Sæbjörg - 01.05.1892, Blaðsíða 4

71
SÆBJÖRG.
72
lifa», hann græðir hjartasárin og þerrar
öll tár af augum þeirra, sem á hann trúa.
. . . Mjer fellur þungt þessi óhagganlega
sannfæring mín: hefðu þeir ekki siglt, þá
hefði allt gengið vel — mjer flnnst, að sunn-
anformenn sjeu »óprúttnir« að sigla . . . .«
* *
*
Þeir eru margir, sem eiga um sárt að
binda á Suðurlandi, vegna siglinganna, og
margur formaðurinn óprúttinn, sem við er
að búast, þar sem hver siglir eptir »sinni
reglu« ogþaðþótt »pröfu-vertíð« væri, þ. e.
vertíðin eða vertíðarnar, sem ungi formað-
urinn þarf að æfa sig á að sigla, nfl. læra
að sigla; og það er voðalegt að hugsa til
þess, þegar menn þannig æfa sig, að þeir
æfa sig á fleirí lífum, en sínu. Sunnlenzka
formennskan er svo einkennileg, að það er
vonandi, að einhver góður drengur hreyfi við
henni í Sæbjörg innan skamms, því það er
sameiginlegt mál sjómanna. Sunnlenzkir
sjómenn eru almennt duglegir sjómenn, og
meðal þeirra margir góðir formenn, og var
Tobías Finnbogason talinn meðal betri eða
með beztu formönnum í Garði. En það sem
byggt er á sandi, eins og sunnlenzka for-
mennskan, því er svo hætt, það er á svo
völtum fæti, Sigling t. a. m. er opt góð til
hraða, opt nauðsynleg til lífs. Sunnlenzkt
seglalag eða sigling á ekki við á Austfjörð-
um. Þar er spritsigling með fastri kló —
»opin gröf« — eins og alstaðar þar sem
»svipótt« er; þar á við »skautaseglið«. Skektu-
sigling Vestfirðinga á við Austfirðina. Ræð
jeg Austfirðingum að lesa »Bréf frá Noregi«
eptir hr. E. B. Gruðmundsson á Hraunum, sjá
Andvara V. ár 1879, sjerstakl. bls. 51.
Jeg er ekki sjómadur.
Flestir þeir menn, sem jeg hefi átt tal við
um málefni sjómanna, hafa látið í ljósi hlýj-
an hug og vilja, að eitthvað væri gjört fyr-
ir sjómenn vora, eins og tíðkast annarstað-
ar; en jeg hef líka hitt einstaka menn, sem
sjálfsagt telja sig úr æðra flokki, þ. e. fyrir
ofan sjómenn, og svo enn aðra næsta fyrir
ofan þá, svo sem eins og af 1. og 2. röð
fvrir ofan 0 (mjer er ekki ljóst, hve marg-
ar eða margs konar stjettirnar eru, en sjálf-
sagt eru þær fleiri en voru hjá Egiptum á
G. T.-tímum) og sem helzt vildu vera lausir
við, að sinna málum sjómanna, og hreínt
frá því, að kaupa blöð sem sjómennsku
snerta, og er hjer lítið sýnishorn:
S.: Komið þjer sælir, Jón minn! Mjer
kom sizt til hugar að hitta yður hjer, en
mjer er ánægja að sjá yður; þjer eruð orð-
inn svo uppdubbaður, að það er auðsjeð að
hagur yður er betri, en seinast þegar við
hittumst.
J. heilsar með handabandi og þakklæti
fyrir fyrri fundi og segir: »Jeg held það
fari nú að lagast; jeg varð »sveinn« í vor«.
S.: Er það mögulegt — og reruð á Latvík í
fyrra og í vetur, frjetti jeg?
J'.: Það er nú svo samt, þó það kostaði
mig 100 kr., auk vertíðarróðranna.
S.: Það er svo. Jeg þykist skilja yður,
Jón minn.
J.: Svo vinn jeg »meistaranum« í sumar
og fæ 1 kr. á dag og fæði.
S.: Hvað tekur hann aptur fyrir yður í
vinnu sinni?
J.: Sjálfsagt 2 og 50, eða 3 krónur, þvi
jeg er »sveinn«.
S.: Hvernig er fæðið?
J: Það er nú svona og svona; soðning
og snaps, snaps og soðning, salt og ferskt,
nýtt og salt, og hausar á morgnana — tvei.
S.: Bætir ekki snapsinn allt?
J: Það er aðalhressingin. »Meistarinn«
segir lika, að snaps og soðning sje það bill-
egasta. Hafi maður ekki snapsinn, svo nái
maður ekki hálfum vinnukrapti úr strákun-
um, og soðningin, það sje töðueldið, á með-
an sjómenn sjeu svo vitlausir, að selja hana
eins billega og þeir gera, flónin.
S.: Segir hann svo? Rær hann aldrei
sjálfur, eða hefir hann aldrei róið?
J: Sei, sei, flestar vetrarvertíðir, því þá
er hann opt atvinnulaus. En með leyfi hvað
eruð þjer að ferðast núna?
S.: Jeg ætlaði að tala við sjómenn hjer,
um bjargráð og samþykktar-hrófið.