Kvennablaðið - 19.12.1905, Qupperneq 5

KVENNaBLAÐIÐ.
93
voru reiðubúnar að höggva inn í mjúkt maunakjöt.
Vargarnir stukku upp á bakið á Don Juan, og
héldu sér i'ast í aktýgjunum. Anna sat og hugsaöi
um hvort þeir mundu nú éta þau algerlega upp.
eða hvort menn mundu næsta morgun finna ein-
hverjar ieifar af hinum sundurtættu limum þeirra
i blóðstokkna, sundurtraðkaða snjónum.
„Nú liggja líf okkar við“, sagði hún, um leið
og hún laut niður og þreif í hnakkann á Huglæs.
• „Láttu hann vera! Það dugar ekkert! Það er
ekki hundsins vegna, sem vargarnir eru á ferðinni
i nótt“.
Síðan sneri Gústi við heim að bænum á Bergi. En
vargarnir eltu hann alveg heim að fordyrisriðinu.
Hann varð að verja sig fyrir þeím með svipunni.
Þegar þau voru komin að riðinu þá sagði hann:
„Anna, ef þú ert slík kona, sem eg held þig,
þá lætur þú nú sem ekkert sé um að vera. Láttu
ekki bera á þér“.
Heimiiisfólkið heyrði bjölluhljóminn og kom út.
„Hann er með hana“, köliuðu þau, „hann er
með hana! Lifi Gústi Berling!“ og gestirnir voru
faðmaðir af hverjum á fætur öðrum.
Þau voru ekki spurð frótta. Það var liðið langt
fram á nótt, og ferðafólkið var þreytt af þessari
voðaferð og þurfti hvildar við.
Anna var komin. þá var nóg.
Alt hafði gengið vel, ekkert hafði skemst nema
Oarinna frá Staels, og græni ferðatrefillinn frá henni
Ulriku gömlu.
Allir í húsinu sváfu. Þá reis Gústi upp, kiæddi
sig og læddist út. Hann tók Don .Tuan hljóðlega
út úr hesthúsinu, beitti honum fyrir sleðann og ætl-
aði af stað Þá kom Anna St.jernhök út úr húsinu.
„Eg heyrði þig ganga út“, sagði hún. Eg er
búin til ferður með þér“.
Hann gekk til hennar. tók í hönd henui og
8agði:
„Skilur þú það þá elcki enn þá? Það getur
ekki orðið. Guð vill það ekki. Hiustaðu nú á og
reyndu að skilja það. Eg var hérna í dag til mið-
dagsverðar, og sá sorg þeirra og örvinglun út af
trygðarofi þínu. Þá fór eg til Borgar tii þess að
sækja þig og flytja þig hingað til Fordínands. En
eg hefi verið níðingur, og verð aldrei annað Eg
sveik liann, eg hélt þér eftir handa sjálfum mér.
Hér er gömul kona, sem trúir því að eg verði að
manni. Eg sveik hana. Og önnur gömul veslings
kona hérna vill þola hér sult og kulda, einungis til
þess að fá að deyja hjá vinum sínum, en eg var
reiðubúinn að láta hann vonda Sintram taka heim-
ili hennar. Þú varst fögur og syndin er þægileg.
Það er létt að tæla Gústa Berling. 0, hvaða
vesalingur eg er! — Eg veit, hvernig þau elska
heimilið sitt. og þó var eg nýlega reiðubúinn að
selja það fram til eyðileggingar. Eg gleymdi öllu
þinna vegna. þú varst svo ijúf i ást, þinni. Eu nú,
Anna, nú, síðan eg hefi séð gleði þeirra yfir þér, þá
vil eg ekki halda þér. Nei, eg vil það ekki. Það
ert. þú, sem hofðir getað gert mig að manni, en eg
má ekki halda þér. 0, elskan mín! Hann þarna
uppi leikur sér að vilja vorum. Nú er tími t.il að
beygja sig undir hans agandi hendi. Seg, að þú
frá þessum degi viljir taka þína byrði á þig!
Allir þarna inni treysta þér. Seg að þú skulir vera
hjá þeim og verða þeirra stoð og stytta! Ef þú
elskav mig, ef þú vilt létta mór mina djúpu sorg, þá
lofaðu mér þessu! Elskan mín, ertu svo hjartaprúð
og göfuglynd að þú getir sigrað sjálfa þig og gert
það hlægjandi?11
Hún tók hrifin við boði sjálfsafneitunarinnar.
„Eg skal gera alt sem þú vilt; fórna sjálfri mór
og gera það hlægjandi“.
„Og hata þó ekki fátæku vinina mína?“
Hún brosti angurblítt.
„Svo* lengi sem eg elska þig. svo lengi skal eg
elska þá“.
„Nú fyrst veit eg hvílík kona þú ert. Það er
þungt að fara núna frá þér“.
„Vertu sæll Gústi! Guð fylgi þér! !Mín ást
skal ekki tæla þig til syndar“.
Hún sneri sér við á leið inn í húsið. Hann fór
á eftir henni.
„Æt.lar þú að gleyma mér fljótt?
„Farðu nú Gústi! Við erum þó einungis menn“.
Hann fleygði sér upp i sleðann, en þá kom
hún t.il baka.
„Manstu ekki eftir úlfunum?“
„ tíg er einmitt að hugsa um þá. En þeir hafa
lokið erindi sínu. Þeir hafa ekki framar erindi til
mín í nótt“.
Knn þá einu sinni breiddi hann faðminn á móti
henni, en Don Juan varð óþolinmóður og fór af
stað. Gústi sat öfugur og hafði ekki enn tekið
taumana til sin, heldur horfði enn þá heim að Bergi.
Svo beygði hann sig ofan að sleðabríkinni og grét,
af örvæntingu.
„Eg átti hamingjuna og rak hana sjálfur brott
frá mér, Því hélt eg henni ekki ?
Ó, Gústi Berling! Þú hinn sterkasti og veikasti
allra manna!“
*
* *
Aths.:
„Gösta Berlingssaga“, eftir Selma Lagerlöf, hina
frægu skáldkonu Svía, er sú skáldsaga, sem fyrst
bar nafn hennar út um allan hinn mentaða heim.
Meðal Svía hefir þessi saga náð óvenjulogri hylli,
einkum af alþýðunni, og verið gofin út 6 sinnum.
Hún er í 38 kapitulum, og er þó jafnframt hver ”
kapítuli sjálfstæð saga. — Það or einmitt einn af
sögunnar aðalkostum, þvi verður hún jafnan ný og
fersk. Eg er byrjuð á að þýða þessa bók á islenzku
svo hún verður innan skamms gefin út, og eg vildi
því gefa mönnum kost á að sjá hana. Eg
hafði ætlað að láta í Kvbl. 3 fyrstu kapítulana, af
því þeir einkenna bezt sögupersónurnar, en svo varð