Kvennablaðið - 31.08.1905, Blaðsíða 2

lc VENNABt AÍ)IÍ).
S8
mikil hætta að þeir útbreiði sóttnæmið og
hinir, sem allir vita að eru sjúkir af lungnaveiki.
I hverju herbergi skul ætíð vera hrakadall-
ur með vatni, sem sldft er um og hreinsaðir eru
á hverjmn degi. Gömlu hrákadallarnir með
sandi í eru ófærir, því þeir þurka upp hrák-
ana, sem þyrlast svo upp í ioftið, þegar dall-
arnir eru hreinsaðir. Því er vatnið bezt í
döllunum. Sóttvarnanneðul saman við það
eru óþörf, því hrákarnir haldast fijótandi í
vatninu, og bakteríurnar þyrlast þá ekki út.
Beztir eru hrákadallar sem eru með trektmynd
uðu loki, — hrákadaliar til að festa á vegg eru
betri en gólfdallar, því þá er ekki hætt við að
hrækist utan hjá, eins og oft vill til um dalla
á gólfi. Því verður jafnan vandlega að gæta
að því daglega, og þerra það upp með votri
tusku, sem til einskis annars er brúkuð. '
Þeir, sem ekki hafa ráð á að kaupa sér
hrákadall, geta brúkað venjulega leirskái.
Lungnasjúklingurinn á ætíð að hafa sinn
sórstaka hrákadall, sem daglega verður að
hreinsast vandiega. Hrákadallar úr pappír,
sem gerðir eru til að brennast daglega, eru
sjálfsagt góðir, en þeir verða of dýrir til lengd-
ar fyrir fátæklinga.
Nýlega hefir verið haldinn þjóðfundur í
Washington af mæðrum, til þess að tala um
•barnauppeldi, einkuin stúlkubarnanna. Fund-
inn sóttu konur frá öllum héruðum í sam-
bandsríkjunum. Roosewelt forseti kom þar
líka og hélt ræðu, sem vakti almenna undr-
un einkum af því að sömu skoðun hafa flest-
allir foringjarnir fyrir kvenróttindamálunum
í Ameríku.
Hér skal að eins settur útdráttur úr ræð-
unni, af því vör lítum svo á, sem það muni
vera samhygðarmál flestra kvenna:
„Þjóðmenning vorra tíma hefir haft margar
gleðilegar breytingar í för með sór, en henni
fylgja líka margar hættur. Ein slík hætta er
bráður vöxtur borganna, sveitunum til stór
tjóns. En þó er ástand heimiiislífsins enn þá
mikilsverðara. Það gerir m.inna til hvaða störf
menn hafa fyrir stafni, meðan heimilið er gott,
og húsbændurnir gera skyldu sína gagnvart
skylduliði sinu, heimilisfólki, nágrönnum og
ríkinu. Þá skiftir minna hvort húsbóndinn
starfar upp í sveitum eða í borgunum, hvort
hann vinnur með höndum eða höfði.
En velferð ríkisins eða þjóðfélagsins er kom-
in undir því, að heimilin séu góð, og sam-
komulagið milli hjónanna og barnanna gott.
Það er komið undir því, að húsbóndinn sé
góður eiginmaður og faðir, og að húsmóðirin
þekki og ræki skyldur sínar.
Hvorki auðæfi, tign eða skraut gagnar
mönnum, þegar til iengdar lætur, ef heimilis-
lífið er óholt. Ef manninn vantar ráðvendni,
kjark, heilbrigða skynsemi og látleysi, ef hann
er ekki fús til að leggja á sig erfiði og skort,
og berjast af öllum kröftum fyrir konu sinni
og börnum, og ef konan er ekki góð eiginkona
og móðir, sem getur og vill rækja hina fyrstu
mikilverðustu skyldu konunuar, að fæða og
ala upp andlega og iíkamlega hraust börn, og
svo mörg, að ekki sé hætt við að þjóðinni fækki.
Skylda mannsins er að skapa heimili og
bera önn fyrir konu og börnum. En skylda
konunnar er að vera honum góður aðstoðari
og fóiagi, og trygg og umhyggjusöm móðir
barna sinna.
Eg held að skyldur konunnar séu þyngri
og ábyrgðarmeiri, og því met eg skyldurækna
eiginkonu enn þá meira en skyldurækinn
eiginmann.
Eg tala hór fyrir fjölmennri samkomu af
mæðrum og eiginkonum, sem vinna og strita
hvíldariaust, án þess að sjá fyrir endann af
vinnu sinni. Engin móðir á auðvelt hlutverk.
Flestar þeirra verða að berjast gegn sorgum
og áhyggjum, og þó vildi engin góð móðir
skifta þeim gleðistundum og sorgum, sem hún
hefir átt við að búa, móti því að lifa eigin-
girninnar kalda lifi, að eins fyrir sjálfa sig.
Sú kona, sem er góð eiginkona og móðir,
verðskuldar virðingu vora öllum fremur.
Enginn óþokkaskapur er andstyggilegri en
sá, sem ódrenglyndur maðursýnir konu sinni
og börnum sínum, þeim, sem hann ætti að