Kvennablaðið - 30.11.1902, Síða 1

Kycnnablaðið kost-
ar i kr. 50 au. inn-
anlands, erlendis 2
kr. (60 eents vestan
hafs). i/^ verðsins
borgist fyrirfam, en
a/3 fyrir 15. júlí.

♦
Uppsögn skrifleg
bundin við ára-
mót, ógild nema
komin sé til út-
gef. fyrir x. okt.
og kaupandi hafl
borgað að fullu.
8. ár.
Reykjavík, 30. nóvember 1902.
M 11.
Kjörgengi kvenna.
OKSINS hafa þá þessi lög hlotið
staðfestingu konungs. Því var lengi
spáð, að þótt frumvarpið kæmist
gegnum báðar deildir alþingis, þá
mundi það ekki ná staðfestingu, af því að
Danir hefðu ekki sjálfir slík lög. Auðvitað
þurfti það ekki að standa í vegi, en það hef-
ir oft komið fyrir áður, svo menn höfðu á-
stæðu til að ætla, að svo gæti farið enn.
Sem betur fór komst frumv. þó svo langt,
að verða að lögum.
En — nú er eftir að vita, hvaða gagn
þessi lög gera. Kvennfólkið hefir kvartað um,
og það með réttu, að því væri gert lægra
undir höfði en karlmönnutn, og væri neitað
um flest dýrmætustu réttindi þeirra, sem væri
hluttaka í öllum þeim málum, sem þjóðfélag-
ið varðaði nokkru.
Nokkur ár eru þó liðin, síðan vér feng-
um atkvæðisrétt í sveitarstjórnarmálum og
sóknarmálum, og verður því ekki neitað, að
meira áhugaleysi á að nota nokkurn rétt, hef-
ir naumast verið hægt að sýna, en konur
hafa gert með að nota sér þessi réttindi. Það
má nærri því heita undantekning, að nokkr-
ar konur hafi notað hann, eða sýnt nokkurn
vott um áhuga 1' slíkum málum. Menn skyldu
þó ætla, að búandi konum væri ekki samá
um hverjir ættu að íjalla um mál kirkju þeirra
og sveitarfélaga, hvernig fátækramálum, kenslu-
málum og sóknarmálum þeirra væri ráðstaf-
að. — Vitaskuld gat það dregið úr áhugan-
um, að geta ekkert lagt persónulega til mál-
anna, en betra var þó en ekkert, að mega
velja fulltrúana til þess.
Nú horfir þetta öðruvísi við. Nú meg-
um vér sjálfar fara að leggja orð í belg um
meðferð þessara mála. Og nú verður með
engu móti hægt, að afsaka samskonar rænu-
leysi og vér höfum sýnt hingað til.
Eins og áður hefir verið skýrt frá hér í
blaðinu, hafa norskar konur ekki látip bíða
með, að nota sér þessi réttindi. Undir eins
og þær höfðu fengið kjörgengi og atkvæðis-
rétt létu þær sér umhugað um, að komast í
bæjarstjórnir. Og nú má segja að í flestöll-
um borgum í Noregi hafi fleiri eða færri kon-
ur komist þar að.
Hér í Reykjavík er fjöldi af búandi kon-
um, bæði ekkjum og ógiftum konum, sem
standa sjálfar fyrir búi sínu, eða reka atvinnu.
Þær hafa allar rétt til, að kjósa í bæjarstjórn-
ina, niðurjöfnunarnefnd og sóknarnefnd. Og
þær hafa líka rétt, til að sitja sjálfar í þess-
um nefndum, ef þær vilja. Hér eru mörg
þau mál á dagskrá, einkum þau mál, sem
bæjarstjórnin hefir um að fjalla, sem konum
getur verið áhugamál. Meira að segja, oss
er skylt að reka það ámæli af oss, að öll
almenn réttindi séu oss konum óþörf, af því
vér hvorki viljum né kunnum að nota þau.
Reykvízku konurnar ættu nú að sýna
rögg af sér í vetur, þegar kosið verður í
bæjarstjórn að mæta þar og nota atkvæði
sín, til að koma þeim mönnum að, sem þær
hefðu bezt traust til. En einkum ættu þær
nú, að verða einu sinni samtaka og sammála,
með að koma einni eða tveimur konum inn
f bæjarstjórnina. Hér eru svo margar dug-
andi og reyndar góðar konur, og sumar gaml-
ar búkonur, sem væri mesta happ að fá inn
í bæjarstjórn. Auk þess væri það heiður fyr-
ir konur, að geta komið að einhverjum full-
trúa úr sínum flokki. Það má óhætt segja,
að sómi kvenna liggi við, að þær konúst að,
til að sýna að þær bæði vilji nota réttindi
þau, sem þær fái, og kunni vel með þau að
fara.