Austri - 23.10.1894, Blaðsíða 3

N k. 29
A U 8 T K 1.
115
óbreyttu ávísana-hlutfallí, að vera
búimi að lána landssjóði til að geta
staðið straum af innlausn ávísaðra
seðillána bankans svo níikið, að í ó-
Jokinni skuld standi 1,062,000 kr.
Hvað nvju tollálögurnar 1889 orkuðu
að borg.a af þá áfallinni skuld, veit
eg ekki; eg liefi ekki séð þess getið
neínsstaðar. Eu það blýtur að hafa
verið töluvert.
Hr. Johansen segist ekki geta
sannfærzt við dæmi min „uppá pað,
að landssjöður tapi 100% á pvi, að
gefa út Avisanir hér fyrir seðla er
ríkissjóður borgar“. Eg hefi aldrei
komið með neitt dæmi uppá petta.
Landssjóður gefur eúgar ávísanir út
„her“ fyrir seðla, sem rikissjóður
borgar. J>vert 4 móti; J>að er rik-
issjóður, sem „hér“ kaupir seðia
landssjóðs og gefur út á sjálfan sig,
gegn pessum seðlum, pær ávísanir,
sem hann lætur, að ’yktum, lands-
sjóð borga út úr peningadeild sinui í
Höfn. Eg hefi sannað p.etta, hvað
eptir annað, og nú síðast í ritlingi
mínum „Fjárstjórn Islands“.
Eg hefi nefnilega margsannað og
margsýnt, að ísland, samkvæmt stöðu
pess í ríkinu, eins og stöðulög og
stjórnarskrá ákveða hana, hefir engin
afskipti af öðrum póstmálmn sínwm
«n ..pösfgöngum á íslandi“. Eg verð
pví að' telja pað meira en meðallagi
bíræfna öhollustu við krúnuna, að
menn skuli sífellt vera að apa stjórn-
arritara Isafoldar og sýna sig í ber-
lega löglausum yfirgangi við ríkið með
pví, að vera að reyna að hrifsa frá
pví í hendur íslands stjórnarathöfn,
sem ríkinu einu ber, bæði sarakvæmt
pess eigin lögum og póstsamningum
pess við lönd nm allan heim. — J>að
er ríkissjóður, og enginn annar, sem
gefur út póstávísanir á ísiandi; lands-
fijóður, og enginn annar, sem borgar
j
pær út í Höfn, meðan liann orkar;
en ríkissjóður pá fyvst, fyrir liann,
pegar Isann, fheð ávísana mergðinni,
hefir gengið svo fram af landssjóði, að
orku hans prýtur til að borga pessar
ávísanir. Hvcr hann hefir skRnimj,
hann skilji!
Hr. S. J. segir sér vera mjög
kært, að einhver sannfæri sig í pessu
efni. En hvað er pað í dæmi mínu.
sem ekki er sannfærandi fyrir hvern
meðalgreindan manu, sem vill láta
sannfærast? Vilji lir, S. J. taka pað
fram, ekki í sínum, heldnr í mfnum
cigin orðum, pá tel eg ekki eptir mér
að greiða skilningi hans götu.
Ef að pað stendur skilningi hans
í vegi, svo eg hafi upp hans eigin orð;
„að menn verða að gæta pess, að
ganga verður út frá pví sem gefnu,
að landssjóður geti eigí tapað á seðl-
unurn, par sem hann hlýtur að hafa
handveð fyrir peim, er peir í fyrsta
sinn ganga úr bankanum út á rneðal
iilmenningsa, pá svara eg pví, að petta
er hjátru ein og ekkert annað. Hvaða
handveð skyldi landssjóður hafa frá
bankanum fyrir seðlunum annað, en
viðurkenningu (kvittun) bankastjórnar
fjrir nióttöku seðlanna? Nu, og pó
haniv hefði handveð, livaðan skyldi
pví koma sú kraptaverka-gáfa, að pað
sæi um að landssjóður gcti eigi tapað
pvi á seðlunum, sem eg sanna að
hann tapar? Hvernig á. handveð fyrir
seðlum að standa pví í vegi, að menn
spili eða vanspili peim eptir vild sinni?
J>essí málsgrein er, pví miður, tómt
athugaleysi.
(Jíiðurl. í næsta blaði).
Fuiutið lík. Fjárleitarmenn af
Hólsfjöllum fundu í haust mannslik i
gljúfragili á takniörkum Fjalla og
J>istilfjarðar-afrétta norðaustur frá
Ejallabyggðinni. Líkið var að nu-stu
| sandorpið, en bakið bert, skinin ivein-
| in, pví fötin höfðu fletzt fr.unyíir
i höfuðið af leysinga vatnsstraum að
vorlagi, pött nú væri par purt, Pötin
voru arfafúin og hold allt horfið af
beinunum og bein brotin annarsvegar.
I eyfinu af fötunum fannst pó pen-
J ingabudda lieilleg og lokuð, með 5 kr.
j seðli og 8 kr, í silfri og fáeinum aur-
um, en engin bréf eða neitt annað.
Skammt frá fannst stafur og 1 skíði,
samkynja skíði og fundizt hafði á
sama svæði í fyrra haust af Fja.lla-
mönnum og peir pá póttust pekkja
j að væri skíði Hrólfs nokkurs Hrólfs-
sonar sem vetrinum áður lu.fði farið
- austur um fjöllin og niðrí Yopnafjörð-
,• inn; og hafði skömmu síðar lagt á stað
j aptur heim á leið og farið síðast frá
' Hauksstöðum i Yopnafirði en ekkert
I spurzt til hans siðan; og voru ýmsar
j getgátur manna um hvarf hans. En
I pegar peir fundu skíðið var ekki
hægt að leita sökum kafalds. J»ykir
enginn efi vera á, að petta sfe lík
Hrólfs pessa, er seint í febr. 1893
fór úr Eyjafirði snöggva ferð að leita
ásjár fyrir fjölskyldu sína austur í
Yopnafjörð, pvi par taldist hann
sveitlægur. Mun honum hafa verið
par vel tekið, pví honum áskotnaðist
par, svo hljóðbært varð, töluvert af
fatnaði utaná sig og sina og 7—8 kr.
í peningum, og 5 kr. seðil var hann
beðinn að flytja frá Hauksstöðum inaí
Laugaland. Aðra peninga vissu menn
ekki væntanlega í vörzlum lians, enda
stendur pað allt vel heima við fund-
inn. Frá Hauksstöðum í Yopnafirði
hafði hann síðast lagt uppá Haugs-
öræfin í all björtu voðri, og lfeði bónd-
| inn par honum vmnumanu sinn til
j fylgdar uppá heiðarbrún, pví Hrólfur
í var ókunnur leiðinni; liafði farið annan
veg austur. J>aðan var honum sýnd
j stefna í Haugsgil sunnan undir Haug,
i hæsta hnjúk á Fjallgarði vestan til á
! öræfunum, sem eru alls nær 7 mílur
milli bæja. Eylgdarmaður pessi, (sem
nú er kominn vistferlum á Hólsfjöll)
sneri síðan jafn harðan heim aptur f
Hauksstaði en Hrölfur kom hvergi
fram. Urðu uni pær mundir engar
ferðir um öræfin milli Fjalla og Vopna-
ijarðar svo mannsins varð eigi sakn-
að fyr en löngu síðar, og aldrei nein
leit eptir honuni gjörð, enda geimur-
' inn víður í allar áttir. En með pví
veður spilltist er á daginn leið liefir
maðurinn liklgea misst stefnumarkið
og lent langtum norðar að tfeðum
fjallgarði, síðart klöngrast i dimmu
uppá hann og hrapað í hamragilið, en
borizt svo fram úr pví með leysinga-
vatni i fyrra vor, og verður pá auð-
skilið pað ástand sem líkið fannst í.
Allur heilaspuni óhlutvandra manna í
fjarlægum sveitum, um önnur afdrif
Hrólfs heitins, hlýtur við líkfund
pennars, að fa’ia um koll af sjAllu
sfer. H. J>.
Scyóisfirái 29, oktobcr 1894.
Tíðarfar má alltaf lieita ágætt,
pó dálítið sfe nú farið að kölria og
grána í fjöllum, en engin snjókoma má
heita að hafi enn verið, og er pað
æði mikill munur á pví er verið hefir
imdanfarin haust um petta leyti.
Síldai'lilaup kom hfer töluvert
inná Seyðisfjörð pann 15. p. m. og
veiddist bæði i lagnet og vörpur.
A Suðurfjörðunum hefir og nokkuð
veiðst af síld, og hefir O. Watline
sent aptur töluvert út af henni með
„Yaagen“ og nú p. 18. p. m. fór
íiskiskipið danska, „Cimbria“ með
c. 500 tunnur af nýrri <ö)d L VS-jT
Euglauds.
33-2
Elisabet rétti póttalega úr sér. „Eg ’krefst pess, að pér segið
mér sannleikann!'1 getur hún með naumindum stunið upp. „Svarið
nifer, já eða nei!-‘
„Nei, irú Workamp, eg er ekki móðir drengsins. Eg liefi
hingaðtil haldið pessu ieyndu, . . . en pareð pér liafið rekizt hing-
að, . . . pá verð eg að segja yður satt og rétt'*.
Elisahet heyrir eins og draumi á pað sem henni er sagt.
,,J»að er hversdagsleg saga“. segir saumakonan með sínuni
pægiloga málrömi. „Jósep Workamp eiskaði yngri systur mina
og hafði lofað henni eiginorði. Eptir að hann iiafði tekið próf í
læknisfræði, ætlaði hann að giptast henni. En hún dó að pessum
dreng, sem fæddist á undan bruliaupinu. Jósep Workamp tók
svo pnð snjallræði að giptast . . . ríkri stúlku“.
J>ær horfðu livor íramaní aðra. Elisabet var orðin náföl.
„Hann hofir líka elskað mig“, segir Elisabet í lágum róm.
„Hingaðtil hfelt eg pað“, sagði saumakonan, „nú skil eg pað.
En hann ann líka pessum dreng hugástum. Hann kemur hér í
iiverri viku og barnið kallar hann móðurbróður. Og pó að hann
iiirigað til hafi eigi latið yður vita af drengnum, pá verið pér
sannfærðar um pað, að honuni hefir að Uns gengið gott til pess . ..
og ást til yðar“.
„Drenginn!“ stamaði Elísabet, „lofið mér . . lofið mér . . .
að sjá hann . . . einu sinni til!“
Og nú hleypur hún á móti drengnum, lyptir honum upp í
fang 'sér og prýstir bonum að brjósti sér, kyssir lnann í ákafa bá-
grátandi! —
* * *
J>að er koniinn aðfangadagur jóla. í búsi Jóseps Yrorkamps
er kveikt á jólatrénu.
„Jíú átt fyrstur að fá jólagjafir pínar, elskan niín“, segir biti
unga kona og leiðir mann sinn að jóiaborðinu.
„Hverjar eru pær pá?“ ætlar doktorinn a? spyrja konu sína.
Ln i pví kemur hann auga á reiðprik, er kemur honum svo
kunnuglega fyrir sjónir.
„þetta reiðprik geí eg pér“, svaraði Elisabet; „en reiðsveinninn
\ci ður að fýlgja með, og taktu nú blíðlega við honnm af minni hendi“.
329
alúðieg, en hafði pó nákvæmar gætur á honum, jafnvel svip hans
og augnaráðl,
,,J>annig lítur sá eiginmaður út, er svívirðir konu sína — —“
Eitt óveðurs-kvöld í nóvembermánuði var Jósep Workamp
ennpá ekki koininn heim frá sjúktingura sínura og frú Eiísabet
sat ein í dagstofunni og var að reyna til að lesa í bók.
J>á er hringt upp á götudyrnar og að vörmu spori kemur
pjónustustúlkan inn til liennar.
,.J>að er boðberi úti fvrir. er segiv að doktor Workamp
verði strax að koma yfir í „Kongsgötu".
J>ó frú Elísabet svimi við pessa fregn, pá rýkur hún samt
strax á fætnr, en verður pó að styðja sig við borðið.
„Eg skal sjálf taia við boðberann41, segir lu’iu, og íiýtir sér
ÚL
„Maðurinn rninn er ekki lieima“, segir hán við hann. „Til
hverra er hann súttur?“
„Til Kongsgötu“, svarar boðherinn.
„Hver hefir.sent yður?“
„Eg átti að eins að bcra dokt-ornum kveðju og biðja Imnn að
koma yfirí Kongsgötu; pað hefir einhverjum orðið par snugglegit
illt — doktorinn veit víst hver pað er“.
„Vitið pér ekki húsnúmerið?“ Rödd Elisabetar er hás af
geðsliræringu.
„Jú, að pví gæiti eg, pað er númer 25 á öðrum sal tii hægri
handar, hjá Fuclis . . . .“
„J>að er gott, eg skal sjá ura að læknirian komi!“ Svo iokar
iiún dyrunum.
„Er frúnni illt?“ sjiyr pjóiiustustúlkan, er gewgur í gegnum
ganginn.
„Ónci, eg er frísk, en pú getur gefið niér eitt glas af vatniA
&
* * *
J>rjár vikur eru liðnar, Sv-o lengi hefir frú Elisabet verið að
tiugsa sig um, og svo lengi hefir hún beðið, til pess að sjúklingin-
um í Kongsgötu gæti batnað. I dagbók læknisins er pessarar
götu ekki gotið, og pannig er nllur efi horfinn uni. að liér er um