Sæbjörg - 01.05.1892, Blaðsíða 3

69
SÆBJÖRG.
70
Lýsi eða olía.
(Framh.) »Verdens Gang« skýrir frá þvi
13. janúar þ. á., að ýms skip frá Ostende
og Dunquerque, sem árlega stunda fiskiveið'
ar við ísland, hafi þessi síðustu árin tekið
að nota olíu til að lægja stórsjóa, og láti
mjög vel yfir, og telji mörgum mannlífum
á þann hátt borgið. Fáein »liter« af olíu
voru nóg til þess að lægja haföldurnar um-
liverfis skipin (Þjóðv. ungi af 19. marz
1892).
Frakkneskir útgjörðamenn gefa skipstjór-
um sinum verðlaun, sannist það, að þeir hafi
viðhaft oliu, þegar sjóirnir hafa ógnað skipi
og lifi skipshafnar. Það er líka eðlilegt, að
allir menn, sem nokkur mannúð er í, legg-
ist á eitt, að koma á lýsisbrúkuninni, þar
sem öllum er kunnugt, að það getur orðið
til þess, að bjarga lifi manna, og vernda
eign þeirra. Óvíða mun það í þessu máli,
nema á íslandi, að menn letji aðra að fylgja
bjargráða-reglum, hver helzt sem þeim held-
ur uppi; þessir menn eru reyndar orðnir
mjög fáir, því þeir skammast sín orðið; en
væru þeir nokkrir, hefði það átt að vera
þeim alvarleg hugvekja að lesa í 37. tölu-
bl. ísafoldar 7. maí þ. á. »Skiptapi< Föstu-
dag 29. f. m., fórst skip i fiskiróðri af Mið-
nesi með 6 mönnum. Formaður var Jón
Sveinbjörnsson frá Sandgerði, roskinn mað-
ur heldur, á sextugsaldri, mikill sjósóknari
og atorkumaður, þótt nokkuð væri farinn að
láta undan. Þrír af hásetunum voru héðan
úr bænum: H. G. Jónsson frá Hlíðarhúsum
(ljezt frá konu og 6 börnum í ómegð), H.
H. og G. J. — Hvað hefði ekki lýsið getað
megnað hjer? Hugleiði þeir það, og svo
hitt, þegar menn álíta óþarfa að æfa sig á
lýsinu, áður háskann að ber; líkt og ef sund-
maðurirm áliti það óþarfa að æfa sig á því,
að draga að sjer lopt, og halda því í sjer,
áður hann kafar. Hverjum stendur næst að
hvetja sjómenn til að fara gætilega að sjó,
og viðhafa bjargráð? Eru það ekki feður,
mæður, systur og bræður? Ef að þessir láta
sjer ekki annt um að tryggja líf sinna, með
því að hvetja þá til að hafa lýsi á sjó með
sjer og nota það í hættunum, að hafa segl-
festu, áttavita, að læra sund til að komast
á kjöl o. s. frv., þá veit jeg ekki, hvers
skylda það er, annara, en hvers sannkrist-
ins manns, sem hlýtur að standa stuggur af
hugsunarleysi og kæruleysi ástvinanna. Pen-
ingar eru góðir, til þess, sem þeir eru ætl-
aðir, og er rjett gert af hverjum sjómanni, að
vátryggja líf sitt, vegna ástvinanna; en hitt,
að hvetja menn til að vátryggja líf sitt, og
siga þeim svo út á sjóinn, í hverju sem er, af
þvíþeirsjeu »assureraðir« ervoðalegt. Hitt þarf
að vera samfara, að sjómenn sjeu líka vá-
tryggðir í »hans bók,« sem lífinu ræður.
Þeir menn, sem eru að sökkva, og vilja
ekki grípa um »endann,« sem til þeirra er
fleygt, eður í »flotið,« sem að þeim er ýtt,
til að bjarga lífi þeirra, þeir liafa sjálfir alla
ábyrgð, því sá er varir veldur eigi.
Skiptapi af „siglingu“.
í síðasta blaði Sæbjargar er getið skip-
tapans á Reyðarfírði nálægt Vattarnesiþ. 11.
janúar þetta ár. Báturinn var frá merkis-
bónda Eiríki Þórðarsyni á Vattarnesi.
Skrifar hann oss á þessa leið 4. apríl þ. á.:
. . . »11. janúar fóru menn mínir á sjó, og
var gott veður um morguninn; en þegar
þeir voru búnir að leggja kastið, fór að
hvessa af norðri; þegar þeir voru búnir að
taka lóðina, settu þeir upp segl, en svo sem
500 faðma frá landi hvolfdi bátnum. Tveir
menn drukknuðu, en formanni Tobíasi Finn-
bogasyni varð bjargað af kjöl. Þeir sem
drukknuðu voru vinnumenn mínir, Oddur
Einarsson, valinkunnur maður og bezti dreng-
ur, sem hjá mjer hafði verið í sjö ár; hinn
hjet Jón Torfason, sömuleiðis bezti þjónn,
trúr og dyggur og var hann búinn að vera
hjá mjer í 5 ár, svo jeg unni mönnum þess-
um, eins og synir mínir væru; var það sorg-
leg sjón að sjá þá hverfa og geta eigi bjarg-
að. Jón á eptir hjá mjer munaðarlausa
móður; þjer getið því nærri, að sorg nísti
hjörtun og vangar vöknuðu tárum; en hann
sem lifir, og sagði: »Jeg lifi og þjer munuð