Sæbjörg - 01.02.1892, Blaðsíða 2

íg
SÆBJÖBG.
20
Myndin.
I voða staddur er jeg æ,
og er á klungur vegi;
jeg fótum hvergi festa næ,
en fyrir neðan aðeins sæ,
jeg lít, við bergið bláa!
I lífsins stríði stend jeg einn
og stormar harma þjóta;
eg áfram vil, en er svo seinn,
ef eigi hjálpar kraptur neinn;
jeg hlýt að falla, falla,
jeg fótað get mig valla.
En, lifna sál mín! lyptuþjer,
til ljóssins unaðs sala;
jeg á þar vin, sem æ mig sjer
og ætíð veit hvað hentast er,
hann vill mig vernda’ og styðja,
ef vil jeg aðeins biðja!
Hann Jcemur þegar kallar neyð,
og kross jeg verð að bera;
hann kemur æ á lífsinsleið,
og loks í mínum bitra deyð
ef aðeins vil jeg iðja:
hann opt og heitt að biðja.
Jeg liræðist því ei háska’og grand,
ef hef jeg Jesú með mjer,
jeg hugrór fer um haf og land,
þótt hamist brún við ægis sand.
Hann mun mig styrkja og styðja,
jeg stöðugt vil hann biðja.
«Tóki».
Bænin í Jesu nafni.
íinn fagri og blessaði siður sjómanna, »að
»a bænina«, er nú að glæðast kring um
,nd vort, og var mjer sönn ánægja að hitta
ómenn á Seyðisfirði, að sunnan, semjátuðu,
ð þeir ætíð færu á sjó í Jesú nafni og læsu
bæn sína. Sjómenn! trúið þið því, að jeg
hefi heyrt menn segja: að bæn sjómanna
væri þýðingarlaus; hún væri vanabæn; þeir
meintu ekkert með henni! Guð vægi þess-
um; því þeir vita ekki hvað þeir segja.
Hættur þær, sém sjómaðurinn á við að stríða,
eru svo stórvægilegar, ekki aðeins á hafinu,
heldur og í hömrunum, þar sem fuglveiði er
stunduð, að án trúar er sjómaðurinn ekki
sjómaður; og hinir trúarlitlu halda þess vegna
að sjómaðurinn, sem fer til sjávar með gáska-
orðum, hlátri eða hlægilegu látbragði, að
hann geti ekki snúið sjer til Guðs á svip-
stundu. Jeg veit betur. A því skipi sem
formaðurinn les bænina, þar drekkur hver
sál dóm eða frelsi, upp á eigin ábyrgð. —
Haldið fastri venjunni, og skammist yðar ekki,
hver sem til sjer, æfinlega, þegar þjer á sjó
farið, að lesa »bœnina« í Jesú nafni — þá er
hann á skipi með yður — og þótt þjer við
og við kunnið að gleyma honum á landi, þá
gleymir hann yður ekki, hann dregur yður
að sjer, þótt ekki verði fyr en á sjónum.
Látið engan villa yður af vegi sáluhjálpar
yðar. Viðhafið öll Bjargráð, hvað sem um
þau er sagt. Þeir, sem telja yður frá þeim,
þeir benda yður á ekkert betra, þeir villa
yður aðeins, líkt og þeir prestar, sem ætla
að koma á brennivínsbindindi, en leggjaþað
ekki á sjálfa sig.
Lýsi eða olía.
Þetta bjargráð, sem jeg síðast heyrði nefnt
»humbug« 24. sept. 1891, ryður sjer, oghefir
þegar rutt sjer til rúms um allan heim, enda
liefir það verið viðhaft í ýmsum myndum, frá
upphafi sjóferða, þótt það þá væru »galdrar«
nefndir, og er nú orðið svo alkunnugt á Is-
landi, að enginn kallar það framar »humbug«,
nema hann sje víndrukkinn, eða svo heimsk-
ur, að hann hafi látið aðra tæla sig til þess;
en hverjir aptra helzt Bjargráðum? nokkrir
þeirra, sem vildu aftaka síldbeituna, aftaka
lóðina; hann, sem jafnvel stakk upp á að
»fá kaupmenn til að fiytja ekki garn til neta«.
Þeir sem vilja binda sjómenn við borð, og
láta þá dansa eptir sinni »pípu«, eins og áð-
ur, og þeir, sem eru hræddir um, að Bjarg-
ráðanefndir. muni rýra eða draga úr em-
embættistign sinni, svo sem hreppsnefndar,
hreppstjórnar eða þ. 1.