Sæbjörg - 01.01.1892, Síða 7

Í3
og landi; þetta er lofsvert, íagurt og eins
það á að vera, »andleg bjargráð«, sem ein
megna að veita sjómanninum sigur yfir öðr-
um eins sjóum, eins og þeiui, sem hvolfdu
skipinu 16/u þ. ár, og sem leysti nokkra
menn fjötrum þessarar hjervistar, þ v'í það
er trúin ein, sem stenzt slík »yfirföll«; en
á meðan hin líkamlegu bjargráð eigi eru
komin lengra en þau eru, þá er hvergi lífs
von, nema einmitt í hinum andlegu bjarg-
ráðum, sem óyggjandi eru, og sem jeg efast
ekki um, að herra H. J. er sammála um, og
svo segist herra H. J. játa það, að einkum
hin síðustu ár haíi Akurnesingum farið stór-
um fram í sjóferðum og siglingum á sínum
skipum, og kosti kapps um, að hata bæði
skipin og allan útbúnað, er til þeirra heyrir,
sem allravandaðastan«.
Þar sem nú herra H. J. með ljósum rök-
um sýnir fram á, að hið langvarandi afla-
leysi deyfir framfarir, þá eru þær íramfarir,
sem hann hefir tekið fram, mjög virðingar-
verðar, og fremur öllum vonum, og enginn
vafi, að þeir sjómenn, sem kosnir hafa verið
í Bjargráðanefnd, eigi sinn hlut að því, eigi
síður en hver annar sjómaður á Akranesi.
Herra H. J. er svo margreyndur maður
í lífinu, og veit hve örðugt hann hefir átt
með að koma ýmsum framförum áfram, að
hann er nú glaður í anda yfir framförum
hinna síðustu bágu ára á Akranesi, og hefir
að mínu áliti skrifað grein sína til þess að
sýna fram á, að framfarir hafi orðið, þótt
bágt hafi verið í ári, og hvetja hin yngri,
með því að sýna þeim svart á hvítu, hvaða
hugur er í honum enn þá, sem nú er kom-
inn á efri ár, enda eru mörg verk hans þau,
að minningin lifir þótt maðurinn deyi.
Það væri æskilegt að fleiri greinar sæjust,
er bæru vott um trú, fjelagsskap og fram-
farir kring um Faxaflóa, svo að þetta pláss
»upphefji höfuð sitt«, því sem stendur, eru
sjómenn óvíða á íslandi eins illa leiknir og
látnir, eins og nú er gjört hjer. 15/i2 91
Fiskverkunin.
Fiskverkunarmáhð er nú á dagskrá, og
mun einnig rætt frekar í Sæbjörg í næsfa bl.
14
Úr ritgjörð eptír skipstjóra Édilon Gríms-
son.
.........Verði ekkert vanrækt af kaup-
manna eða fiskimatsmanna hálfu, þá kemur
til útvegsmanna og sjómanna, að gjöra allt
það, sem í þeirra valdi stendur, ef menn
vilja hugsa til að hafa góðan fisk, og að haun
nái áliti, að vanda þá sem bezt alla verkun
á fiskinum. Jeg veit það vel, að flestir, má
ske allir sunnanlands, kunna að verka fisk og
hafa margar fiskverkunarreglur, og líka
margra ára reynslu í þessu efni; en, þrátt
fyrir það hefi jeg opt sjeð fisk hjer misjafn-
lega verkaðan, einkum »í saltið«, en sem þó
er eitt af aðalskilyrðunum fyrir því, að fisk-
urinn geti tekið góðri verkun.
Það sem fyrst þarf að gjöra er, að blóðga
fiskinn strax og hann er dreginn; það nægir
ekki að rífa fiskinn eða blóðga með önglin-
um, eins og hjer mun tíðast látið nægja; það
þarf að skera hann reglulega á liáls. Fisk-
inum blæðir aldrei vel út, ef hann ekki er
hálsskorinn, lieldur storknar nokkuð af blóð-
inu í honum. Þetta gerir fiskinn dekkri og
litljótari; og hversu vel sem hann er þveg-
inn upp úr saltinu, er ekki að hugsa, að
hann fái sinn rjetta og fallega lit, þegar hann
er þurr orðinn; svo verður hann líka lausari
í sjer og þá um leið hættara við að springa
í meðferðinni. Þessu hef jeg opt veitt eptir-
tekt, að undir eins og fiskurinn er flattur,
má þekkja hann sundur á litnum, hvort hann
hefir vei'ið hálsskorinn eða að eins blóðgað-
ur með önglinum; vilji menn ekki trúa þessu
geta menn reynt þetta sjálfir.
Annað, sem mjög er áríðandi sem skil-
yrði til að fá góðan fisk, er, að þvo fiskinn
vandlega í saltið, og þetta ei‘ það sem rnargir
vanrækja. Eptir að fiskurinn er flattur, þarf
að forðast, að nokkur óhreinindi komi í sár-
ið á honum; fiskurinn svona hráblautur tek-
ur strax í sig hver óhreinindi sem að hon-
utn komast, og við það verður hann litljót-
ari, og geta komið í hann dökkleitir blettir,
og þau óhreinindi, sem kornast í fiskinn áð-
ur en hann er saltaður og fara með honurn
ofan í saltið, nást aldrei úr honum aptux’,
hversu vel sem hann er þveginn upp úr salt-
SÆBJÖRG.