Sunnanfari - 01.03.1912, Blaðsíða 2

18
meir enn fyrr. Stærsta og merkasta viðbótin,
sem um hans tíð hefur orðið, er að sjáifsögðu
svonefnt Vídalínssafn, gjöí Jóns Bretakonsúls
Vídalíns. En þess ber að geta í sambandi
við þetta, að óvíst er, hvort sú gjöf hefði
nokkurn tíma verið gefin, ef Matthíasar hefði
ekki við notið, því að með ritgjörðum nokkr-
um 1 Skírni og annarsstaðar sýndi hann fram
á það, að mikið af forngripum Vídalíns-
hjónanna væru miður löglega undan íslensk-
um kirkjum gengnir, og íjekk hann því meira
að segja, eptir töluvert þjark, framgengt að
þau sáu sjer ekki fært annað enn að skila
einum þessara gripa aptur í lifanda lífi, en
það voru Bessastaðadósirnar. Ekki er þetta
sagt í þeim tilgangi að rýra að neinu leyti
hina rausnarlegu gjöf eða þann, sem hana
gaf, heldur til að sýna hugsunarháttinn eins
og hann var þá og hve ófyrirgefanlega skeyt-
ingarlausir menn fyrir skömmum tíma voru
um verndun forngripa, en það skeytingarleysi
er nú að mestu horfið og má Matthíasi þakka
það fyrstum manna. Mikinn þátt á hann
í fornmenjalögunum frá 1907. Enn um þau
lög má segja, að þau sjeu skilyrði fyrir við-
gangi Forngripasafnsins og að það nái til-
gangi sinum.
í iðnsjmingu þeirri, sem haldin var í Reykja-
vík á aldarafmæli Jóns Sigurðssonar, var
Matthías líka einn aðalmaðurinn. Nokkur
undanfarin sumur hefur hann farið í forn-
menjarannsóknarferðir um landið víða, og
mun árangurinn af þeim ferðum sýna sig í
framtíðinni.
Matthías er skýr maður, mentaður og lærð-
ur á marga lund; einbeittur er hann og fastur
fyrir. Matthíasi dettur opt margt gott í hug,
en að því leyti er hann frábrugðinn þeim,
sem svo eru gerðir, að liann kemur optast
nær hugmyndum sínum í framkvæmd, og
njóta fjelög þau, sem hann er í eða við rið-
inn opt góðs af dugnaði hans. Matthías er
útsjónarsamur, nostrunarsamur og nýtinn og
hagur á alla smíð. Hann er drengur hinn
besti, og tryggur þeim, sem hann tekur því
við; hann er ræðinn og fyndinn, þó lítið beri
á því við ókunnuga menn. — Matthias er
rjettur maður á rjettum stað, sem örugt má
treysta að leysi verk sitt vel af hendi. Hann
er enn ungur maður og á væntanlega enn
mörg nytjastörf fyrir höndum.
Betur að landsstjórnin væri altaf jafn heppin
i handtökum, og sú sem selti slíkan mann,
sem Matthías, fyrir þjóðmenjasafnið.
Bölvaðurí
Niðurlog.
Það hjálpaði ekki stórt, þótt hún hagaði sér
alveg eins og þau væru tvö ein á öllu skip-
inu, það gerði ekki annað en að erta Jón.
Hann var alveg eins og brendur. — Þetta var
að verða óþolandi. Hann varð að íinna ein-
hver ráð.
Og alt í einu sá hann ráð. — Það var húið
að slökkva í reykingaklefanum meðan þau
voru úti, og þangað kom engin héðan af.
Par var griðastaðurinn. — »Við skulum koma
inn fyrir«, hvíslaði Jón,
»Nei«, svaraði hún, og ætlaði að segja
meira, en þá kom einhver utan af þilfarinu
og púaði við um leið og hann straukst fram
hjá þeim, greip í handriðið og steig niður i
efstu tröppuna.
Jón sundlaði, en þau héldu niðri í sér and-
anum og maðurinn hvarf niður stigann án
þess að verða nokkurs var.
Þetta ýtti nú við þeirri ljóshærðu. Hún sá
að ekkert vit var í því, að standa þarna og
kyssast, og vildi komast burtu þaðan. Jón
varð þess íljótt var, og gerði aðra atrennu að
því, að koma henni inn fyrir dyrastafinn.
»Nei, nei, — ekki þangað! Þarna getum
við ekki verið. Eg verð að fara niður, jóm-
frúin fer að undrast um mig. Hún er búin
að búa um mig og alt saman. — Eg ætla að
láta hana sjá þcgar eg fer inn!«
»Haldið þér eg vilji sleppa yður — missa
yður alveg—«, stamaði Jón í fátinu.
»Hvaða vitleysa, góði!« sagði hún og tvö-
faldaði allra snöggvast átakið utan um hend-
ina á Jóni. — »Jómfrúin — —«