Austri - 30.11.1891, Side 1

Kom« út til nýárs, 8 blöð
ároánuði. Verð : 1 kr.ðO&ura,
<ariendis 2 krónur. Borgiat
fyrir lok október, annara 2kr.
Upprögn, ekrifleg, bund-
in við úr'u'.ót. Ögi’.d nc.T-.a.
korain cé til ritctjórar.3 fyrir
1. oktober. Augljcingar 10
aura línan, eða 60 aura Uver
þral. dálk*.
ó

i. n-g-
„AIJSTR I“.
J>eir, sern setla sðr að gjörast
nýjir kaupendur að „Austra“ úr
næsta nýári, eru beðnir að gjöra svo
vel að tilkynrot cas pað sem fyrst,
svo vér getum farið nærri uni, hvað
leggja purfi upp mikið af blaðinu ept-
ir nýár.
Einkum biðjum vér pá vini vora
í vesturbluta Norðurlands, á Yostur-
landi cg Suðarlandi, pangað sem vér
aðeins höfum sent einstök eintök af
blaoina til prcfs, að láta oss Mö fyrsta
vita væntanlega áskrifendatölu bjá
peim. — J>etta er oss líka mjög árið-
andi sð pví leyti, að fjölgi kaupend-
ur blaðsins nokkuð að mun fram úr
pví ssm nú oru peir — á tó 1 f t a
hundrað — pá verður óumfiýjan-
lega nauðsynlegt að kaupa hraðpressu,
sem er pví ómnsr.n’egri, cem pað er
afráðið, að stækba blaðið úr nf-
árinu, án pecs pó að vorðið
li æ k k i á p v í, og til pcss að bonia
hinuin tíðu fréttum, er blaðinu berast
í hverri viku frá útlöndum, sem
íyrst til kaupendanna.
Eitstj.
T I L
Otto Watlmo
—erá—
Hét á 08s þás úti
Thfr hákesjur skúlfu
(róðr ras greiddr » grceði).
graras stallari alla;
vel bað skip nieð skilja
skeleggjaðr frara leggja
sitt, en seggir játtu
enjalls landreka spjalli.
steinn Herdíearson
í»Ökk fyrir handslagib hlýja,
hetja, „vor bróðir í naub“,
fcoÖandi brautina nýja,
biessan og naanndóm og auö!
Blób vort J)ú yngir í æðum,
úgæti Norbmanna son,
treyetandi Garðarshólms gæbum,
glóandi’ af hugprýbi’ og von!
Vígroba verpur á æginn,
vaknár hin dauflynda j)jóö;
hvar senv j>ú svífur um sæinn,
syngur þú Darraðarljó&.
Kenn j)ú oss krókana’ ab slétta,
kenn oss þá beinustu leib,
kenn þú oss kryppuna’ aé rétta,
kenn oss aó leggja fram skeið.
SEYÐISFIRÐI, 30. NÓY. 1891.
Kenn oss at> skelfast ei skvettinn,
skúrin er heilsunni hót,
kenn oss aö burtu þvo blettinn,
baðstofu vanj)rif og sót!
Hæð þú vorn hugsýkisþunga,
* fcæð þú vorn einrænings dóm,
hrynd af ocs dáðleysisdrunga,
drep þú vorn harðindalcm!
Sigld’ i oss sækonungsliuginn,
sigld’ í oss feðranna mó5,
sigld’ í css eálina’ og duginn,
Sigld’ í oss víkingablób.
Kvar sem þú hestinum ranga
hleypir um ólgandi lá,
ölaf á Ormin am langa
■ css látfcu fagnandi sjá!
Vek oss, þú víkinga nafni!
V-aggi þér Svalgýmir forn!
Lýsiþér Lukkan í stafni !
Lúti J»ér Gerpir og Horn!
Kalla, svo kve&i við dalir,
kemur þá libsmannasveit;
enn byggja hlutgengir halir
harðsnúinn eidfjallareit!
Enn lifir afrek og frami;
enn lifir gígjunnar stál;
enn lifir andinn hinn sami;
enn lifir Hákonar mál.
Á Storð þcgar gekk fram oggeystist
„gullhjálmsins^ skinandi þor,
enginn meb ynglingi treystist
utan hann J>órólfur vor!
Vasklega vígsnara garpa
veki þitt Hákonar-orð —
þesskonar þjébhetju snarpa,
er þorir að berjast „á Storb"!
Siglum hið tvistra&a saman,
siglum upp holur og krik;
siglum Óss gagnsemd og gaman,
gull inn, á sérhverja vík !
Fram, fram,þér Próns hetjur allar!
Frá, frá, þú dáðleysisorð!
Fram, fram, þvi foringinn kallar:
Fram, fram til sigurs „á Storð"!
Siglum upp samhug í landi!
Sundur meb þverúðarbönd!
Siglum, uns bróðernis-bandi
bundinn er Ægir við Ströiid!
ITaf þú, vor lnigprúði Wathne,
heiður og þakklætisyl;
lif þú svo landið vort batni,
lif meðan ísland er til!
Matth. Joehutusson.
ff »
ér getnm oigi neitað oss um að
birta lesendum „Austra“ ofanstand-
andi kvæði, er höfundurinn hefir sent
oss til prentunar, pótt vér vitum að
eiganda blaðsins muni stórum mis-
líka við oss og að hann jafnvel mundi
hafa fyrirboðið oss að taka pað i
blaðið, ef hann hefði ekki núveriðí
útlöndum,pví svo erhonum mótstæði-
legt, að blaðið flytji lcf um sjálfan
hann, pólt vér fáum pað skrifað úr
ýmsuin ffttum. En' kvæðið er, að eins
miklu leyti, gagnleg hugvekja til Þjóð-
arinnar, eins og lof um l erra Otto
Yóathne. Álítuni vér og rangt, að
lofa alpýðu ekki að sjá pvílikan skáld-
skap, sem öllu fremur er hennar allr-
ar eigin eign en noklcurs eiiistaklings,
og sýnir henni, að „svanir“ vorir eru
ekki allir liljóðir orðnir.
Ritst.
IJm túvlnnu,
eptir Albert Jónsson.
—o—
Eðlilegt er, að vér íslendingar
stöndura á baki öðrum mennt-
uburn þjóðum í öllum verkleg-
um framförum, en sorglegt er
til þess ab vita, hve langt vér
erum á eptir þeim, og hversu
þetta bægir oss frá allskonar vel-
líöan. |>að er t. d. hörmulegt,
að ekkert skuli vera til í land-
inu sem með jréttu megi kallast
ibnaður. Oss vantar þekkinguna
og féð til að geta fylgzt með
menningu heimsins, en hitt er
þó öllu lakara, að oss skortir á-
huga og framtakssemi og félags-
lund, þó að vér bregðum opt fyr-
ir oss málsháttunum: „margar
hendur vinna létt verk“ og „sig-
ursæll er góður vilji“.
Mér þótti það því gleöilegur
vottur um vaknandi áhuga, er
eg sá af Akureyrarblöðunum í
fyrra vetur, að Eyfirðingar eru
farnir að ráðgast um ab koma
á fót hjá sér einskonar vísi til
iðnaðar, og eg álít mjög heppi-
legt, að þeir hafa helzt augastað
á tóvinnunni. j>ví ab það er hin
brýnasta þörf að auka og bæta
tóvinnuna í landinu. j»ab er sárt
Hr. 13.
að sjá svo margra manna vinnu
ganga til þess sem unnib er úr
uliinni, og svo litlu verki afkast-
að i samanburði við vinnumagn-
ið; það er sárt að landsmenn
skuli ekki almennilega geta tætt
utan á sig fötin úr sinni afbragðs
góðu ull, heldur selja hana óunna
hverju verði sem er, fyrir útlent
skjóllaust og haldlaust ónýti.
Af hverju kemur þetta? Mér
virðist það sprottib af röngu verk-
lagi og illum og ófullkomnum á-
höldum. j>að er svo ógn lítil
endurbófc gjörð á þeim. Menn
sarga enn með gömlu kömbun-
um, skrölta enn með gömlu rokk-
unum og berjast um í gamla vef-
stólnum, þrátt fyrir það þótt all-
stabar í heiminum hafi þessi á-
höld fyrir mörgum tugum ára
tekið einni breytingunni eptir
aðra, einni annari betri. Hér
á landi á slikt sér ekki stað, að
því er eg þekki, að undantekn-
um binum ágætu kembingar- og
spunavélum, sem Magnús á Hall-
dórsstöðum hefir með lofsverðum
dugnaði og áhuga komið upp hjá
sér. Svo má og hér meb telja
talsverðar umbætur á vefnaði,
sem gjörðar hafa verið í Ási í
Hegranesi, með því ab nota full-
komnari og fjölvirkari vefstöla,
en hinir gömlu vefstólar voru.
Mér virðist nú af þessu auð-
sætt, að brýna nauðsyn beri til
að bæta og auka tóvinnuna hjá
oss meb nýjum og betri áhöld-
um, og til þess vil eg láta þess-
ar línur miða, sem hér fara á
eptir, að koma fram með tillög-
ur í þá átt. En eg ætla þab
ekki affarasselt að byrja mjög
geyst eða œtla sér mjög mikið
í fyrstu. j»ess vegna lúta tillög-
ur minar að þessu sinni aðeins
að umbótum er snerta kembing
og spuna á ull, og ekki meira.
Eg fyrir mitt leyti verb að
álíta það fyrírkomulag haganlðg-
ast að byrjað væri á ab koma
upp stórum og fullkomnum kemb-
ingarvélum á vissum stöbunpþar
sem öllu hagabi sem bezt, að-
sókn úr öllum áttum sem auð-
veldust og nægilegt vatnsafl væri
til að nota, og sem ekkí þverr-
aði, hvorki sumar né vetur (t.d.: