Kvennablaðið - 21.02.1895, Síða 4

4
hafði sjezt haltra á götunum, rauðhærð,
með stóran herðakistil og í vesölum tötr-
um, og götustrákarnir vóru vanir að elta.
Nú er hún komin á glæpamannabekk-
inn, og situr þar hljóð eins og steini iost-
in, niðurlút og beygð af meðvitundinni
um glæp sinn.
Fyrir framan hana situr verjandinn,
Fritz Múller, bezti málaflutningsmaðurinn
í bænum. Hann hefir ótilkvaddur boðizt
til að verja mál hennar, enn enginn veit
af hvaða ástæðum. Þess er helzt getið
til, að hann ælli að afla sjer nýrrar frægð-
ar með því.
Þessi ákærða stúlka, sem hafði verið
staðin að verki, reyndi ekki til að þræta
fyrir afbrot sitt en meðgekk grátandi og
hnje niður eins og í örvæntingu. Þá var
farið að yfirheyra vitnin, og hafði enginn
neitt að segja henni til áfellis. Henni er
borin svo sagan, að hún hafi verið stillt
og reglusöm, og aldrei farið illa með barn-
ið, enda læknir einn, sem áður hafði eitt-
hvað átt við barnið, segir, að það hafi
verið innileg ást á milli mæðgnanna, svo
að hann geti að eins ímyndað sjer, að stúlk-
an hafi framið glæpinn i einhverri stund-
ar-brjálsemi.
Sækjandinn tekur nú til máls, og urðu
áheyrendurnir þá allir á nálum. Hann
lýsir fyrst í fám orðum atvikunum að
glæpnum. Hann sagði, að Lísa kryppling-
ur væri af versta úrhraki kvenþjóðarinn-
ar, villidýr í hverja taug og harðsvíruð
eins og verstu bófar. „Hún hefir ekki
fengizt til að tala neitt; svo eru allir verstu
glæpamenn“. Hann mótmælti algjöriega
áliti læknisins. Læknum væri svo hætt
við að eigna allt sjúkdómum og geðveiki, —
„enn hjer eru ljós atvik að öllu, og að glæp-
urinn er framinn með fullu ráði“.
Þar næst reyndi hann að sýna fram
á, að sakborningurinn væri drykkjurútur,
og kvaðst hann ráða það af því, að svo
margar tómar flöskur hefðu fundizt hjá
henni. Það væri af engu öðru enn leti,
munaðargræðgi og drykkjuskap, að hún
hefði viljað losa sig við barnið, sem henni
hefði þótt vera sjer til svo mikillar byrði.
Sækjandanum tókst nú svo upp, að hon-
um hafði ekki í annað sinn tekizt betur;
hann gekk reglulegau berserksgang í ræðu
sinni, og lýsti með snjöllum orðum öllum
lýtum og löstum aldarinnar, dvínandi dreng-
skap og dyggðum, vaxandi glæpum og
skorti á trúrækni og siðgæðum. Hver
skepna elskaði afkvæmi sitt; það væri
maðurinn einn, þegar hann væri orðinn
trylltur af þessu óstjórnlega nútimalífi, sem
neitar öllu og fyririitur allt, sem forfeð-
ur vorir hafa álitið helgast, — hann einn
glataði hinum innilegustu og helgustu til-
finningum, móðurástinni, og myrti afkvæmi
sitt.
Hann lauk máli sínu með alvarlegri
áskorun til dómsmanna. Hjer væri ekki
um annað að ræða, enn hvort stúlkan
væri sek eða ekki, og á því væri enginn
efi. Orð sækjandans höfðu hrifið svo á-
heyrendurna, að engum varð að hugsa um,
hvort þau væru á rökum byggð eða ekki.
Allir litu nú á verjandann. Fritz
Múller var ungur maður, laglegur og gáfu-
legur, sem að öllu ytra áliti var alveg ó-
líkur aumingja konu-krypplingnum, sem
sat fyrir aftan hann. Margir á áheyrenda-
bekkjunum hvísluðust á: „Lítið þið á, hvað