Kvennablaðið - 30.11.1902, Page 4

84
KVENNABLAÐIÐ.
„Eg hélt þér geðjaðist að því eins og áður.
Þér var vant að líka það vel“.
„Já á kveldin — þegar hér var forsæla".
Blásvarta hárið hennar var orðið grátt, og
andlitsdrættirnir skarpir og magrir. Hún var far-
in að verða lotin, og augun lýstu svo einkenni-
lega stór og dökk í magra andlitinu hennar. Þeg-
ar Anna kom út þá brosti faðir hennar framan í
hana. Kona hans tók eftir því og stundi þungt
og sárt.
„Hvar er Magnús?"
„Er hann ekki kominn ofan ?“ Irma hálfstóð
á fætur. „Eg hef haft urn svo margt að hugsa".
„Það hefði eg átt að hugsa um pabbi minn.
Eg vissi að hann svaf, en.........“
„Eg hefði nærri því átt heimtingu á — eða
vonað, — að sonur minn heiðraði mig með ham-
ingjuóskum. Og kandidatinn ?“
„Ef til vill sefur hann llka“.
„Nei", svaraði Anna og roðnaði við.
„Samsæri líklega. Maður má ekki vera alt of
forvitinn á slíkum hátíðisdögum", sagði faðir þeirra
blíðari 1 rórnnum.
„Þú borðar ekkert, vinur minn“, sagði Irma,
og horfði áhyggjufull á tóma diskinn hjá manni
sínum og þreytusvipinn á honum. „Taktu þér
kaldan fugl, eða eitthvað annað".
„Það spillir matarlistinni, að telja bitana of-
an í mann“, svaraði hann, og hratt stólnum langt
frá borðinu. „Dálítið minni aðgætni væri vel-
gerningur".
Hún sneri sér frá honum með tárin í aug-
unum.
Hann reiddist öllu, sem kona hans sagði,
hvað meinlaust, sem það var. Hann ámælti sjálf-
um sér fyrir ranglæti sitt, og lofaði í hljóði bót
og betrun. En altaf sótti í sama horfið. Augu
hennar, sem fylgdu honum alstaðar, spyrjandi,
tortryggjandi, ástrík og óumflýjanleg þreyttu hann
og píndu meira en alt annað.
Vagninn og hestarnir biðu framan við dym-
ar. Vagninn var luktur, að innan fóðraður með
silki, vagntaumarnir silfurbúnir, hestarnir af dýr-
asta kyni og vagnstjórinn með svartan silkihatt
háan og í hvítum klæðisjakka.
Bankastjórinn fór á hverjum morgni ofan að
járnbrautarstöðvunum, ogþaðan með járnbrautinni
inn til borgarinnar, en kom svo heim afturtilmið-
degisverðar klukkan fimm.
„Eg vil hafa vagninn luktan", sagði hann við
Andrés, sem kom út á tröppurnar með silkidúk
á handleggnum og tösku í hendinni.
„Þá verða þeir allir leiðir niður við hliðið.
Þeir hafa ætlað sér að gerayður ofurlitla óvænta
gleði".
„Svo?“ svaraði bankastjórinn bæði glaður og
þó kvíðafullur. „Seztu þá upp í vagninn hjá öku-
manninum og komdu með spottakorn".
Irma stóð enn þá úti f- forskygninu.
Hann hljóp upp til hennar og sagði: „Fyrir-
gefðu mér! Eg hefi sofið illa 1 nótt, og er ekki
með sjálfum mér. Þegar eg kem aftur, þá skal
eg vera 1 tyllidaga skapi".
„Við verðum að borða fyr en vant er. Þú
kemur líklega svo fljótt, sem þú getur“.
„Þú ættir að vita það — það geri eg ætlð".
Rómurinn var nú breyttur, hann var að því
kominn að reiðast á ný.
„Og svo er eitt enn þá", það var auðséð hún
átti bágt með, að stynja því upp. „Þú tekur víst
peninga með þér heim?"
Honum hnykti við. „Peninga? — Núna aftur!"
„Það er handa sendimanninum og-----------—“
„Já, — eg veit það".
Hann beygði sig niður og kysti hana, en hug-
urinn var langt í burtu. Hún leit upp á hann og
gleðin skein úr augum hennar.
Anna hoppaði upp á fótpallinn, þegar faðir
hennar var seztur í vagninn. „Þú ættir líklegaað
hafa rósir 1 hnappagatinu pabbi?“
„Já vissulega. — Hvernig gat eg gleymt því?"
Hún festi nú svartrauða og gula rós í
hnappagatið, og svo brostu þau bæði hvort fram-
an í annað.
Þegar vagninn beygði við, þar sem vegurinn lá
í bugðu, þá leit hann heint og veifaði hattinum.
Andlitssvipur dóttur hans lýsti því, að hún var
annars hugar, en augu konu hans fylgdu honum,
hungruð eftir kærleika. —
Vegurinn lá gegnum skóggarðinn, fram hjá
aldingarðinum, órangetrjánum, pálmahúsinu og vín-
viðarlystihúsinu, þar sem sólargeislarnir brotnuðu
á gluggunum.
Bankastjórinn lét aftur augun.
„Fagrara getur ekki að llta", sagði Andrés
og sneri sér inn að vagnklefanum. „Drottinn sjálf-
ur vill halda daginn hátíðlegan".
„Nei, nei!"
Hann hallaði sér aftur á bak í sætið aftur, og
Andrés sá, að nú vai húsbóndinn ekki í því skapi
að skrafa og skeggræða. — Alt 1 einu nam vagn-
inn staðar.
„Hvað gengur að?"
„Fyrirgefið að eg tef yður, en mig langaði til