Öldin - 01.12.1895, Síða 13

ÖLDDÍ.
191
Ýmislegt.
Hirðskáld Breta
Alfred Austix, er maður á sextugs-aldri,
fæddur 30. Maí 1835 í þorpinu Headingley,
nálægt borginni Leeds (um miðja vega
milli Lundúna og Edinborgar). Faðir
hans var ríkur kaupmaður og lögregludóm-
ari í Leeds-kjörhéraði. Foreldrar hans
bæði voru kaþólskrar trúar og settu son
sinn til menta á kaþólskum mentastofnun-
um. Mentun sína tullkomnaði hann á
Lundúnaháskólanum árið 1853 og 4 árum
síðar fékk hann leyfi til að reka málfærslu-
störf sem félagsmaður í Inner Temple-lög-
fræðingafélaginu í Lundúnum.
Þegar Tennyson lést var álit margra,
að cnginn mundi skipaður í það sæti, er
hann svo vel og lengi hafði skipað. Það
þótti enginn Tennysons-jafni og það þótti
ekki tilhlýðilegt, né frægðarauki, að sækja
langt niður fyrir Tennyson. En ætti ein-
hver að koma í stað hans og væri eingöngu
farið eftir Ijóðagerð og frágangi öllum, kom
lielzt öllum samanum, aðannarhvor þeirra
Swinburne eða Morris væri sjálfsagður eft-
irmaður hans, enda enginn efi, að þeir
standa Tennyson næst af öllum núlifandi
bragsmiðum á Englandi, Swinburnc ef til
vill nær, að minsta kosti að því leyti, að
hann er frumlegastur allra núlifandi ensku-
mælandi ljóðskálda og undir eins mikil-
virkastur. I samanburði við þessa tvo
menn, er Alfred Austin sannefndur “busi.”
Þessvegna varð bókmentaheimurinn meira
en hissa, er sannfréttisi, að Salisbury jarl
„hefði veitt honum þetta tignaða embætti.
Fyrsta kvæði Austins, er hann nefndi
“Kandolph,” kom út nafnlaust þegar hann
var 18 ára gamall, og átta árum síðar
(1861) kom út eftir hann Ijóðasafn, erhann
í heild sinni nefndi: “Árstíðin” (The Sea-
son). Kom sú bók út aftur aukin og end-
urbætt árið 1869. Meðal annaraog merk-
ari kvæða hans má nefna: “The Iluman
Tragedy,” er út kom fyrst 1852 og síðan
1876 og 1889, aukið og endurbætt í hvert
skifti. Eitt leikrit (“Turninn Babel,” út-
komið 1864) liggur eftir hann og þrjár
skáldsögur (“Five years of it,” 1858; “An
Artists Proof,” 1864 ; “Won by a Head,”
1866). I raun réttri er hann fremur blaða-
maður og ritdómari, en ljóðskáld, og þykir
mikið meira kveða að honum þar en í lyr-
ikinni. Á fyrri árum reit hann einkum
fyrir dagblaðið “Standard” og tímaritið
“Quarterly Review,”—var fregnriti Stand-
ards á aðalbóli Þýzkalandskeisara í Frakka-
Prússastríðinu. Af pólitískum ritgerðum
eftir hann þykir mest kveða að þeirri: Um
Rússland í vegi Norðurálfu, er út kom 1876.
Árið 1883 stofnaði liann, í félagi incð W.
J. Courthope, tímaritið “National Review”
og var hann aðalritstjóri þess til þess árið
1893.
Þannig er í fáum orðum sagt æfiágrip
þessa manns, er Salisbury gerði að skáld-
konungi Breta 1. Janúar 1896. Hefði
einhver annar en Salisbury ráðið þeim úr-
skurði, hefði hann þott vottur um smekk-
leysi. En það er ekki smekkleysi sem ræð-
ar hjá gamla Salisbury. Það er annað
verra, eða svo mun flestum virðast. Austin
heflr alla sína æfi verið óhlíflnn fylgismað-
ur Salisbury í pólitískum málum og af því
ráða menn að þessi upphefð hans sé laun
fyrir pólitísk störf. Það má virðast of
langt gengið, ef slíks er til getið, því þá
má flest lúta í lægra haldi, ef verðleiki
skáldverka er mældur á pólitískan mæli-
kvarða. En að svo sé gert hér, sýnist al-
veg opinbert þegar athugað er, að Austin
hefir nærri eingöngu ritað í “Standard” og
í “National Review,” og þegar enn fremur
er athugað, að I samanburði við þá Swin-
burne og Morris, jafnvel tvo Morrises
(William og Lewis) og enda William Wat-
son, er Austin á sama stigi og er hrafn
í samanburði við svan. En samt er hann
orðinn hirðskáld Breta, eftir að sæti Tenny-
sons hefir staðið autt um þriggja ára tima.