Sæbjörg - 01.08.1892, Blaðsíða 2

1Í5
SÆBJÖRG.
ÍÍ6
Ötula stúlkan.
(Sjá myndina).
Vjer sjáum bát oss sigla mót
þar situr fiskimaður á
og hún er kát hin hýra snót
er honum situr hjá.
Hún horfir róleg öldur á
með æskufjör á ljósri brá.
Með föður góðum fór hún út
á fiskimið að veita lið,
því fátækt óð með sorg og sút
og settist niður á heimilið.
Hún vann svo hefðu börnin brauð
og bráða þyrftu ei líða nauð.
Hún þekkti eigi auð nje seim,
en ánægð var og glöð og kát,
hún kom á degi hverjum heim
af hvikirm mar á litlum bát;
en var þá skemmt, er vel tókst för,
með vænan feng, er bætti kjör.
Hún kunni að biðja, biðja vel,
hún bar sín kjör með þreki og ró.
Hún kunni að iðja, iðja vel
með innra fjöri’ og sælli ró.
Hún vann og bað, og bað og vann
Og blessun því frá himnum fann.
» TóM«.
Bjargráðamál.
Samkvæmt ákvörðun á Bjargráðadeildar-
fundi í Hafnarfirði 24. okt. 1891, var frum-
varp til laga fyrir »hið fyrirhugaða íslenzka
sjómannafjelag« samið, og liefi jeg á ferðum
mínum í sumarsýnt það, og lesið fyrir bjarg-
ráðanefndum eða nefndarmönnum, eptir þvi,
sem á hefir staðið, og alstaðar þar, sem jeg
hefi um það talað, hefi jeg orðið áskynja
um, að sjómenn eru flestir á sama máli um
það, að bjargráðum verður eigi framfylgt
fyrr en þau ná stuðningi laga, og á hinn
bóginn, að það sje mjög margt sem lagfær-
ingar þarf, og til þess sje efna vant. Ein-
staklingar geta litlu til leiðar komið, en með
fjelagsskap mætti margt það gjöra í sjó-
mennsku og fiskimálum vorum, sem til fram-
fara og bóta væri. Fiskiveiðum á opnum
skipum er nú svo víða spillt með ýmsum
veiðum þilskipa, að öllum er ijóst, að þil-
skipa útgerð verður að auka, en þó á þann
hátt að arður og afrakstur auki en rýri ekki
efnahag landsmanna. Virðist því fyrst þá
hagnaðarvissa af þilskipaútveg, ef bændur,
sem nú gjöra út opin skip til fiskiveiða, legðu
sarnan efni og mannafia og stunduðu þannig
í fjelagi fiskiveiðar á þilskipum, að minnsta
kosti vor og sumar, og hefðu skipstjóra í
fjelagi með sjer, svo áhugi hans á efnum og
arði væri tryggður við eiginn hag. Bændum
er þetta lítt mögulegt nema með opinberum
styrk eður fjárframlagi úr landssjóði, sem
aptur heimtar ábyrgð skipa, sem nauðsynleg
er. Bjargráðanefndir sjóplásshreppanna eru
kunnugastar ástandinu heima fyrir, og eiga
því hægast með að ræða það er hentast
væri í því og því sjóplássi; en þar sem efnin
eru lítil, verður eigi allt gjört í einu, sem
gjöra þarf, og Bjargráðadeildir ættu því að
ræða og ráðstafa hvar í sýslu tiltækilegast
væri að ráðast í ný fyrirtæki, og hve stór-
tæk þau skyldu, og þar sem beztu og greind-
ustu sjómenn legðu til, að það mætti gjöra
til framfara, sem arð og efiing hefði í för
með sjer, fyrir land og lýð, þá er ekki að
efa, að þingmenn vorir mundu styðja að
framkvæmdum, því þar sem þeim er trúað
fyrir velferð landsmála, efast enginn um, að
þeir muni vera fúsir að efla sjávarútveginn,
þegar þeir fá áskorun, hver úr sínu kjör-
dæmi, frá reyndum og áreiðanlegum mönn-
um, og virtist þess vegna rjett að trúa þeim
fyrir, og fela þeim, aðalstjórn Fiskiveiðamála.
Vjer t'reystum þeim fullkomlega til svo góðs,
að þeir vilji styðja að öllum framförum
sjávarútvegsins, og verði við bæn sýslubúa
sinna, að taka að sjer stjórn »hins fyrirhug-
aða sjómannafjelags« og inyndi sjómanna-
ráðið hvert það ár, er þeir sækja alþing.
Skorum vjer þess vegna á Bjargráðanefndir
í hverri sýslu að þær haldi Bjargráðadeild-
arfund fyrir miðjan maímánuð 1893 og að
bjargráðadeildin fái þingmann eða þingmenn
sýslunnar, til að koma fjelagsstjórninni í
rjett horf. Sömuleiðis er það mjög líklegt