Kvennablaðið - 01.09.1896, Blaðsíða 3

67
nú seinastliðinn vetur hafa norskar kon-
ur skotið saman 540,000 kr. til að byggja
herskip fyrir, sem þær gáfu þjóðinni.
Skipið var algjört 17. maí sl.
Það ætti því ekki að vera ofmikið
til ætlazt, þótt búizt væri við, að allt
landið gæti borið skaða þenna án þess
að hann þyrfti að vera tilflnnanlegur
eignamissir fyrir menn, þegar fram iíða
stundir.
ísiand er svo auðugt af harðviðra-
8ömum útkjálkum, að við megum ekki
missa nokkurn byggilegan blett í þeim
sveitum, sem veðursælli eru, ef unut er
að koma í veg fyrir það.
-----<xm-------
Hringurinn.
(Þýtt).
(Niðurl.). ||l) var um miðsumarsleytið,
sem þau Franz og Lína sögðu í sundur
með sjer. Nú var kominn vetur með
heiðríkum frostdögum. Þessa nótt hafði
snjóað, og þykk snjóbreiða huldi gras-
balana í garðinum. Lina og Greta voru
þar. Litla stúik&n hló þegar henni skrik-
aði fótur og hafði sjer til gamans að
búa til snjókúlur við og við. Allt í eiuu
kallaði hún upp:
„Lína, jeg hef fundið hringiun þinn.
Hann lá undir snjónum. Nú getur hr.
Franz ekki verið lengur reiður".
En svo þagnaði húu allt í einu. Þeg-
ar Lína sá hringinu, ýfðust harmar henn-
ar upp og hún sagði:
„Fleygðu honum, jeg vil ekki sjá
hann“.
Barnið laut niður og stakk hringn-
um í vasa sinn.
„Ó Lína mín“, sagði hún í lágum
bænarróm.
Lína faðmaði systur sína og sagði:
„Vertu ekki reið, auminginn litli, þótt
jeg hræddi þig með vonzkunni í mjer.
Nú er hún alveg farin“.
Greta tók átölum systur sinnar án
þess að svara henni. En fyrir kveldið
hafði hún hugsað sjer ráð, sem henni
fanust þó nolckuð hættulegt til fram-
kvæmdar.
Daginn eftir, þegar Lina var komin
út, og frú Berger gegndi hússtörfum, tók
Greta litla hatt sinn og kápu.
Hún hugsaði sjer að fara með hring-
inn til Franz, þá mundi hann verða góð-
ur aftur. Hún hlustaði. — Allt var hljótt
og kyrrt — þá læddist hún út úr hús-
inu og út um hliðið. Þar staðnæmdist
hún, hálfhrædd snöggvast af því, að yfir-
gefa staði þá, sem hún þekkti og hætta
sjer út á götuna, sem hún hafði aidrei
komið á, nema með systur sinui, en hún
var þó ekki lengi á báðurn áttum.
Hún vissi, að hún átti að ganga til
hægri handar til að koma til Franz og
gekk örugg áfram. Þossi gata var fá-
farin, og nú var hún nærri auð. Með
undrunarverðri titfinningu, sem blindum
er eiginleg, gekk henni ferðin vel, og
fannst þetta vera hægur ieikur. En nú
varð hún að nema staðar við þvergötu
og spyrja til vegar. Hún heyrði bjöilu-
hljóð og vagnskrölt, og þorði ekki að
hætta sjer yfir götuna alein. Hún þreif-
aði fyrir sjer og kom við grófan kjói.