Kvennablaðið - 01.04.1896, Síða 2

26
Þegar hún nokkru síðar kom til Kaup-
mannahafnar sá þessi máiari mynd þessa,
og þótti honum hún svo vel gerð af byrj-
anda, sem enga tilsögn hafði fengið, að
hann áleit sjálfsagt, að hún gengi á lista-
háskóíann. En til þess að komast inn á
hanu þarf mjög mikið undirbúningsnám.
Hún fekk hinn bezta kennara, og gekk
síðan á listaháskóiann og fekk þar mikið
lof. Yið þetta nám var hún alls hálft
fjórða ár, en þá fór hún heim hingað og
gekk að eiga alþingismann Jón Jakobs-
son og búsetti sig hjer í Rvík.
Hún tók þegar að kenna hjer í haust
teiknun og málaralist og gaf þannig al-
menningi tækifæri á að læra þá mennta-
grein, sem einna mest hefir verið van
rækt hjer á landi en ætti nú að skipa
hærra sæti framvegis, því auk hinna
menntaudi áhrifa hennar er hún undir-
stöðuatriði flestra handiðna, bæði karla
og kvenna, jafnt hinna smágerðari sem
hiuna stórgerðari.
Þó teiknun sé svo umfangsmikil, að
hún verði seint lærð til fullnustu, eru þó
sumar greinir hennar eigi svo seinlærðar,
að til þess þurfi mjög iangan tíma, að
minnsta kosti til þess að veita nemend-
um talsverða æfingu í því að æfa hönd og
auga og bæta fegurðartilfinninguna.
Frú Kristín Jabobsson hefir gefið kost
á kennsiu þessari með mjög vægum kjör-
urn, þótt hún hafi orðið að kosta miklu
til að hafa húsnæði svo sem henni lík-
aði.
Hvað kensluna snertir, er hún, að þeir-
ra dómi, sem bezt hafa vit á, svo full-
komin sem verða má, og nemendunum
jaínt skemmtiieg sem gagnleg.
Menn mega því fagna því, að frú
Kristín hefir byrjað á kennslu þessari, og
væri óskandi, að hún gæti haidið henni
áfram sem lengst til gagns og menning-
ar fyrir land vort.
--------------
Ákveðin vinna.
að má vinna á ýmsan hátt, en
jeg vil skifta vinnunni í tvo
flokka: ákveðna vinnu og óákveðna.
Við þekkjum víst ýmsar húsmæð-
ur, sem vinna og strita sí og æ, seint
og snemma, og aldrei segjast hafa tíma
til að ljetta sjer upp eða hverfa frá strit-
inu augnablik, sem þó enginn annar sjer
neitt sjerlegt liggja eftir, að minsta kosti
ekki neitt sem svari til þess tíma og ar-
raæðu, sem þær hafa fyrir vinnunni. En
við þekkjum líka húsmæður, sem mjög
mikið liggur eftir, en sem þó ekki sýn-
ast hafa ueitt umstang og erfiði og jafn-
an hafa nægan tíma til alls.
Af hverju kemur nú þetta? Ymsir
svara Iíklega því, að það sje af því, að
þessar sívinnandi húsmæður sjeu lasnar
og þreyttar, svo þær þess vegna sjeu svo
liðljettar, en hinar sjeu hraustar og heilsu-
góðar og því gangi aiit svo vel undan
þeim.
Auðvitað getur þetta verið orsökin,
en það er alls ekki æfinlega. Mismun-
urinn liggur oft í hinu andlega eðli þeirra,
en ekki i hinu líkamlega. „Já“, segja
líklega margir, „við því verður ekki gjört,
það skapar sig enginn sjálfur, nje breyt-
ir hæfiíeikum sínum“. Eða, ef til vill
spyrja þeir ekki einu sinni að því; þeir