rétt strax við kaupstaðinn
er vatnið víni tærra.
Froskarnir vaxa fjögur ár,
fárlega ert’ í slíku dái!
(bið eg þór bóta þriggja)
og lifa nærri eins lengi og þú;
lagleg hefur hún verið sú1 2 1.
Engin vill undir liggja.
1) )> S ú sem fræddi þig á að froskarnir, yrði ekki
nema 8 daga« [J. H.].