Austri - 22.09.1906, Blaðsíða 4

3íxt. 33
A U S T R j
123
MIKLAR VORUBIRGÐIR
ern alltaf a& koma
til verzlunar
S t. T h. J ó n s s o n a r
á Seyðislirði
verzlun mun borga betur góða ísienzka vöru í ár,
Seyðisfirði 3. maí 1906.
TH. JONSSO
iN.
Hefi eg sjálfur kevpt vörurnar í vetur á Englancli, f>ýzka-
landi og Danmörku.
í ár verður
hvergi eins gott að verzla.
J>að verður eins og vant er
ödýrasta verzluu á Seyðisflrði,
er gjórirséi sérstakt far um að hafa góðar og óskemmdar vörur
að hafa öll sin viðskipti jiar, þá verða kjörin bezt.
IJVERGI
verður eins gott að kaupa fyrir peninga og
Hver vill saína?
Undirritaðar sendir bcrðargjalds frítt, ef' honum eru send
brúkað ísl. frímerki, strax eptir mótteku peirra:
Fyrir 25 stk. 12 ýmisk. skrautleg bréfsp.jcld með mvndum.
— 50 stk. 25 do.
eða 1 fallegt landlagsmyr.da-album frá Berlín.
— 100 stk. 1 egta vasabníf e3a skæri.
*
— 200 — Eina Mansét.tuhnappa ú* golddoble.
— 300 — — fallega berra eða dömu-úrfesti úr goldd.
— 400 — 1 ágætt (oxyderet) herra-eðo. dömu úr.
— 500 — 1 sérlega vandað herra-eða dömaúr úr silfri.
Safnið ffimerkium og sendið þau til:
Ant. Christensen
Berlín Rixdorf. Paldastr. 52.
102
Windeg sróð snúðugt á fætur. „pá verð ez, svo fljótt sem
hægt er, að apturkalla pið, sem eg pegar he3 látið gjöra í máli
pessn, svo eg verði eigi meirati! atblægis enn nú er orðið. Eagenia,
pú segir ekki eitt orð í pessu mili. Hvern'g lýst pér á pessar
sxoðanir mannsins pins“?
Hin unga koca kornst hjá að svara sparningu (öður síus pvi
í sama augnabliki, var hnrðiu rlfia upp á gátt og Wilberg kom
pjótandj inn, náfölur í andliti. „Er herra Berkow hér? Fyrir-
gefið náðuga frú! Eg verð samstandis að tala við herra Berkow“!
„Hvað hefir komið fyrir“? spirði Arthur og gekk til bins unga
manns, er gat eigi dulið á ylirbragðí sínu að hann flutti sorgarfregnir.
Hpað hefir orðið dys!“ sagði Wilberg „N.ðri í námugöngunam —
faðir yðar hefir meiðst mikið - mjög mikið,— yfirumsjónaimaðurirm
sendi mig eptír yður“.
Hann komst eigi lengra með frásögu sína. Arthur paut pegar
fram bjá h o num og út og Wilberg ætlaði að fara á eptir honum
ea baróninn bað bann að staldra við:
„Hafi pér sagt syninum fulliu sannleika?“ sagði hann alvarlega.
F/c.r mér pará p k eigi a3 ský la neinu. Er Berkow dauður"?
„JáK, stundi Wilberg upp. „Hann fór upp úr náraunni með
Hartmaun verkstjóra, böndin slitnuðu — Hartmann bjargaði sér
með pví að stökkva á næstn xlettasn0st en herra Berkow steyptist
niður í hyldýpið. Mönnum er ókunnugt um hvernig síysið hefir að-
borið, en pað er eigi hægt að halda pvi leynda. Ailjið pér, herra
harón ílytja hmni náðugu frú pessar sorgarfréttir. Eg verð að
fara.“
Hana paut á stað á eptir Anhar, en Windeg sneri sér r'ð og
gekk á móti dóttur sinni sem auðsjáanlega var í mikilli geðshrær-
ingu.
„Hvaða fregnir hefir pú feugið pabbi? Wilberg leyndi pví eigi
á útliti sínu, að eitthvað alvarlegt hefir aðborið. Hvað er pað“?
„Hið verzta! sagði baióaiun mjög viðkvæmur. „Yið vorum rétt
áðan að ákæra og lasta pennan mann svo punglega, Eugenie, nú er
úti um hatur og fjandskap milli hans og okkar — dauðinn hefir
eytt pví“.
103
XIV
Vika var liðin frá dauða Berkows, sorgarhátíðin var afstaðin
en punga peim, sem hvílir yfir hverju sorgarhúsi var ekki aflétt.
Menn urðu pess enn meira varir nú, pegar kyrrð var komin á eptir
útförina og sllt pað umstang er henni var samfara. Berkow var svo
alpekktur maður, að dauði hans póttu stórtíðindi. Menn xepptust
um að sýna syni hans hluttekmngu. Likfyledin hafði verið afar^
fjölmenn. Skrifborð unga erfmgjans var alpakið bréfum og allar
belztíi frúr úr nágrenninu heimsóttu konu hans. p>etta mannslát
bakaði samt engum sára sorg, ekki einusinni einkasyní hins látna,
sem hann hafði pó viljað allt í té láía: en pað er ekki auðvelt að
elska pá, sem menn ekki geta virt. Rað var annars ekki auðvelt
að clæma um hvort Arthur tæki sér dauða föður síns nærri eða ekki.
Hann var mjóg stiiltur, pegar aðrir vorn viðstaddir, en hann var
orðinn rajög alvörugefinn, síðan slysið vildi til og ómannblendinn
mjög; hann veitti svo að segja eagum rcanni áheyrn, nema peim, er
hann ekki gat kotnist hjá að sinna. E igan furðaði á pvi, hve ró->
leg Eugenie var. Emsog fyrir föður liennar pá var hatri hennar
lckið með dauða Berkows; en syrgt hann gat hún ekki — og panaig
íór flestum oðrum, sem nöfða ekkí ástæðu til að syrgja.
Umsjónarmennirnir gátu ekki syrgt pann húsbónda, er svo opt
hafði móðgað pá með dranbsemi sinni, sem euga verðleika kunni að
meta, heldur áleit dugnað peirra og kunnáttu vera sína eign, af pvi
hann galt peim kaup. Enn síðar syrgðu verkmennirnir, J>eir létu
ekki hina minnstu hlattekningu í Ijósi. pó margt mætti að Berkow
finna, pá hafði hann verið bæði hugvits-og dugnaðarmi.. "'ur. Hann
hafði barizt áfram úr fátækt til auðs og valda, hann hafði koæið á
fót stórkostlegum fyrirtækjura og hann hefði getað orðið hjargvættur
mör§M» púsundum manna. En hnnn hafði ekki orðið paði J>ví var
pað WMog torfu væri létt af undirmönnum hans, er hann varfallinn
frá oj rar sem poir allir hvísluðu í hljóði. „Guði sé lof“!