Öldin - 01.09.1893, Blaðsíða 3

. ÖLDIN.
83
herfang, sem liðsmenn mínir náðu í Vuertz-
borg.”
Konungr nálgaðist nú jungfrú Regínu;
bar. enn meira á hennar ijðmandi fríðleik
fyrir það, að búningr hennar var fremr
nærskorinn; var hann úr svörtu íiöjelsilki
og alsettr hálfdaufum silfrstjörnum, “Jung-
frú,” mælti hann vinsamlega, “égteldimig
gæfumann ef sorgarbúningr sá, cr þér ber-
ið, skýldi því hjarta, sem gæti gleymt allri
mæðu og mannraunum, en lifað í voninni
um glaðari daga þegar stríð og styrjöld
fælir ekki framar roðann af yðar fögru
kinnum. Trúið mér, jungfrú, sá tími kemr,
og ég þrái komu hans af öllu hjarta eins og
þér, og látið nú þá von mína lciða gleðina
fram á þær varir, sem ættu að vera hennar
sífoldi aðsetrstaðr.”
“Við lilið yðar liátignar gleyma menn
öllu,” svaraði jungfrú Regína, um lcið og
hún stóð upp með lotningu úr inum purp-
urrauða liægindastól, er hún sat á. En
vangar hennar urðu þó enn fölari við þessi
orð, og vottuðu alt of berlega, að liún mundi
vel eftir sínu umliðna og yflrstandandi ó-
frelsi.
“Líðr yðr ekki vel, jungfrú ?”
“Fullkomlega vel, yðar iiátign.”
“Máske hafið þér yfir einliverju að
kvarta ? Trúið mér alveg eins og vini.”
“Yðar hátign, þér eruð svogóðr-------”
Regína átti í stríði við sjálfa sig. Loksins
bætti hún við moð niðrlútu bragði: “góð-
leiki yðar liátignar mcinar mér nokkurs að
æskja.”
“Við sjáumst aftr.”
Jungfrúin reikaði út í gluggaskot í
næsta herbergi og brast þar í grát. “Heil-
aga María,” mælti hún ; “fyrirgef þú mér,
að þú átt ekki einsömul lijarta mitt. Þú
sem þekkir alla mína önd og sál, þú veizt,
að ög hefi ekki kraft til að liatast við
þennan villukonung, eins og þú heimtar af
mér. Hann er svo stór, svo fríðr! Vei
mér, að ég skuli skjálfa þegar ég hugsa
um það heilaga verk, sem þú hefir fyrir
mig lagt.”
“Vertu hughraust, dóttir!” kom hljóð
úr horni ekki langt frá, því að baki henn-
ar stóð honnar sama fylgja, inn föli munkr.
“Tíminn nálgast,” sagði hann í lágum
hljóðum. “Inn góðlegi konungr er ástfang-
inn í fegrð þinni. ’ Gleðstu, barnkind, því
að in heilaga hefir vígt hann glötuninni, á
þessari nóttu skal hann devja!”
“Æ, faðir minn, fiiðir minn, hvað
lieimtið þér af mér?”
“Heyr mig, dóttir! Þegar Hólófern-
es, höfðingi Assýra, sat um borg-
ina Betúlín, bjó þar ekkja ein, er hét Júdit
Meranidóttir, fríð eins og þú, barn mitt,
guðhrædd sem þú. Hún fastaði þrjá daga
og gekk svo út og fann náð fyrir augum
óvinar fólks síns og sinnar trúar. Og inir
heilögu gáfu hans líf í hennar liönd, hún
dró hans sverð, lijó höfuð hans af honum
og frelsaði sína þjóð.”
“Vægð, faðir minn!”
“Það var henni reiknað til ævarandi
heiðrs og eilífrar sáluhjálpar, og nafn henn-
ar var nefnt meðal inna æðstu I Israel.
Eins mun þitt naí'n ásíðan verða talið,
dóttir mín, meðal blcssaðra dýrlinga heil-
agrar kyrkju. Vit þú, að I fyrri nótt stóð
við hvílu mína inn heilagi Fransiskus og
sagði: ‘Tíminn er kominn, gakk til Júdit
og seg henni, að ég ætli að gefa höfuð Hó-
lóferness I hennar hönd.1''
“Hvað skal ég gera, faðir ?”
“Cíæt vandlega að, hvei'su þér ber að
fara. Nú þcgar I kveld skalt þú biðja
konung um launfund við þig.”
“Ömögulegt.”
“Þú skalt birta honum upplogin laun-
ráð gegn lífi hans. Þú skalt komast yfir
hring hans. Náir þú honum, mun ég verða
þér nærstaddr og hjálpa þér. En vilji
hann ekki selja þér hringinn, skaltu — tak
við bréfi þessu, í því er ólyljan, sem hrífr.
Inn hcilagi Fransiskus gaf mér það sjálfr.
Lát þú það I nætrdrykk konungsins.”
Regína tók við inu skæða bréfi, studdi
sitt lokkaða höfuð upp við gluggaskotið og
var sem hún heyrði eggjunarorð munksins.