Sæbjörg - 01.05.1892, Blaðsíða 2

67
SÆBJÖRG.
68
Hafsögumaðurinn.
(Sjá myndina.).
I.
Brotna við ströndu
bárur kaldar,
klappa hvítfextar
klettum flúða,
ólga, falla,
undir drynur
svalur sær;
syngur í viðum.
Fara för
fram og aptur,
skríða á milli
skerja og rifja;
gjálpar alda
glymur á súðum,
veltist fley
en viðir stynja.
Stendur á hábrú
hafsögumaður;
ítrum augum
átt hann rennir
yfir sæ
og upp að ströndu
athugall mælir
unnar braut.
Þræðir hann leið
á þröngu sundi
milli boða
og blindskerja;
rólegur er hann;
alvöru svipur
hvílir þó yfir
augum fránum
Vel hann flnnur
og veit það gjörla
hvílík ábyrgð
á honum liggur;
fje og frelsi
fjör og limu
eiga menn undir
aðgætni hans.
Skip eitt rennir
skjótt und vindi,
Stefnir það beint
um bláa löginn,
eins og það muni
á hann renna;
óttaleg hætta
yfir vofir.
Dýr eru ráð,
en ráðagóður,
býður að beygja
af braut og stýra
upp í vindinn
ofur lítið
betur en áður,
og er það gjört.
Skrlða þá skipin
—skammt er á milli—-
hvort með fram öðru,
öllu er vel borgið,
og glaðnar þá yfir
garp, hann lítur
þakklátum augum
upp til himins.
II.
Vort líf er sem sjóferð á ólgandi unn,
alstaðar hætta og leiðin ei kunn
um freistinga’ og syndanna blindsker og boða
vjer berumst svo áfram í nauðum og voða.
Fyrst leiðin er þannig um lífsferðarrann,
þá leita vjer skulum upp hafsögumann,
er leiði’ oss úr hættunni, hjálpi’ oss úr þrautunum
og hindri’ að vjer förumst á vandþræddum
brautunum.
0! leitum vors frelsara, hann er vor hlíf'
og hann mun oss styrkja og vernda vort iíf,
ef hann vísar oss leiðina, grandað oss getur
ei grenjandi stormur nje dimmþrunginn vetur.
Hann leiðir oss síðan í ljúfustu höfn,
er lokið er ferðum á æfinnar dröfn.
Hann styrkir og hjálpar í hörmungum nauða
og huggun oss veitir í lffi og dauða.
Tóki.