Kvennablaðið - 09.09.1906, Blaðsíða 4

68
KVENNABLAÐIÐ.
þá fá þær að finna til erfiðleikans og haft-
anna. I baráttunni verður þeim Ijósara og
ljósara, að til þess að geta notað krafta sína full-
komlega, verða þær aðhafa áhrif á löggjöfina.
Ef vér sameinum okkur allar og kom-
um með réttarkröfur vorar til þingsins, verð-
ur okkur vafalaust veitt áheyrn. Islenzku
þingniennirnir hafa vanalega tekið vel í mála-
leitanir vorar. Þeir ætlast að eins til, að vjer
gerum sjálfar eitthvað, enda er það hið minsta,
sem af oss er heimtandi.
Eftir Elsu Ek.
(Frli.^.
„í þessu félagi œtti að tiltaka eitthvað sem þá
minstu upphæð, sem nokkur mætti hafa til að lifa
á“, sagði Agða áköf. „Eg liefði viljað halda fyrir-
lestur einmitt um þetta efni“.
„Þú?“ sagði Þóra Hall tortrygnislega.
„Já, — ef eg hefði kjarkinn til þess. Heldur þú
að eg gæti það ekki, Pétur?“
„Jú, það er áreiðanlegt, ef þú fengir ekki heila-
blóðfall þegar þú stigir upp i ræðustólinn“.
„Já,“ sagði Agða, „en annars langaði mig til
að segja margt um það mál“.
„Mér skilst, sem frú Hedmann ætlist til, að tak-
mörk séu sett fyrir því, hve mikið hver einstaklingr-
ur megi eiga", skaut Akerström fram í.
„Eg er ekki fjarri þvi“, svaraði Agða. „En þó
er mjer það ekki eins ljóst og hitt, að takmörk ættu
að setjast fyrir þvf, hve djúpt menn mættu sökkva
í eymd og fátækl".
„Þau takmörk eru til“, sagði Akerström; „það
eru fátækrahúsin".
„Fátækrahúsin", át Agða eftir með fyrirlitningu.
„Þar fá hungraðir menn og hælislausir fæði og
skýli. Og eg held, að það væri ekki sem heppileg-
ast, að þau hús væru gerð mjög aðlaðandi. En þau
eru til þegar í nauðirnar rekur“.
„Ef reglusemin og fyrirhyggjan væru dálítið
meiri en nú er alment orðið, þá mundu flestir þeirra,
sem nú eru á fátækrahúsunum, aldrei hafna þar“,
sagði Akerström.
„Ef svo er, þá er það höfuðatriðið, að skapa
þá reglu og fyrirhyggju", svaraði Agða.
„Það ætti að vera vandalítið, að lækka dáiítið
kröfurnar til lífsins og spara meira en gert er“, sagði
Akerström.
„Já“, það sýnist mér", tók Þóra Hall fram í;
„verkmannalaunin eru nú orðin svo há, að engin
fátækt ætti framar að vera til “.
„Ogæfan er, að kröfurnar til lífsins hafa hækk-
að miklu rneir en tekjur rnanna", sagði Akerström.
„Því ber ekki að neita", sagði Pétur, „að lægri
stéttirnar eru óskiljanlega hirðulausar um hag sinn.
Þær hugsa að eins um líðandi stund og geta svo
ekkert þegar á móti blæs". -- En í þessu kom
þjónn inn og sagði honum, að spurt væri eftir hon-
um í talþræðinum.
Þóra Hall hafði skilið orð Péturs dálítið öðru-
vísi en hann ætlaðist til og hélt nú áfram: „Já,
það er ótrúlegt, hve skeytingarlaust fólk getur verið,
jafnframt því, sem óánægjan og umkvartanirnar
magnast. Það er sama, hvernig verkamönnunum
líður; þeir verða aldrei ánægðir".
„Ánægðir!" svaraði Agða. „En því ættu þeir
að verða ánægðir? Mennirnir sækjast sífelt eftir
betri og betri lífskjörum, og mér sýnist ekki betur,
en að verkamannaflokkurinn eigi enn langt í land
til þess að fá allar réttmætar kröfur sínar uppfyltar".
„Almenningi líður einmitt nú sem stendur ágæt-
lega“, sagði Þóra Hall. „En það er alt öðru máli
að gegna um húsbændur og vinnuveitendur. Frændi
minn í Eikabæ er nú t. d. alvarlega að hugsa um
að hætta vei'ksmiðjurekstri sínum; svo þreyttur er
hann orðinn á hinum ósanngjöruu kvöfum verka-
lýðsins".
„Líklega einnig vegna þess, að har.n þykist nú
liafa dregið nógu mikið saman", kastaði Akerström
fram (.
Agða starði á Þóru Hall og undraðist, hve
skilningslaus hún væri á máiefni alþýðunnar, sem
þó var eigi skilin frá henni sjálf nerna af einum
ættlið, að þvi er Agða hafði heyrt.
„Látum svo vera", sagði Agða, án þess að
skeyta um síðustu orð Þóru Hall, „að daglaun
verkamannsins séu nokkuð há, en meðan ekki er
betur hugsað um það, en nú gerist, að tryggja hann
gegn sjúkdómum, og svo um ellidaga hans, þá er
ekki hægt að lá honum, þótt hann sé óánægður og
honum þyki staða sín ótryggileg".
í þessu kom Pétur inn aftur. Hann kinkaði
kolli til konu sinnar, eins og til samþykkis, og hafði
hann þó ekki heyrt nema síðustu oið hennar.
»Hver getur verið ánægður og ugglaus hér í
þessum heimi?" sagði hann. „Hvað segið þið t. d.
um það, að geta aldrei sett sig niður í góðum fé-
lagsskap og aldrei lagst til hvílu neitt kvöld, án
þess að mega búast við að verða þá og þegar ó-
náðaður? — Nú verð jeg að fara langt út í sveit til