Austri - 24.07.1900, Qupperneq 3

NR. 25.
AUSTRI.
93
Nei £að er stóra óperan.“
„Stóra óperan?“ sagði hanD og
horfðiámig. „í>ér eruð of litill'“, sagði
hann, pessi litli maðnr og stóð og
horfði upp á mig. „Og svo verðið
pér að sverta yður í framan.“
„fað er ætíð hægt“.
„Nei pað er ekki til neins. Eg
hefi ekki tíma.“
En svo tók eg móð í rnig. Eg
sagðist ekki fara eitt fet fyr en hann
hefði reynt'mig.
„Nú, syngið pér pá.“
Eg söng „Adagioen og „Allegroen11
og pagnaði svo.
„Haldið áfram, haldið áfram“ sagði
hann.
J>egar eg var búinn, bað hann mig
að setjast niður og við fórurn svo að
tala reglulega saman. Jerndorff varð
kennari minn og jafnframt fékk eg
fasta stöðu við skólann til að troða
katekisrnur í krakkana, par sem eg
áður aðeins hafði verið tímakennari.
Loks fékk eg leyfi til að reyna mig
á konunglega leikhúsinu, Og eg
gjörði talsverða lukkn, já satt að
segja störa lukku. Eg fékk styrk
og fór til Parísarborgar með mikla
peninga i vasanum.
„Hafið pér fengið mörg nafnlaus
bréf frá kvcnumönnum hér?“
„Ekki emi pá,“
f
Elís Þórðarson.
J>ann 18. p. m., skeði pað sorglega
slys á Búðum við Eáskrúðsfjörð, að
fyrverandi hóndi hér, Elís J>órðarson,
datt í sjóinn við bryggju verzlunar
Thor E. Tuliniusar og engin tök á
að bjarga honum eða verja ha,nn
drukknun. Hann ha% verið að gjöra
við koladall pann, sem liggur við
nefnda bryggju.
Elís heitinn var fæddur her a
Vattarnesi 3. apríl 1865. Eoreldrar
hans eru hinn alkunni atorku- og
dugnaðarmaður fórður Eiríksson fyrr-
um bóndi hér og kona hans Cecilía
Einarsdóttir.
Elís heitinn ölst upp hjá foreldrum
sínum og kvæntisthjá peim eptirlifandi
konu sinní Sofíu Sigfúsdóttur. Hann
bjó fyrst hér, í skjóli föðurs síns, pang-
að tii hann fékk byggingu fyrir helmingi
jarðar peirrar 14 hndr. úr Vattarnesi er
faðir hans bjó á, en sagði peim parti
lausurn síðastliðið haust, og var pví
fyrir stuttum tíma áður en slys petta
skeði búinn að skila af sér jörðinni
í hendur víðtakanda, og alfluttur með
konu og börn að Búðum, og ráðinn
par, sem _ smiður til verzlunarstjóra
Ragnars Olafssonar.
p>egar hann sagði lausum partinum
var pað áform hans að fara til
Ameríku, en atvikin breyttu pví, og
benda á, að hann hafi borizt á örmum
forlaganna, sem ekki hafa viljað sleppa
honum úr faðmi fósturjarðarinnar.
I hjónabandi með konu sinni eign-
aðist hann 4 börn og eru 3 á lífi;
Jjórður Kristinn, Elisabet Sigurborg,
og Vilhelmína Cecilía, öll ung.
J>að mun ekkert oflof vera um Elís
heitinn, að telja hami í tiokki hinna
allra, efnilegustu manna hér í Eáskrúðs-
firði og pó víðar væri farið, bæði
hvað dugnað og hagsýni, í allri bú-
stjórn snerti; hann var góður smiður
og liinn vandaðasti til orða og gjörða.
J>ó hann byggi hér á Vattarnesi ekki
nema örfá ár, mun pó sá partur, sem
hanu hafði til ábúðar, lengi bera
menjar verka hans, hvað útræktun
túns og bygginga viðkemur, enda báru
verk hans góðan ávöxt, pegar tekið er
tillit til pess, að hann byrjaði með
mjög lítil efni, en var talinn nú, með
hinurn efnaðri bændum hér uinhverfis,
enda var dugnaði hans samfara reglu-
semi og hófleg sparsemi. Hann var
pví kominn á góðan veg með að
skapa sér og sínum hina glæsilegustu
framtíð.
Elís heitinn var hínn skylduræknasti
og umhyggjusamasti eiginmaður, lét
enga stund ónotaða til að hlynna
að vellíðan konu og barna, fyrir utan
pað, sem hann með innilegri sonarást
leitaðist við að vera hrumum og las-
burða foreldrum til ánægju og styrktar
sem nv mega sjá á bak honum í
blóma lífsins, er var peirra helzta
traust og stoð í eilinni.
Hann var hinn alúðarlegasti í við-
móti, snirtilegur og kurteis í framkomu ■
og ávann sér hylli allra, er bæði vilcl i
og kunnu að meta kosti hans. Hann
var fremur vel að sér, ep'tir pví sem
leikmenn gjörast, hafði engrar eða
lftillar tilsagnar notið í æsku, en
talaði pó og skrifaði töluvert enska
tungu. Hann hafði engin afskipti af
opinberum störfum, enda laus við að
trana sér fram og tilla sér á tá til
að ná í pau; mat meira skyldu sína
gagnvart sér og sínum, og yfir höfuð
lans við allan smásálarlegan metuað.
Hann var nokkuð dulur í skapi, ekki
margorður, en skorinortur. hugsunin
ljós og skipuleg; var fastlvndur og
sjálfstæður, og lét ekki beygjast né
blekkjast af annara áhrifum.
Elís heitinn var tæplega meðal
maður á hæð, prekvaxinn og hinn
vasklegasti á velli, fríður i andliti með
dökkjarpt hár, svipurinn hreinn og
hyggindalegur.
Við fráfall hans hefir Eáskrúðsfjörð-
ar misst einhvern sinn nýtasta og bezta
dreng. Vekur pað sára saknaðar-
tilfinningu hjá öllum. sem honum voru
persónulega kunnugir, og yfir höfuð
hjá öllum peim sem unna manndáð
og mannúð, sem hvortveggja einkenndi
hina stuttu æfi Elisar heitins.
Vattarnesi, 28. júní 1900:
Sig. ÁLalmkv. Einarsson.
Seyðisfirði, 24. júlí 1900.
Tíðarfarið er enn mjög óstöð-
ugt og optast votviðrasamt, pó voru
2 góðir purkdagar síðast í fyrri viku.
E i s k i a f 1 i nokkur á pá báta, er
hafa góða síld til beitu, og Wathnes
fiskigufuskipin afla enn afbragðs vel;
síðustu viku öfluðu pau 28 þúsund.
„Mars,“ skipstjóri Clausen, kom
p. 17’p. m. meðkoltil Gránufélagsins
a Vestda.lseyri og fór norður í gær,
og með skipinu cand. phil. Theódór
Jensen.
„M j ö 1 n i r,“ skipstjóri Hansen,
kom 21. p. m. og fór samdægurs
norður.
Með skipinu korn kaupmaður Eriðrik
Möller til amtsráðsfundar og Consul
C. Tulinius yngri.
„N o r ð f j ö r ð u r“ kom að sunnan
á sunnudagsnóttina með trollarastjóra
og ritstjóra J>orstein Erlingsson og
3 ungmenni sem skipstjóra á 3 Garð-
arsskúturnar.
„E g i 11,“ skipstjóri Endresen, kom
i morgun frá útlöndum.
Með skipinu kom frú Guðrúu Wathne,
frokenarnar Guðrún Borgfjörð, Guðrún
Sigurðardóttir Aðalheiður Gests-
dóttir 02 Dagmar Johansen, Black
námufræðingur og Berg garfari frá
Stafangri með öðrum manni. Ætlar
herra Berg að setjast a.ð hér á Seyðis-
firði og stunda iðn sína. Frá Eáskrúðs-
firði verzlm. þórhallur Daníelsson.
Minnisvarðinn yfir Otto Wathne kom
nú með „Agli“
lrollarablaðið Bjarki kallar
pað „að hjálpa við fiskiveiðum hér
Austanlands,“ að Garðarsfélagið hefir
leigt út nokkrar af skútum sínum
fyrir pá litlu póknun 25°/0M af aflan-
um.
Amtmaður PállBriem kom
p. 21 p. m. og byrjaði amtráðsfundur-
inn í gær. Eylgdarm. amtraanns er
fyrv. póstur Daníel Sigurðss.
Lítil kveðja til trollarablaðsins
í næsta blaði Áustra.
Einn á báti. „Egill,, sigldi á milli
Eæreyja og Islands fram hjá færeysk-
um bát með einum Eæreying á, er
hafði veðjað um að fara hingað einn á
opnum báti. Eæreyinguum og bát
hans leið vel.
Skandia
borgar í ár
B o n u s.
Menn snúi sér til aðalumboðsmanns
félagsins frá 20 p. m. eða, til umboðs*
manna hans eptir miðjan næsta mánuð.
Lífsábyrgðarskýrteinin (Police) eru
menn beðnir að hafa með sér.
Seyðisfirði pann 18, juli 1900.
H. I. Ernst.
aðalumboðsmaður á íslandi.
Ljósmyndir
tek eg héreptir í sumar,
a hverjum degi fra kl. 11—4.
Eyj. Jónsson.
90
pvílíkt tækifæri. Síðan hefðu pær sezt að góðum miðdegísverðí og
smámsaman látið huggast: —“ Nú, borðið pér, borðið pér, kæra írú
mín, pér megið pó ekki svelta yður í hel, pað væri á móti
guðs vilja,“ hafði frú Aubry sagt við vinkonu sína. Og við eptir-
matinn hafði frú de Saint-Cast látið sækja ofan í kjallarann fínt
spænskst vín, sem hennar ástkæra manni hafði pótt svo gott, og
pví vildi hún að frú Aubry dreypti á pví En pað var frú Aubry
ófáanleg til nema hin yroi með henni og svo komst frú Saint-Cast
að peirri niðurstöðu á endanum, að pað væri Guðs óraskanlegur
vilji, að hún fengi sér dálítið af pví með eptirmatnum. En ekki
drukku pessar kvennsniptir pó skál herforingjans.
í gærmorgun föru pær mæðgur upp í vagn sinn og buðu mér
að aka með peim til jarðarfararinnar i nágrenninu, og voru pær
báðar sorgarklæddar. J>á komið var til bæjarins, fór eg í aðal
líkfylgdina, en pær mæðgur fóru með fiú Aubry og öðru kvennfólki
til sorgarhússins til pess að hugga hina sorgmæddu ekkju. J>ájarða-
arförinni var lokið fór eg með nokkrum nærkomnum syrgendum
inn í hinn nafnfræga sal, par sem húsbúnaðuriun hafði kostað 15
púsundir króna. J>ar kom eg loks auga. á ekkjuna í hægindastól, er
hafði kostað 1200 franka, í nokkurs konar hálfmyrkri alla vafna
sorgarbúningi, sem við fáum víst bráðum að vita verðið á. Við
hlið ekkjunnar stóð frú Aubry, sem sönn ímynd hinnar óhuggandi
sorgar. J>ar voru alls um 20 syrgjandi konur. Við karlmennirnir
fylktum okkur audspænis kvennfólkinu og heyrðist ekki annað en
fótatakið og sparkið um gólfið, nema hvað við og við barst til okkar
að handan aumlegt vein ekkjunnar, sem frú Aubry strax endurtók
sem bergmál.
Loksins kom úngur maður inn í saliun, sem hafði orðið eptir
af okkur úti á strætinu til pess að reykja út viudilstúfinn sinn,
er hann hafði kveykt í á kirkjugarðinum. Um ieið og hann fór
í hóp okkar karlmaunanna, koin frú de Saint-Cnst auga á hann:
„Ert pú parna Arthur“ spurði hún með deyjandi röddu.
„Já frænka mín,“ svaraði ungmennið og gekk framúr höp
okkar,
„Nú, nú,“ sagði ekkjan í sama vésaldarröm, „er pað nú búið?“
87
„En haldið pér pá, að dóttir mín verði ánægð með hann?“
„Eg held að hann yrði ekki vondur við hana, hann er ekki
illmeDni."
„Guð komi til, hvað á eg pá að ráða af? Mér líkar hann
ekki----------en hann er eini maðurinn, sem Marguerite hefir enga
sérlega óbeit á.----------Og svo rekst maður svo sjaldan á pá
biðla, er hafa hálft annað hundrað púsund franka í hreina inntekt
á ári. J>ér getið ímyndað yður, að dóttur mína með peim auði sem
húu á von á — hefir ekki vantað biðlana.-------------— Síðustu prjú
árin hafa peir ekki látið okkur í friði —------------Eg get fallið frá,
h\ enær setn vera skal. — — — Og svo er döttir mín eptir einmana
og hefir engan til pess að leita ráða til.-----------Og pareð henni
býðst nú pað gjaforð, sem er við hennar hæfi og mundi pykja sæmi-
legt, pá virðist pað rangt af mér að setja mig á móti pví. Menn
ásaka mig jafnvel fyrir að ala ýmsar skáldagrillur upp í henni
------— en pað er ósatt mál. Hún er alveg sjálfráð. En hvað
ráðið pér mér nú til?“
„Mætti eg spyrja yður um álit fröken de Porhoetí pessu máli?
Hún hefir .langa lífsreynslu og ágæta greind og pykir ógn vænt um
ykkur mæðgur >ar“.
„Já, færi eg að ráðum fröken de Porhoet, pá léti eg dóttur
mína óðara hryggbrjóta de Bévellan.-------------En hún getur talað
írekt úr flokki, sú góða fröken. — — — En pá hann er rekinn
á burtu, verður pað að minnsta kosti ekki hún sem útvegar dóttur
minni annað mannsefnil“
„Hvað efnahaginn snertir, pá er de Bevellan mjög álitlegur
biðill, um pað getur enginn vafi'verið----------og efpér einstrengið
upp á gjaíorð með hundrað púsund franka--------------.“
„Kæri Maxime, sjálfri mér stendur pað alveg á sama, hvort
tengdasonur minn hefir hundrað púsund franka eða hundrað aura
í árstekjur. En petta er nú ekki undir mér einni komið
---------J>ér verðið pó að játa, að eg get pó ekki gefið dóttur mína
sléttum og réttum vinnumanni, eða er ekki svo? Eyrir mitt leyti
hefði eg ekki horft í að giptast vinnumanni. En pó eg hefði getað
gjört mig ánægða með pvílíkt hjónaband, pá er pað engan veginn