Kvennablaðið - 01.05.1896, Blaðsíða 6

38
■
með að koma niður kaffinu, enungafrú-
in hafði gert eins vel og hún gat.
Þá kemur vagninn.
„Æ, kæra elsku mamma, þú kemur
víst bráðum aftur að finna Otto, og verð-
ur lengi hjá okkur, segir unga frúin, og
kyssir tengdamóður sína viðkvæmt og
innilega, en lítur þess á milli til Ottos,
svo sem til að vita, hvort haun tæki ekki
eftir, hve elskuieg hún er við móður
hans. En hann tekur naumast eftirþví.
Hann er náfölur. Hann leggur hendurn-
ar um hálsinn á henni og segir kjökr-
andi: „mamma, marnma".
Síðan fer frú Karen afstað. Framhjá
vefjarklefanum, þar sem hún hafði svo
oft setið. Framhjá liíla mjólkurhúsinu,
þar sem hún hefir unnið að þeirri hag-
sæld, sem nýi húsbóndinn í Bjarkholti
á að njóta. Gegnum trjáganginn, sem
pabbi sálugi plantaði, þegar Ottovarárs-
gamall og framhjá stóru sljettu völlun-
um, þar sem hún hefir stritað í stormi
og regni.
Gular, blaktandi kornstengur hneigja
höfðunum til kveðju. Karó hieypur á
eftir vagninum og Jóhann gat varla rek-
ið hann aftur með svipunni. Greta gamla
er í eldhúsinu, og þurkar sjer um augun
með diskþurku. Hákon ráðsmaður, sem
er að fara með vagnhlass frá fjósinu, tek-
ur ofan gráa hattinn sinn með mikilii
virðingu.
Það bar ekkert á frú Karenu þar til
hún kom að seinusta hliðinu, þar sem
Bjarkholts skóginum lýkur og þorpsbúar
höfðu áður búið til skrauthlið fyrir gömlu
hjónin nýgift. Þá hallast hún aftur á
bak í vagninum og grét.
Veslings gamla frú!
Á forskygninu stóð Otto með kveðju-
veifingum löngu eftir að vagninn er kom-
inn úr sýn. Og hann grætur iíka.
En að baki hans læðist mjúkur, ávalur
handleggur, leggst yfir sólbrenda hálsinn
hans og beygir höfuð hans niður að litl-
um, rauðum, hiæjandi munni, sem kyss-
ir burt tárin, masar burt minningarn-
ar, blæs burt broddana úr hjartanu
hlær burtu allan söknuð og sorg og
máiar framtíðina geislandi ljósi.
Gæfusama unga frú! Þú ber allt af
sigur úr býtum í hinurn ójafna bardaga
um hinn sameiginlega ástvin, en þú finn-
ur ekki, hvað sá sigur hefir að þýða fyr-
ir þann sem ósigurinn bíður, fyrr en hár
þín verða grá og kinnin föl, og hann sem
þú elskaðir í þrjátíu ár gleymir þjer vegna
hennar, sem ef til vill hefir þótt vænt
um hann álíka marga daga.
------Kse*----
Kveimbúniiisiuriiin.
vennablaðib hefur áður flutt stutta
grein um klæðnað kvenna; höfundurinn
talar um, hve nauðsynlegt það sje, að
hafa hiý og góð nærföt, sem við án efa
erum allar henni samdóma um. Enkyn-
legt þótti mjer í fyrstu, að Iesa uppá-
stungu þessa höfundar um, aðleggjanið-
ur íslenzka búninginn, en taka upp kjóla,
enda gerði ritstjórinn athugasemd við það.
Mjer hefur allt af fundizt það óhæfa
ein, að heyra nokkuð í þá átt, aðleggja
niður okkar þjóðbúning; en þegar jeg fer
að hugsa nákvæmar um, í hvaða ástandi
íslenzki búningurinn nú er, þá er jeg