Öldin - 01.06.1893, Blaðsíða 4

ÖLDIN.
36
stuðnings frá nefndum eða umstangs-
mönnum, fylt ina, stserstu fundasali með
áheyrendum, svo að segja hvaða verð sem
hann sett-i upp við þú. En honum veitir
og iett áð græða peninga sém mikils metn-
lifli' lögmanni; það hlaðast meiri lögfræS-
ingsstörf að honum, en hann fær yfir kom-
izt. Hánn bæði getr grætt, og græðir,
svo mikia peninga, sem hann lystir og
þarfnast, á annan hátt. Hann getr grætt
íult svo mikið á því að halda fundarræð-
ur um hvert annað efni, sem hann talar.
Eg rákst nýlega á blaðgrein, þar sem lýst
var kveldgildi, þar sem Mr. Abbey., inn
alkunni leikhússtjóri, var við staddr, og
Ingersoll hafði verið að tala um Shak-
speré. Mr. Abbey lét það í ljúsi, að ef
hugmyndir þær um Shakspere, sem hann
heyrði Ingersoll láta í ljús það kveld í
samtalinu, væru fluttar fram í fundarræðu,
þá yrði það in aðdáanlcgasta ræða um
Shakspere, sem heimrinn hefði nokkurn
tíína heyrt; hann lét enn fremr það álit
sitt í ijös sem reyndr íj .rgréðamaðr, að
ef Ingersoll viidi ferðast um iandið og
hálda ræður fyrir sig, og hita sig hafa
alía stjúrn á fjirhagnum, þi skyldi hann
Abyrgjast honum eitt hundrað þúsundir
dollará í ágóða um árið. Svo að Ingersoll
þarf <ikki á því að halda að tala um trú-
mál til að græða fé.
Svo finst mér nú líka, að meðan hjjv-
aði presta getr fundið hji sér guðlega
köllun til að yfirgefa li’tið og fatækt brauð,
til að taka við öðru stærra og tekjumeira,
þá só það varasamt fyrir þá að treysta á
að það takist að sverta Ingersoll með því,
að gera honuin getsakir um það, að hann
láti stjórnast af fjTvon.
Ég er sannfærðr um, að hann er ráð-
vandr og hreinskilinn.
Ég vil segja meira. Eg held að hann
hafi iagt Og leggi enn mikið í sölurnar
fyrir skoðanir sínar.. Það gengr sú saga,
áð ]ægar liann var lögmaðr í Peoría í
Illinois, þ i ha.fi vinr hans einn komið inn
til hans einn góðan veðrdag á skrifstofuna.
Honum varð iitið í bókaskápinn og rakst
þar á ið nafnkunna rit eftir Thomas Paine:
,,'J'he Age of Benson“. „Heyrðu, hvað
hefir þessi bók kostað þig?“ „Rikis-
stjóra-embœttið í Illinoissvaraði Inger-
soll undir eins. Hvort sem Ingersoll
hefir nú nokkru sinni sagt þetta eða ekki,
þá er það vafalaust satt. Enginn nú lif-
andi manna í landinu er svo bersýnilega
gæddr öllum þeim eiginleikum, sem gera
mann afhaldinn af almenningi, eins og
Ingersoll. Og að mínu áliti er ekkert það
embætti til, sem þjóðin í Bandaríkjunum
á ráð á, forsetadæmið sjálft þar með talið,
sem Ingersoll hefði ekki haft allar senni-
legar líkur til að geta lireppt, ef hann
hefði verið fáanlegr til, þótt ekki væri
nema, að hafa lájt nm sii/. Hann hefði
ekki þurft að breyta skoðunum sínum;
það hefði verið nóg ef hann hefði gert það,
sem svo margir aðrir gera — farið dult
nu;ð þœr. En hann liefir heldr kosið að
borga fult verð fyrir að koma fram eins
og hann er. Á öðrum cins uppgerðar og
hræsMis tímum, eins og vér lifum á, þá
metum að minsta kosti og virðum einurð
og drengskap þess manns, sem þorir að
tala eins og honum býr í brjósti.
En hver cr nú afstaða hans í trúarefn-
um ? Hver er uppruni hans ?
Faðir hans var prestr í presbýtera-kyrkj-
unni. í-egar Ingersoll var 16 ára, þá var
hann orðinn gagnkunnugr gamla testa-
mentinu, og var þá þegar byrjaðr á þeim
útásttningum og athugasemdum við það,
scm : n’km eiu þjóðkunnar orðnar. Og faðir
hans varð að j ta, að hann vissi ekki,
hvernig hann = tti að svara aðfinningum
lians. En það sama mega flestir játa, er
síðan hafa reynt að svara honum upp á
þetta cfni.
Eg lieyrði hann einusinni í ræðu minn-
ast á litið atriði frá æskuárum sínum, sem
ég get ekki bundizt að minnast á, þóttekki
geti ég gert það með hans eigin orðum.
Petta atvik sýnir, um hvað sveinninn var
að hugsa og hvert hugr hans stefndi þegar