Sæbjörg - 01.02.1892, Blaðsíða 5

25
SÆBJÖRG.
26
og um alla meðferð á honum, frá því búið
vœri að »sortera« hann og þangað til hann
væri kominn á sinn stað í móttökuskipinu,
og að þeir fengju sanngjarna borgun íyrir
fyrirhöfn sína hjá hlutaðeigandi kaup-
mönnum.
3. að eiðsvarnir menn nægilega margir sæu
um uppskipun á fiski í kaupstöðunum;
veldu þar fiskinn til flutnings til Spánar,
og sæu um útskipun hans í síðasta skipti.
Þessar nppástungur fól nefndin Jóni Svein-
bjarnarsyni að senda herra Gf. Finnbogasyni,
sem svar upp á hið framlagða brjef og brjef
það, er H. Magnússon hafði fengið frá hon-
um þessu máli viðvíkjandi.
Veiðarfærin.
Eptir útvegsbónda G-. Einarsson í Nesi.
Það hefir lengi brunnið við hjá oss íslend-
ingum, að vera tregir til allrar nýbreytni í
atvinnuvegunum, sem kemur af hinni gömlu
vanafestu, er gengur frá föður til sonar, að
börnunum er kennt að feta 1 spor feðranna
með þessari áminning: »svona hafði faðir
minn og afi það«, og »sjaldan fer betur þá
breytt er«, og þótt einstakir menn hafi vit
og áræði til að byrja á einhverju nýju, þá
er eins og almenningur keppist við að kæfa
það í fæðingunni, svo byrjandanum verður
ómögulegt áframhaldið. Það er auðvitað að
menn hafa mjög gott vopn í hendi, til að
drepa niður alla nýbreytni og dugnað; þetta
vopn er peningaleysið, sem er of almennt
þröskuldur í öllum framförum, einkum vegna
fjelagsleysis.
Ef menn t. a. m. skoða framfarir útlend-
inga í öllum atvinnumálum, þá sjá menn
fljótt, að þeir hafa verið fúsir til margs kon-
ar nýbreytni, og komið því fram, og unnið
með sameinuðum kröptum, sem þeim hefir
orðið til ómetanlegra hagsmuna.
Það er óhætt að telja sjávarútveg vorn þá
atvinnugrein, sem hefir gengið tilbreytingar-
lítið mann eptir mann, og gefst þó opttæki-
færi til að sjá, að útlendingar hafa verið
fúsir að læra að stunda hann, til þess að
hafa sem mest gagn af honum, þar sem þeir
eru á stórum og kostnaðarsömum þilskipum,
hundruðum saman við strendur lands vors,
með allar upphugsanlegar veiðivjelar, til þess
að geta ausið upp sem mestum afla, þar á
mót erum vjer að eins með handfæri og
lóðir á smábátum okkar, sem vjer getum
ekki fiskað á, nema þegar fiskur er upp við
landsteina. Um handfæri er það að segja,
að þau eru mjög ódýrt veiðarfæri, og þess
vegna allt of almennt. Á þau er mjög sein-
aflaður fiskur og opt mjög miklum erfiðleik-
um og kostnaði bundið, að afla sjer beitu á
þau, (Framh.).
Fáeinar formannareglur
handa ungum formönnum (úr Búnaðariti S.
A. Húss og bústjórnarfjelags 2. byndi Við-
eyjarklaustri 1839) eptir fyrrum breppstjóra
og Dannebrogsmann Þórð Jónsson á Bakka,
með athugasemdum eptir Ó. M. Stephensen
Viðey sekratera; Pjetur Guðmundsson Engey
meðhjálpara, Jón Snorrason í Reykjavík
hreppstjóra og X.
Utdráttur með fáum athugasemdum.
Um siglingar.
Ath. P. G.: Margt er það, sem ungur for-
maður þarf að athuga, áður hann, sem menn
kalla, er kominn til lags og ára; fyrst og
fremst tel eg það, að hann finni það hjá
sjálfum sjer, að hann kunni vel að öllum
þeim verkum, sem til sjómennsku heyra, því
annars hefir hann eigi fullt vit á, hvað hann
í hvort sinn, eptir kringumstæðum, á að
skipa hásetum sínum. Hann ætti sjerílagi
meðan hann er ei fullæfður í skipstjórn og
urnsjón skips og raanna, að velja sjer einn
eða fleiri æfða og reynda háseta hverra ráð
hann gæti haft fyrst um sinn, ef e'.tthvert
vandhæfi upp á kemur, því mikið er í hófi,
ef eitthvað fyrir einræði hans fer miður en
skyldi; sjálfur þarf hann þó að vera örugg-
ur og úrræðagóður i öllum hættum, svo hon-
um fallist ei hendur, þó nokkuð ábjáti; hress-
ir það hugmóð háseta hans, en opt hefir það
vel farnast, sem tvísýni þótti á, ef því var
með einbeittum og einhuga öruggleika áfram
haldið; þó er honum allt kapp bezt með for-