Austri - 19.11.1901, Blaðsíða 3

NR. 42
A U S T R I.
153
r é 11 frá máíavöxtum og féllu háðar
pessar pingsályktunartillögur með 11
atkv. gegn 1L
G-eta víst allir óvilhaliir menn séð
hvílíkt skaðræði pað gat orðið fyrir
úrslit stjórnarskrármálsins, að leyna
stjórnina pví, að málinu mundi hafa
reitt allt öðru vísi af í n. d. hefði
deildin vitað um ráðgjafaskiptin, pá er
hún fjallaði um pað, og hve rangfært
pað var að láta Hafnarstjórnarnrmna-
frv. koma fram fyrir stjórnina sem
vilja meiri hlutans í báðum pingdeiid-
um. og hvort pað er rangnefni af
Guðjóni Guðiögssyni í tilvitnaðri ræðu
hans að nefna meðferð stjórnarskrár-
málsins á pingi í sumar „pólitiskan
glæp“.
Að endingu skal pess getið við pessa
pingsögu, að e. d. tók pað fram í
ávarpi sínu til konungs, að hin ís-
lenzka pjóð hafi jafnan óskað eptir
innlendari stjórn, en felst í Hafnar-
stjórnarfrv.
En pví miður pegir ávarpið yfir
pvi, hvílíka breytingu ráðgjafaskiptin
mundu hafa haft á úrslit stjórnarskrár-
málsins í n. d., ef pau hefðu verið
kunn, er málið var til umræðu par í
deildinri, pví að fullyrða má, að frv.
hefði pá aidrei komið til e. d. í peim
húningi sem pað nú var.
Utaii úr heiiiii,
—o—
Bloðin í Ameríku
og
morðið á Mac Kinley.
í ensku blaði stðð nýlega íjörug
lýsing á pví, hverju blað eitt í ISÍew
Ýork afkastaði daginn sem skotið var
á Mac Kinley. A lýsingunni, sést að
blaðið tekur öllum öðrum blöðum fram
að flýti, svo að menu í New York,
vissu um tiiræðið og allar kringum-
stæður einni klukkustundu eptir að pað
var skeð. Höfundur rit^iörðarinnar
í enska blaðinu var pann dag, 4.
september, á skrifstofa stórkvöldblaðs-
ins i New York, og hann lýsir pví
prekvirki sem unnið var par af blaða-
mönnum og prenturum á pessa leið:
Klukkuna vantaði eina mínútu í
kált’ fimm s. d. pegar hringt var upp á
talsíma blaðsins. Ritstjöri sá, sem
vörð hafði, tók strax heyrnapípuna í
bönd sér. „Halio!“ „Hallo!“
„Mac Kinley forseti hefir verið
skotinn tveim skammbýssuskotum í
brjóst ð og er særður til ölífis!“
ítitstjörinn fölnaði og titraði lítið eitt,
en með aðdáanlegri stillingu náði
hann sér íljótt og spurði; „Við
hvern tala eg?“ „Ritsímaskrifstofu
blaðamanna.“ „fað er gott. Yitið
pér meira?“ „Nei.“ Yar pá hnngt
til viðtalsloka.
Síðan greip ritstjóri málpípunna,
er lá inn í setjarsstofuna og skipaði
pannig fyrir með hárri röddu: „það
á að setja aukanúmer---------------Mac
I^inley myrtur. ■— Stærsta og íeit-
asta letur — á rauðan pappír. Inni-
liald: Mac, Kínley hefir i Bulfalo
verið skotinu i brjóstið, hann er særður
til ólífis.
Sjö mínútum síðar nákvæmlega kl.
4, 36 mín. hlupa 200 blaðberar um
strætin með stóra blaðabunka undir
handleggnum. J»að voru rauðu auka-
númerin með svartri rönd utan um
fregnina.
A meðan hafði ritstjórinn sent tvo
drengi eptir aðalritstjóranum og út
gefanda blaðsins. Sá íyrnefndi var
á rakarastofu í grenndinni. Hann
kom pegar. með aðra kinnina rakaða,
en hma órakaða. Utgefandinn var í
klúbb sínum. en sex minútum eptii að
aukablaðið kom út, steig hann út úr
leigu vagni fyrir framan skrifstofuna.
Aðalritstjórinn gekk rakleitt að tal-
símunum. „Halló, Komið mér í
samband við eitthvert blað í Buffaló!“
„Halló! Buffalo Herold.“ „Agætt.
Eg gef yður 100 dollara fyrir hverja
| mínútu meðan á samtalinu stendur.
! Ségið mér alltsem pér vitið um tilræðið.“
Og um leið og hann hlustaði eptir
talsímauum, las hann aðstoðarmanni
sínum fyrir: “Tilræðið víð Mac Kinlev
var framið í sönghöllinni — morðingmn
hafði vafið vasaklútum vinstri hendina“
o. s. frv.
Tólf mínútum síðar, kl. 4,48 min.,
kom út nýtt aukablað. A pví var
yfirskriptin: „Mac Kinley — 2. auka-
blað“; og í pví var hálfur dálkur með
nánari fréttum um tilræðið, mynd af
forsetauum og kort yfir sýninguna í
Buffalo.
Á meðan pessu fór fram hafði
útgefandinn talsímað: „Er r petta
járnbrautarstjórinn.“ „Já.“ „Útvegið
mér aukalest til Buffalo.“ „Hvenær?“
„Nú pegar. — — Hve mikið.“-------------
ágætt.“
25 mínútum eptir að talsímafregnin
hafði komið, paut aukalest af stað
áleiðis til Buiíalo. 1 henni sátu tveir
ljósmyndasmiðir, prír teiknarar og
5 blaðamenn. Nú var bæði komið út
3. og 4. aukablað. og réttum klukku-
tíma eptir að voðafregnin barst fyrst
með talsímanum, kom út 5. aukablaðið.
í pví voru tvær síður með nánari
fregnum um tilræðið, einn dálkur með
hraðskeyti, 2 dálkar með myndum,
kortum og teikningum; samtöl við
stjórngarpa og lögreglumenn og loks
grein um Rooseveit varaforseta. Og
öllu pessu var afkastað á einum
klukkutíma. En alit var líka á sínum
stað, segir sjónarvotturinn, og ekki
hik á ueinu, hver og einn vann starf
sitt með nákvæmni og áreiðanlegleik
einsog vél, en lagði um leið fram
allan sinn áhuga og krapt til að
vinna pann hluta af verkefninu, sem
honum var á hendur falinn.
Seyðisfirði, þann 19. nóvember 1901.
T í ð a r f a r kalt undanfarandi
I dag tölverð snjckoma.
S karlatssáttin hefir nú gjört
vart við sig í 5 húsum á Yestdalseyri
Yeikin er væg og hefir til pessa að
eins lagzt á börn.
Læknirinn hefir bannað allar sam-
göngur við pau hús sem veíkin er í.
Er vonandi að menn hlýði pessari
skipun læknisins svo veikindin breiðist
ekki út. Enda ætti almenningur nú
að vera kominn á pað menningarstig,
að sporna eigi á móti sóttvörnum, og
láta sér skiljast, að pað er engin
vanvirða eða vottnr um liugleysi, pð
menn vilji varast næma sjúkdóma,
heldur borgaraleg skylda hvers eins.
eins og allir hljóta að sjá, sem ekki
eru blindaðir af pekkingarleysi og
gömlum óvana.
ÆFIMTNNING.
„Ef þessír þegðu, þá mundu stemamir
hröpa.“
Eg hef einlægt verið að leita eptir
í pllum dagblöðnm, sem eg hefi getað
náð til, hvort enginn muni minnast á
pann mikla missí, sem eítt hið mesra
og bezta heimili hér í sveit varð
fyrir í fráfalli mikilmennisins Hdlf-
dánar j^orsteinssonar, sem andaðist
á heimili sínu, Hafranesi í Reyðar-
firði 10, dag ágúst m. 1900.
En eg hef hvergi séð pess getið,
er pví innileg ósk mín til einhvers
sem pekkti hinn látna og heimili
hans að minnast hatis að nokkru og
lýsa æfiferli hans nákvæmara en eg
gjöri með línum pessum. Hálfdán sál.
var fyrirmyndar heimilisíaðir síglað-
ur og skemmtilegur jafnt við hjú sem
vandamenn, knnnuga sem ókunnuga
og svo lipur í umgengni sinni við
menn að slíkt er fádæmi, pvi hann gat
hagað sér eptir skaplyndi hvers eins
svo friður og eining ríkti á heimil-
inu.
Hálfdán sál var greindur vel og
skáidmæltur, pó ekki léti hanu mikið
á pví bera; hann var útsjónar góður
við hvað sem vera var og sagði hann
svo hyggilega fyrir verkum, að menn
hlutu að bera virðmgu fyrir honum
sem varXstjóra og húsbönda. A yngri
árum var Halfdán sál. djarfur og
heppinn sjómaður, en síðar varð
hann að hætta við sjómensku sökum
heilsu brests, sem fór vaxandi á
hinum síðustu árum hans og ieiddi
fiann loks til dauða, en ætíð veitti
hann búi sínu góða forstöðu og var í
góðum efnum og veitti líka aí peim
ríkmannlega bæði gestum og gang-
andi.
Elskuverðarieiginmaður og umhyggju'
samari faðir gat ekki hugsazt. Með'
* 116
Lady Metcalf setti upp gullgleraugun og fór að lesa breflð
Eortescue, sem tók vel eptir öllu, sá að bréfið hafði allt önnur
áhrif á hana en eiganda pess. Hún roðnaði líka, en auðsjáanlega
af gleði, og pegar hún var búin að lesa, pað, Ijómaði allt andlit
hennar aí ánœgju.
Lady Metcalf var dóttir verksmiðjueiganda í Bradford, sem fyrst
seint á æfinni hafði tekist að komast í kynni við heldra fólk par um
sveitir. Að fá svona beiðni frá sjálfri keisaradrottuingunni steig pví
konunni til höfuðsins.
„Jú, sannarlega góða mín, pað skal vera okkur heiður og ánægja
að uppfylla ósk pá er hennar hátign svo náðuglega lætur í ljós,“
sagði lady Metcalf, um leið og hún fékk Ilmu bréfið aptur.
„James, hvar ertu, James?“ hrópaði hún svo hátt og snjallt, að
James lávarður skilcli i snatri við hóp af gestum, er hann var að
tala við, og flýtti sér til konu sinnar.
„O, ertu parna,“ sngði hún. „Hvernig lizt pér á? Er ekkí
keisaradrottningin inndæl? Hún hefir skrifað fröken Yassili að hún
væri viss um að hún gæti ekki haft fulla skemmtun af verunni á
Blairgeldie nema að Dubrowski höfuðsmaður sé hér líka. Hann
hefir sjálfur flutt bréfið, og hennar hátign stingur upp á að við
sendum eptir farangri hans, ef við getum tekið á móti honum. J>að
er bezt að pú sendir vagninn strax á stað.
James Metcalf lávarður var af svo góðum ættum, að enginn
mundi gruna hann um höfðingjasleikjuhátt, en hann var gestrisinn
sem Skotum er títt, og féllst hann strax á tillögu konu sinnar, og
flýtti séi burt til að senda vagninn á stað, og beið ekki eptir pví
að Dubrowski yrði gjörður honum kunnugur.
Ilrna bafði nú fengið ráðrúm til að átta sig, og af pví hún
pekkti drottnÍDgu sína nógu vel til pess að vita, að hún mundi ekki
hafa sagt Boris frá efni bréfsins, pá gjörði hún pað sem bezt
hentaði. Húu bendi bouum að koma nær, fékk honnm bréf drottn-
ingarinnar og sagði á frönsku.
„Lady Metcalf er svo vingjarnleg að segja, að yður sé velkomig
að vera.“
Eortescue sem hæði fann vel, hve ópægilegt petta hlaut að
113
pað einasta sinni, er hann sá Yolborth reiðast. Hann varð eldrauður
og stundi pungan.
„Hættið ekki vinfengi okkar, Spencer, við að bríxla mér um petta,“
sagði hann hás af reiði. „ J>á stóð allt öðru vísi á, pá pekkti eg ekki
óvini mína. En nú er eg á hælunum á öllum samsærismönnunum.
Og eg her alltof mikla lotningu fyrir fröken Metcalf, og of mikla viu-
áttu til yðar — með yðar góða leyfi — til pess að vilja hætta lífi
ykkar, en aðalskylda mín er pó við keisarann.“
.,Og mín“ — hyrjaði Fortecue, en hætti í miðju kafi, er maður
kom ríðandi.
„Við skulurn fara hér bakvið trén,“ sagði Yolborth, og í pví
bili kom ríðandi maður, og var pað Boris Dubrowski á einkennis-
húningi sínum og sat álútur á hestinum að sið Rússa, og stefndi
hann beint á höllina Blairgeldie.
Tiundi kapítuli.
„Látum okkur veita honum eptirför og fá vitneskju um hvaða
eiindi pessi góði náungi á hingað“ sagði Yolborth, undir eins og
höfuðsmaðurinn var kominn framhjá.
„ J>ér vitið, kærí vinur minn“ hélt hann áfram, meðan peir gengu
saman eptir akveginum, „að ástæðan til fáieika pess, sem hefði
getað orðið okkar á milli er pað, að pér sviptuð mig pessari mikils-
varðandi stærð í útreikningi mínum. En eg er nú ekki upptekta-
samur. J>að var heiðarlegt af yðui að segja mér pað, og pér hafið
meira en bætt mér skaðann með pví að útvega mér lykilinn að
villiletrinu og lýsiagn á peím mönnum, er pér sáuð i Sankti Páls
götunni. Já pegar öllu er á botninn hvolft, páer eg víst í pakk-
lætisskuld við yður.
Fortescue brosti í kamp að pessari vingjarnlegu bendingu um
hið eina skipti er hann hafði breytt öðruvísi en Yolbort líkaði.