Kvennablaðið - 30.11.1902, Page 2
82
KVENNABLAÐIÐ.
En þótt konum sé skylt að sýna, að
ekki sé unnið fyrir gíg, þegar barizt er fyr-
ir réttindum þeirra, þá væri það enginn gróði,
að þær færu í kapphlaup við karlmennina
með að komast alstaðar að. Á því er held-
ur engin hætta, fyrst um sinn. En þær verða
að vera vakandi, til að sýna að vert sé, að
taka tillit til þeirra, og að það sé meira en
fleipur, þegar þær óska einhvers. Þœr verða
að sýna, að þœr geti bœðí afiað sér réttinda
og gœtt þeirra.
Leikbræður mínir.
Eftir Gnðm. Guðmundsson.
jijjf] ágt eru vinirnir lagðir,
leikbrœður mínir.
Hljótt er á Jlótinni f ógru
þar forðum við hljópum, —
Jiótinni fógru við ána,
sem fellur þar blátær
við bakkann og raunaljóð raular
um rósirnar dánu.
Þar sem við berin i brekkum
í barnæsku týndum, —
þar sem við lékum að leggjum
um lognkvóldin bjórtu, —
þar sem við hopþuðum, hlógum
og hús okkar byggðum, —
drottnar nú þungbúin þógnin
hjá þústunum hrundu.
Hvað er nú orðið af okkar
æskunnar vonum
Þœr eru gengnar til grafar
í guðvefjar-blœjum.
Aftur þœr birtast mér bjartar
i brúðskarti Ijósu, —
eru það annars þær sómu
orðnar svo breyttar.
Hví er ég aleinn af ykkur
eftir á foldu,
sofnuðu vinir, hví vaki' eg
við ykkar leiði?
Leika sér órlógin að því,
að aleinn ég sitji
og kveði' ykkur Ijóðin mí?i látnum
um lágnœttið hljóða.
Það veit ég ekkert. — En ykkur
aldrei ég gleymi,
þangað til leið mína legg eg
til landanna huldu. —
Ur því ég gat ekki gullsveig
á gróf ykkar látið
legg ég þar minningar laufblóð
Ijóðin mín smáu.
Mér er sem andvórþ mér ómi
einatt í blœnum.
Eru það kveðjur frá ykkur
af ókunnu?n vegum r — —
Nú eru grafir?iar grænar
og gráðviðir teygja
skjálfandi lim yfir leiðin
í laufvindi mjúkum.
—iyvM&hí—
Skuldadagarnir.
(Þýtt).
(Framh).
ÚÐRAFÉLAG borgarinnar spilaði fyr-
ir utan aðaldyrnar, og vakti með því
bankastjórann af morgunsvefninum,
sem honum féll svo illa að missa.
Hann fleygði sér í fötin, til þess að komast út og
þakka fyrir heiðurinn.
„Má eg koma inn“, spurði Anna Andrés gamla,
sem kom út úr hinum sérstöku herbergjum banka-
stjórans, — sem voru á neðra gólfinu.
„Bráðum".
„Hvernig hefir pabbi sofið ?“
„Með versta móti“.
„Tók hann inn svefnmeðal?"