Kvennablaðið - 01.02.1896, Qupperneq 4

18
helzt taka til jakkans þíns í dag, og sauma
hann meðan þú ert fyrir sunnan, ef þú
átt að geta fengið hann á jólunum“.
„Ekki ríður neitt á því“, sagði Ólaf-
ur, „jeg veit ekki, hvað reikningnum mín-
um líður, en ef jeg afla vel í þessum
túr, getur skeð jeg gjöri það, þegar jeg
kem aftur. Það verður nógur tími þá
til að koma honum upp“.
„Jæja, þú um það, en ekki veit jeg
hvernig mjer gengur það, ef þú kemur
ekki aftur fyr enn rjett fyrir jólin“.
„Við skulum nú ekki tala meira um
það, en flýta okkur bara að taka til dót-
ið mitt og svo er jeg farinn“.
— 21. des. var kominn, en ekki var
Ólafur enn þá kominn að sunnan, enda
hafði ekki verið sjóveður í tvo seinustu
dagana, enn í dag var gott veður, og nú
vonaðist Kristín endilega eftir honum.
Þau voru ekki rik, enda höfðu þau
ekki verið gipt nema fjögur ár. Þau
leigðu sjer tvö lítil herbergi, og höfðu
ekki annað fólk enn dóttur sína 3 ára
og bróður Ólafs, sem var í latínuskól-
anum, hann var hjá þeim í þjónustu og
fæði og hjet Jón.
„Nei, nú er hann Ólafur að koma,
sagði Jón, þegar hann kom heim, að borða
miðdagsverðinn. „Þeir eru að koma að“.
Um kveldið, þegar þau Kristín og
Ólafur sátu inni og voru að tala saman,
sagði hann:
„Nú þarf jeg endilega að fá jakkann,
sem þú hefir verið að tala um fyrir jól-
in. Blessuð taktu nú til hans snemma
á morgun, svo þú getir byrjað undir eins
að sauma hann“. — „Nei, uú er það orð-
ið of seint“, sagði Kristín. Þú sjer sjálf-
ur, að það er ómögulegt. Á morgun er
Þorláksmessa, þá þarf jeg að sjóða hangi-
kjöt, baka dálítið af kökum, gjöra hrein
herbergin okkar, og skúra og fægja
frammi ýmislegt, og svo margt fleira.
Þjer var nær að vilja það fyrri meðan
nægur tími var til, og jeg var að biðja
þig um það“.
“Já, enn þá vissi jeg ekkert um, að
við mundum afla svona vel núna og ekki
heldur, hvernig reikningurinn minn stóð.
Enn í dag sá jeg í bókinni hjá kaup-
manninum, að jeg á dálítið inni, svo jeg
get vel látið þetta eptir mjer. Jeg held
að það sje hreinasti óþarfi, að hamast í
húsaþvotti, eða standa á höfði í brauð-
bakstri fyrir jólin, en þið konurnar setjið
ætíð húsið á annan endann fyrir hátíðirn-
ar; það er allt ónýtt, ef þá er ekki jet-
inn upp mánaðarforði, eða jafnvel meira.
Jeg imynda mjer, að þú getir fengið ein-
hverja saumakonu heim til þin á morgun
til að hjálpa þjer með jakkann, eða þá
kerlingu til að þvo gólfin“.
Kristín svaraði engu. Hún vildi feg-
inn sauma jakkann, enn á hinn bóginn
fannst henni, að hún gæti ómögulega
sleppt undirbúningnum undir jólin. Frá
því hún mundi fyrst eftir sjer, hafði hún
sjeð allar hendur á lofti til að búast við
jólunum. Hún mundi svo glöggt, hvað
hún hafði jafnan hlakkað til þeirra og
hversu allt heimilið hafði þá klæðzt há-
tíðabúningi. Baðstofan, sem hvorki var
falleg nje oft þvegin, var þá hrein horn-
anna á milli, og ekkert hylki eða ílát eft-
ir skilið. Jafnvel hvert skot í frambæn-
um hafði verið hreinsað og sópað. Það var