Kvennablaðið - 21.02.1895, Qupperneq 6

6
Þeesar athuganir eru síðan notaðar með-
fram yið kennsluna, og reynslan hefir sýnt,
að þessar rannsóknir hafa komið þeim nem-
endum að góðu haldi, sem siðar hafa orð-
ið barnakennarar. Þeir sannfærast meir
og meir um það, að kennslan er ekki ein-
göngn undir kennaranum komin, eða
kennsluaðferðinni, heldur engu síður nem-
endunum sjálfum. Þetta dregur hug þeirra
að einstökum börnum; þeir læra að þekkja
þau og að geta sett sig í spor þeirra.
Á sýningunni í Chicago var stofnað sam-
band milli kennara og margra annara úr
ýmsum áttum, sem höfðu áhuga á þessu
máli, til að breiða út þessar rannsóknir
og finna ýmsar góðar uppeldisreglur.
Kennslukonur í Boston hafa meðal annars
gert margar athuganir um ósannsögli
barna, en það er atriði, sem hefir mikla
þýðingu fyrir börnin. — Uppeldisfræðiug-
urinn Stanley Hall hefir síðan yfirfarið at-
huganir þessar, og skiftir hann ósannind-
um barna í sjö flokka.
Ein ósannindin eru þau, sem hann
nefnir hreystileg ósannindi, eins og þeg-
ar eldra barn játar á sig, að hafa gert
það, sem yngra barni hefir orðið á, og
þolir siðan refsinguna fyrir það. Börnin
læra fyr og betur að meta það, að leggja
sig sjálf í sölurnar fyrir eitthvað, heldur
en að virða sannleikann, hvernig sem á
stendur. Þau eiga því örðugt með að
finna, að rangt sje að skrökva, þegar svo
stendur á, og þykjast gera það í góðum
tilgangi. Og foreldrar og kennarar þeirra
munu oft vera á sörnu skoðun. Menn ættu
þó að sjá, að þó tilgangurinn sje góður i
fyrstu og ósannindin sjeu smámunir, getur !
þetta leitt til þess, að veikja virðingu ■
barnsins fyrir sannleikanum, svo það síð-
ar freistist til að beita saknæmari ó-
sannindum og í lakara tiigangi. Það er
áríðandi, að innræta barninu í tæka tíð,
að það þarf ætíð að hafa staðfastan dóm-
stól samvizku sinnar í brjósti sjer, sem
það geti ætíð reitt sig á, hversu ólíkar
sem skyldurnar eru.
Önnur ósannindin eru þau, sem sprott-
in eru af eigingirni. Smábörn freistast
oft til að segja ósatt, þegar þau eru að
leika sjer, og oft að eins til að látast vera
fremri hinum börnunum. Þessi ávani helzt
síðan við þau, þegar farið er að kenna
þeim o. s. frv. Þau afsaka sig þá með
einhverjum ósannindum til að ieyna yfir-
sjónum sínum. Þetta er almennasta og
hættulegasta tegund ósannindanna, og jafn-
framt örðugast að venja börnin af henni.
Það verður eftir því sem unt er að koma
í veg fyrir undirræturnar, eða freisting-
arnar, til þessara ósanninda, og það verður
að innræta barninu, að bera þá virðingu
fyrir sjálfu sjer, að gjöra ekki þetta og
reyna að bafa stjórn á sjálfu sjer.
Þriðju ósannindin eru sprottin af í-
myndunarafli barnanna. Margir leikir barn-
anna eru fólgnir í tómri ímyndun. Börn-
in látast vera dýr, sraiðir, siglingamenn,
tröll, skólakennarar, kóngar o. s. frv. og
leika ótal margt úr daglega lífinu og langt
fram yfir það. Mörg börn lifa þannig ár-
um saman að raiklu leyti í heimi ímynd-
unarinnar, og þessi börn verða oft hneigð
til að fara með ýkjur, eða umhverfa sann-
leikanum algjörlega. Þau venja sig á að
segja sögur og ýkja þær eða skrökva þeim
I algjörlega upp. Það er áríðandi, að hafa
gát á framferði þessara barna í tíma, og