Kvennablaðið - 28.01.1903, Blaðsíða 4

4
KVENNABLAÐIÐ.
skornir bekkir, borð með innlögðum myndum og
fágætar postulínskrukkur, með mjúkum, marg-
breyttum litum, ásamt skrautbundnum bókum og
koparstungnum myndum. — Alt þetta hjálpaðist til
að gera þetta litla herbergi að svolítilli inndælli
Paradís.
Hér þótti bankastjóranum bezt að drekka
kaffið sitt með „likör“ eftir miðdagsverðinn, og
reykja vindilinn sinn á eftir.
Þannig )á hann nú uppi 1 legubekknum í
marglitri silkifóðraðri síðkápu, teygði úr sér og
hálfsvaf, milli þess sem hann fekk sér reyk úr
vindlinum, eða dreypti í kaffið eða „líkör“glasið.
Þá kom gömul kona gangandi veginn, sem
lá upp að hliðinu. Hún bar ferðatosku í hend-
inni og litaðist um í allar áttir.
„Hvað vill kvenmaðurinn?" spurði Karlson,
sem kom þjótandi í móti henni með körfu fulla
með portvlnsflöskur.
„Það er víst áreiðanlegt, að Stjernskóg banka-
stjóri á hér heima?"
„Já, auðvitað".
„Fylgdu mér þá til herbergja hans“.
„Verið þér nú hægar, svo auðveldlega gengur
það nú ekki“. Komið heldur aftur á morgun,
þegar klukkan er milli 4 og 5.
Hann virti hana fyrir sér undrandi. Hárið
var silfurhvítt, augun dökk og skær, andlitsdrætt-
imir grófir en reglulegir, vöxturinn þrekinn og
kraftalegur. Búningurinn? Þar nam hann staðar
í hugsunum sínum.
Hún er ofan úr sveitum, og engin heldri
kona“, úrskurðaði hann seinast með sjálfum sér.
Tveir þjónar, sem komu berandi körfu á
milli sín, roeð einhverju í, vöktu athygli hennar.
„Er gestavon hingað?"
„Já, meira en hundrað manna, landshöfðingja-
hjónin, barónshjónin, „kammerjunkeren", óberst-
inn og . . .
Hún hleypti brúnum og sagði: „Sjáðuþáum
að eg geti náð fundi hans áður en þessir stórhöfð-
ingjar koma. Segðu að frú Svenson sé hér,
Karen Svenson".
„Svenson?" I rómnum lá óeftirhermanleg
fyrirlitning. „Máske þér hafið nafnspjald".
„Nafnspjald?" át hún eftir honum hlæjandi.
Nei, þesskonar hefi eg aldrei átt“.
„Þá er vissast að koma aftur í annað sinn.
Núna hef eg heldur ekki tíma“.
„Jæja, það stendur líka á sama. Sjái hann
um sig — eg sé um mig. Ur því eg er komin
hingað, þá hverf 'eg ekki frá svo búin, fyrir annað
eins lítilræði".
Svipur hennar og tillit var ekki síður fyrirlitlegt,
en hans hafði verið.
Bankastjórinn hrökk upp af svefnmókinu við
hávaðann, spratt upp úr leguhekknum, og leit út
undan sér 1 spegilinn. Hann hafði heyrt, að ein-
hver vildi finna hann — en hver var það?“
„Þvílíkur aumingi sem eg er orðinn", hugsaði
hann með sér, þegar hann stóð þar titrandi af
órósemi.
Gesturinn nam staðar í útidyrunum að an-
dyrinu, og litaðist um. — Svo kom hún auga á
hann.
Augu þeirra mættust.
„Anton litli!"
Hann stóð þar forviða, og alveg eins og steini
lostinn.
„Mamma? Núna, og án þess að láta mig
vita áðurl"
„Þurfti þess með? Er hér máske ekki nægilegt
rúm handa mér?"
„Kæra móðirl Víst er það til", sagði hann
og tók í töskuna hennar.
Augu hennar skutu eldi, er hún sagði:
„Ef eg er ekki velkomin, þá sný eg við aftur
þegar í stað".
„Náttúrlega ertu velkomin, mamma. En þetta
kom svo flatt upp á mig. Hvernig hefði mér
getað dottið í hug, að þú gætir ferðast svo lang-
an veg. Hvernig komstu hingað?"
„Líkt og annað ferðafólk, með jámbrautar-
lestum, gufubátum og. . . "
„En neðan frá brautarstöðvunum?"
Á fótunum. Það sem ekki er meira en tuttugu
mínútna gangur".
„Að hugsa sér, að þú sért svona ern á sjötugs
aldri", sagði hann hálf öfundsjúkur.
Honum varð svo undarlega hlýtt innanbrjósts
af þvf að sjá hana standa þarna svona í fullum
krafti, og þegar hann faðmaði hana að sér, þá
fannst honum snöggvast sér vera borgið.
„Þú býr þá í höll", sagði hún og litaðist um.
„Nei, segðu ekki það".
„Kóngurinn sjálfur getur ekki átt betra. Hefði
eg vitað hvernig hér var, þá hefði eg aldrei komið
hingað. Þú skrifaðir svo fallega um, að þú hefðir
keypt svo lítinn blett, sem þú ætlaðir þér að lifa
á í ellinni. Er það héma?"
„Ellin er nú ekki komin enn þá. Lít eg svo-
leiðis út?"
„Eg hefi varla séð þig enn þá“, sagði hún og
leit ástúðlega á hann. Hann hafði breytzt mikið,
vöxturinn var grannari, en þó glæsilegri, fram-
gangan tfguleg og frjálsleg, hárið grátt, og þunt