Öldin - 01.04.1895, Qupperneq 12

60
ÖLDIN.
“Farðu, og lát mig enda grafletur
mitt.”
Lúsía fór hvergi, hún gekk nær hon-
um, augun fyltust tárum, hún brá höndun-
um um háls hins gamla manns. “Graflet-
ur jjitt;!” sagði hún með mildari rödd en
nokkur skyldi halda að f'æri yflr hennar
fölvu varir, sem virtust ekki vera til ann-
ars gcrðar en grófra og harðra orða. “Guð
minn góður!” sagði hún í liálfum hljóðum
“á þá alt hið stærsta og ágætasta á jörðunni
að verða að duf'ti ? En sá dagur cr enn
þá langt í burtu, jú, hann hlýtur að vera
það, elskan mín. Lofa þú mér að sjá graf-
letur Jóhannesar Messeníusar hins niikla.”
“Vissulega,” svaraði liann, sem sef'að-
ist af smjaðrinu, sem talað var í hreinskilni,
“vissulega, Lúsía, ertu hin rétta persona
executrix, sem átt að lesa rnitt cpitapliium,
fyrir því a,ð þú ert sú, er láta skal höggva
það á mitt leiði. Lít þú á, góðin mín, hváð
segir þú um þetta ?”
Hér undir hvílir Doctor Jóhannis
Messenii bein. Sál hans er í guðsríki, orð-
stír hans allstaðar, sem lönd cru bygð.
“Aldrei,” sagði Lúsía grátandi, ”hefir
sannara letur verið sett á legstein liðins
stórmennis. En við skulum ekki orðlengja
um það. Látum okkur heldur tala um
þitt stóra verk Scondía. Veistu, að grnn-
ur minn segir mér, að þess ágætis Ijómi
muni innan lítils tíma færa þér frelsið ?”
“Prelsið,” mælti Messeníus hálf rauna-'
lega, “jú, rétt segir þú það, grafarinnar
frelsi, til að verða duft hvar scm vill.”
“Nei,” sagði hún áköf og hrifln, “augu
þin eiga cnn eftir að sjá frægðar þinnar
tilkomu. Menn skulu lesa þitt mikla
Scondia illustrata, menn skulu prentaþað,
og nafn þitt á þess fremsta blaði m.eð gull-
stöfum, öll veröldin skal hrópa af hárri
undrun: Norðurlönd litu aldrei þcss líka!”
“Og mun heldur aldrei það sjá,” bætti
Messeníus við með sjálfsti’austi. • “Ó, hver
gefur mcr frelsi mitt aítur, frelsið mitt, svo
að ég megi sjá vcrk rnitt og sigri ljl'dsa yf-
ir mínurn óvinum ? Exandi me, Dornine,
porrigo manus mcas coram facie tua! Li-
bera me a miseriis; etenim dixiste: Pro-
sternam inimicos tuos calcandos pedibus
tuis* Hver gefur mér frelsið, frclsiðogtíu
lífsár svo ég megi sji mitt verk ?”
“Eg!” svaraði dimm rödd innar úr
stofunni.
Við þetta hljóð hrukku bæði lvjónin
við af ósjálfráðum hjátrúarótta. Einvera
fangelsisins og hin hrikalega náttúra, sem
á öllum tímum er hjátrúarlífsins besti jarð-
vegur, hafði magnað hjá þeirn aldarinnar
almennu trú á yfirnáttúrlega hluti, og- gert
hana að fastri sannfæring. Hinn síiýnandi
auðugi andi Messeníusar haf'ði oftar en
einu sinni verið að þvi kominn að sökkva
niður í undirgöng Kabbala-spekinnar og
tálgryfjur töfravísindanna, og frelsaði hann
þar eingöngu hans mikla iðjusemi, svo og
trúarfortölur konu hans. Nú barst lionum
eins og óvænt svar upp á spursmálsgátur.
hans------frá himnaríki eða helviti, það
skifti engu, það var svar samt, það var þó>
hálmstrá fyrir hans hverfandi vonir.
Hinn frostharði vetrardagur var kom-
inn að kveldi og rökkrið hafði breitt blæjú
sína yflr herbergið, næst dyrunum. Fram
úr þeim skugga gekk maður og mátti þar
þekkja á svipnum hinn sama dökkgula
mann, sem fyrir stundu síðan liafði fengið
leyfl til að koma inn í kastalann undir
nafninu Albertus Simonis, liðsmannalæknir.
Hafði hann að líkindum líka scm læknir
fengið inngönguleyfi lil fangans, því ekki
voru aðrir læknislistamenn í kastalanum
en einn bartskeri, er fékst við liandlækn-
ingar, og gömul hermannsekkja, sem all-
mikinn orðstír hafði fyrir lækningar á inn-
vortis sjúkdómum, einkum þar scm hún
lílta kunni þulur og formála, sem prestar
*) Heyr mig, drottinn, ég útrétti hend.
urnar fyrir augliti þinu ; leys mig frá volæði,
því þú heíir sagt: ég mun leggja óvini þína til
skavar fóta þinna, svo þú megir troða þá und-
ir fótum.