Kvennablaðið - 01.10.1896, Blaðsíða 6

78
er ekki allt vonlaust meðan maður hefir
sólskin í hjartanu*. Og þegar jeg spurði
eins og þú, hvernig við gætum haft það
þar, þegar ekkert sæist fyrir skýjum,
þá sagði hann: ,Sól hjartans sjest ekki,
en við finnum hana. Hún heitir trú, von
og kærleikur. Trúin kennir um, hvað
himininn geti verið blár, þó hann þá
stundina kunni að sýnast grár og skýj-
aður. Yonin hræðir sorgina í burtu, því
hún gefur okkur vængi til að fljúga
í hugmyndanna heimau.
„Það skil jeg ekki, mamma".
„Nei, barnið mitt, því trúi jeg vel,
það gjörði mamma þín ekki heldur þá,
en þá kenndi pabbi mjer, hvernig við
gætum flogið án þess að vita það. Þú
flýgur þegar þú segir: ,Þegar jeg verð
stór, skal jeg byggja stóra höll handa
pabba og mömmu*. Eða þegar þú segir:
,Ef jeg verð vænn, þá fæ jeg rugghest
á jólunum'. Þú veizt að hvorugt er víst,
en þú flýgur samt á vængjum vonarinn-
ar“.
„En kærleikurinn, mamma?“
„Kærleikurinn“, hún roðnaði ósjálf-
rátt af að hugsa til fyrri daga, og hinna
brennandi ástarorða manns henn&r.
„Já, þú átt víst bágt með að skilja
þá útskýringu, og mátt láta þjer nægja
það sem mamma getur sagt þjer.
Sólskin kærleikans skín að eins inn
í hjarta þess, sem leitast við að gleyma
sínum eigin óskum, og því sem liann
langar sjálfan til, til þess að geta glatt
þá, sem honum þykir vænt um. Það er
örðugt, en þú veizt, barnið mitt, að við
megnum sjálf lítið. Þú veizt, hver hefir
skapað stóru, björtu sólina þarna uppi.
Hann hefir líka skapað alla litlu sólar-
geislana í hjörtum okkar, og hann verð-
um við að biðja að láta þá ekki siokkna.
Enginn verður alveg sæll, barnið mitt,
en öll eigum við að reyna að ná svo
langt sem mögulegt er að ná“.
„En ef við náum þessu aldrei?“ sagði
hann skjálfraddaður. Það var dálítið af
herzlu föðursins í rómnum.
„Kannske aldrei á æfinni, Victor minn,
en þó ef til vill einhvern tíma, ef við
þolum reynsluna. Manstu í sumar, þegar
þú áttir að ganga upp fjallið, og þú hjelzt
þú kæmist aldrei upp, en þó komstu það
og varst montinn af því. Manstu, að
þú spurðir þá pabba, hvort þetta væri
hæsta fjall í heimi, og pabbi sagði, að
það væru til þúsund fjöll hærri. Svona
er það í lífinu. Alltaf verður annað
hærra og hærra til, og þangað eigum við
að keppa“.
Hún var orðin skjálfrödduð. Hún
setti drenginn ofan á gólfið, kyssti hann
blíðlega og sagði honum að fara út að
leika sjer, en tók sjálf vinnu sína.
Victor stóð grafkyr stundarkorn, en
lagði síðau hendur um háls henni og
sagði:
„Mamma míu! jeg skal alltaf hafa
sólskin í hjartanu“. Siðan þaut hannút
tii leikbræðra sinua og gleðinnar.
En Gisli hafði látið hurðina aftur.—
Hann sat við skrifborðið, studdi hönd
undir kinn og tárin runnu ofan á papp-
írsblaðið fyrir fraraan hann á borðinu.
Útskýring Kögnu hafði, þótt einföld
væri, þítt gremju-ísinn í hjarta hans, svo
hann sá sólina aftur, og það sem meira
var, hann fann sólarylinn streyma gegn