Kvennablaðið - 01.09.1896, Qupperneq 5

69
hringinn. Hún grjet svo óttalega þegar
jeg fann hann. Ó, verið þjer nn ekki
lengur reiður við hana! Þjer ættuð að
vita, hvað illa Iiggur alitaf á henni síðan“.
Hann horfði stórum augum á barnið,
tók hana svo á knje sjer, og sagði:
„Greta, þú ert komin alein til mín.
Þú hefir alein gengið þann veg, sem jeg
hefi ekki haft kjark til að leggja út á“.
Hann þagnaði og horfði á hana. Hann
sá nú unnustu sína, sjálfan sig og
missætti þeirra og blinda barnið með
öðrum augum.
„Heldur þú ekki“, sagði hann og strauk
hárið á Gretu, „að Lína verði ekki Ieng-
ur reið við mig, enn að allt verði aftur
gott, ef jeg kem nú aftur til hennar með
hringinn“?
„Hún hefir víst aldrei verið neitt reiðu.
„Jeg skal nú segja þjer nokkuð, Greta
mín. Ef við systir þín giftum okkur,
þá tek jeg hana með mjer, eins og þú
veizt. Hún kemur auðvitað við og við
að finna þig; en jeg á hana þáu.
Greta hafði hlustað á þetta niðurlút
og með athygli. Hún dró þungt andann
og kreisti aftur augun, eins og hún var
vön þegar illa lá á henni. Loksins sagði
hún döpur í bragði:
„Já, en mjer má þó Iíklega þykja
vænt um hana, þó jeg eigi hana ekki
lengur“.
Hann tók hana upp í fang sjer og
kyssti hana og sagði:
„Elsku litla barnið mitt, þú ert miklu
betri og hyggnari enn jeg, góða elsku
Greta mínu.
Henni þótti nóg um ákafann í hon-
um og sagði:
„Látið mignú fara, herra Franz; Lína
er líklega komin heim; hún verður hrædd
um mig“.
Þegar Lína kom heim, spurði hún þeg-
ar eftir Gretu. Það var leitað um allt
húsið, og þá komst upp, að hún hefði
farið út, en með hverjum, það vissi eng-
inn.
En þá er sleða ekið heim að húsinu,
og kallað með barnsrödd: „Lína, Lína,
hvar ert þú“?
Hún þaut út og fleygði sjer í faðm
hennar. Lína gat ekki komið upp orði.
Hún lá á hnjánum og kyssti barnið aft-
ur og aftur.
„Yertu nú ekki reið af því að jeg
fór út“, sagði Greta, „sjerðu ekki hver
kom með mjer“.
Lína tók þá fyrst eftir manninum
sem kom með barnið. Hún stóð fljót-
iega upp.
„Þjer hafið fundið hana úti“, spurði
hún utan við sig.
„Nei Lína, það var hún sem fann mig.
Hún kom alveg ein og kendi mjer að
finna sjálfau mig og þig. Viitu þiggja
hringinn aftur — og mig. Litia systir
okkar biður þess“.
Lína skildi ekki allt það sem hann
sagði. En aðalatriðið skildi hún og augu
hennar svöruðu honum.
„Nú fyrst á jog þig með rjettu, þeg-
ar jeg hefi ykkur báðar“, sagði Franz
og skein gleðin út úr honum um ieið og
hann faðmaði Línu að sjer.
Og þegar hann rjett á eftir laut nið-
ur til að kyssa barnið, klappaði Greta
honum kunnuglega á kinaina og sagði:
„Nú á þjer líka að þykja svolítið vænt