Kvennablaðið - 21.02.1895, Qupperneq 7

7
sjerstaklega verður að gjalda varhuga við
að þau lesi skröksögur, sem gera ill á-
hrif á þau. (Niðurl. næst).
Handavinna.
Skór af fata-afgangi. Spretta skal sólanum á
ónýtum morgunskóm frá yfirborðinu, og búa svo til
sterkt pappírssnið af hvorutveggja. Fóðra síðan
sólann með sterkum dúk, flóka eða þuimu leðri.
Sólinn er svo fóðraður að innan með hlýjum ullar-
dúks afklippum, og yfir jiað er sett hlýtt fóður,
sem er brotið vel inn í brúnina á sólanum, og
saumað fast í sólann með sterkum hörtvinna eða
seglgarni. Yfirborðið er svo sniðið úr hinum fyr-
nefnda fataafgangi, og látið yfir gamla yfirborðið,
sem svo er fóðrað með hlýju fóðri. Sólinn og yfir-
borðið er svo saumað sterklega saman, Jianuig, að
sólinn er látinn ganga upp á yfirborðið. Opið á
skónum er svo brytt með samsvarandi bandi eða
borða. Fallegast, vænst og hlýjast væri að fóðra
skóna innan með loðnu skinni, og leggja utan á
breiða bryddingu af sama efni, t. a. m. lamb-
skinni, kattarskinni eða hundskinni. Degar sólinn
og yfirborðið er saumað saman, verður vel að gæta
að því, að skórinn fái fallegt lag, því það er allt
undir verkinu komið. Sje yfirborðið úr klæðisaf-
gangi, má sauma dálitla blómsturgrein eða rós í
það. Og þyki svo tilvinnandi, að kosta upp á silki-
slaufu ofan á ristina, verða skórnir ljómandi fall-
egir. Dessir skór eru mjög sterkir og hlýir, og það
sem bezt er — ódýrir. Og af því mjög auðvelt er
að búa þá til, er það vel tilvinnandi.
Pennaþerra. Til þess er haft brúðuhöfuð, sem
svo er skreytt sem hjer segir: Taka skal tvenns-
konar klæði, grátt og grænt, rautt og grátt, eða
hvernig sem bezt líkar. Úr þvi er svo pennaþerran
gerð, en hettan að eins af öðrum litnum.
Fyrst er dálítil ræma klippt af öðrum hvorum
litnum, svo löng, að hún nái vel upp yfir brúðu-
höfuðið og megi sauma endana saman neðan undir
því. Annað sárið er svo klippt með laufum eða
tungum með næmum skærum. Svo er ræman lögð
tvöfóld saman og óklippta hliðin saumuð saman,
Síðan er hettunni snúið við og sett upp á brúðu-
höfuðið, og um leið eru laufin brotin upp á hettuna
frá andlitinu. Brotið verður stærst upp á höfðinu
en mjórra undir hökunni.
Til að festa hettunni á hausinn er mjóu silki-
bandi eða mjórri silkisnúru bundið um hálsinn og
hnýtt í slaufu undir hökuna. Etst í hornið á hett-
unni ofan á höfðinu er Bettur litill skúfur.
Degar hettan er tilbúin er hún saumuð saman
neðan undir höfðinu og það fest ofan i miðja penna-
þerruna.
í sjálfa pennaþerruna eru höfð 3—4 lög hvort
ofan á öðru og hvort öðru minna, af hvorutveggja
klæðinu. Dau eru höfð kringlótt og klippt að utan
með laufum. Stærsta kringlan má vera 10—11
centimetrar að þvermáli.
Lyklahald. Mjög laglegt lyklahald má gjöra af
hvítri fjöl, 1 centimeter þykkri, og svo breiðri og
langri sem hver vill. Utan á það er sett plyds,
sem er fest aptan á með litium messingsnöglum.
Bæði efri hornin eru skreytt með gylitum skraut-
nöglum. Neðar en á miðri hliðinni eru skrúfaðar
6—10 litlar messingskrúfur, sem lyklarnir eru hengd-
ir á. Að aptanverðu er það klætt með mislitum
pappír, og á miðjuna að ofanverðu er settur lítill
hringur til að hengja það upp á.
Lika má kiæða framhliðina með mislitu klæði,
sem lítil blómsturgrein er saumuð í, fóðra að aft-
an með ljerefti eða taui og sauma saman í brún-
unum. Festa svo snúru allt um kring með skúf-
um í öllum hornum. Að neðanverðu á framhlið-
ina á að festa nokkrar messingskrúfur fyrir lyklana.
Festa svo snúru i bæði efri hornin til að hengja
lyklahaldið upp með, og hafa skúf á snúrunni, þar
sem hún hengist á naglann.
Eld húsbálkur.
„Forloren skildpadde" (skjaldbökubróðir) af kálfs-
steikar-afgangi: Sker steikina i fallega bita, og hafir
þú 2—3 kjötsnúða og fisksnúða, þá er gott að
skera þá með, það drýgir matinn og bætir bragð-
ið; brúna svo smjör og hveiti, þynn það út með
góðu kjötseyði, set örlítið af cayenne-pipar í og lát
jafninginn sjóða vel. Lát svo kjötið og snúðana í
og lát það hitna vel í gegn. Tak svo pottinn ofan
og lát í eitt glas af madeira eða sherry; sje það
V