Kvennablaðið - 31.08.1905, Blaðsíða 4

60
K VENNABL AÐIÐ.
Nemphill. Heldur pú hann geíi nokkuð um - - “.
„Nei, ekki hann má ske“.
„Heldur pú að e^.myndi gera svo iítið úr
mér að tala við hann?“
„Gera svo lítið úr þér! Nei, takið þið nú
eftir", sagði Oharley, „ætii herbergismær lítil-
iækkaði sig þó hún talaði við ungan heldri
mann! “
„Já einmitt lítillækkaði sig, endurtók eg,
því það gerði eg ef eg leyfði ungum manni
að' gera sér dæit við mig. En hættum nú
Charley, við skulum ekki tala um slíkt“.
„En því mættir þú honum þá núna fyrir
tveimur dögum eitt kvöld í blómsturgarðin-
um? Eg sá þig, og eg hefði verið búinn að
tala um þetta við þig ef eg hefði ekki haft
annað að gera“.
„En heyrðirðu ekki að eg sagðist ekki bafa
einu sinni séð hann mr. Nemphill Ilann
er nú líka systrungur við húsmóðir mína. Þú
ættir að skammastþín, Charley. Já, það ættir
þú að gera“.
„Eg verð líklega að trúa mínum eigin aug-
um“, sagði hann. „Eg ætti líklega að þekkja
þig aftur. Og eg aðvara bæði þig og hann
að gera það ekki aftur“.
„Gerðu það Charley! Hiustaðu nú á! eg
segi enn þá einu sinni að eg hefi aldrei gert
það eða einu sinni dreymt um það, og eg
hefi aldrei látið nokkurn mann vera með
nokkurt léttúðartal eða tillit við mig. Segðu
nú bara að illa liggi á þér eða —
„Eða hvað? sagði Charley ertnislega. En
eg var gröm yfir tortryggni hans og svaraði:
— „Eða við skiljum sem engir vinir. Ó,
þú ert bæði rangsleitinn og vondur!“
„Það er svo“, sagði hann. En það er ekki
mér að kenna þótt eg fari í hundana, eða
láti ráða mig í herinn“.
„Ekki mér heldur“, sagði eg, þótt eg væri
nærri því með grátstafinn í hálsinum þrátt
fyrir öll hreystiyrðin. Eg vildi hafa geflð al-
eigu mína til þess að mega taka í hendina
á Charley, en eg var of stórlát til þess, af því
mór fanst þetta vera svo ranglát sakargift.
Hvað átti eg að erinda við mr. Nemphill, eða
hann við mig?“
„Þið stúlkurnar eruð allar eins“, sagði Char-
ley. Nú kveð eg þig Lucy.
Eg gat ekki komið upp nokkru orði fyr enn
eftir stundarkorn, þá sagði eg:
„Ó, Charley, enn að þú skulir geta vefið
svona heimskur".
„Þetta er ekkert svar“, sagði hann. „Segðu
annað hvort já eða nei“. En þótt j.ú af til-
viljnn hittir mr. Nemphill, þá var svo sem
ekkert, i hættunni. Það var heldur ekki svo
dimt. En mín meining var ekki að ákæra
þig, en eg sá þig“.
„Þú sást mig ekki Charley".
„Heyrðu nú Lucy“, sagði hann óþolinmóð-
lega. Við erum trúlofuð og eg giftist þér, —
svo fljótt sem mér er mögulegt. Segðu mér
nú satt, að þú værir í garðinum um kveldið
og eg skal aldrei tala eitt orð um það framar.
Eg treysti þér sannarlega Lucy, og ef þú lofar
þessu senr eg bið þig, þá skal eg aldrei framar
minnast á mr. Nemphill“.
„En Charley, sagði eg“.
„Ekkert en“, sagði hann, mór þykir vænt
um þig, og þér þykir vænt um mig, er það
ekki satt?
„Jú, það er satt“, sagði eg lágt.
„Jæja, eg ásaka engan. Eg felst á að það
hafi verið hending. Þið hafið hitzt af tilvilj-
un. Eg skal aldrei láta bera á að eg hafi séð
ykkur saman. Játaðu nú Lucy, og eg skal
halda orð mín — og við skulum giíta okkur
fyrir jól, stelpa mín. Nú, nú -—hverniggeng-
ur það? Ef þú vilt ekki gera þetta, þá full-
vissa eg þig um að eg verð hermaður og kem
aldrei heim aftur““.
Hvað átti eg nú að gei'a? Eg elskaði Char-
ley, og hann elskaði mig, og þó vildi hann
ekki trúa mér. Eg vissi hve þrár hann var,
og að hann mundi stökkva loiðar sinnar og
gera sig að hermanni, eins og hann hótaði
mér, ef eg „jataði" ekki. Eg gat ekki sagt
slíka lýgi, og á hinn bóginn ef eg gerði það
ekki, þá misti eg Charley! — og hann liafði
lofað að tala aldrei um þetta. En svo var
mannorð mitt í veði! Karlmenn eru jafnan
vanir að grafa alt upp, sem þeir hafa heyrt
um stúlkur, skömmu eftir giftinguna. Þeir
eru eintómt hunang og síróp þangað til þeir