Kvennablaðið - 24.04.1907, Side 4

28
KVENNABLAÐIÐ.
„Það er ekki til neins, að deila við þig: þú
skilur mig ekki", sagði Betty. Það kom titringur
kring um munnvikin, eins og hún ætlaði að fara
að gráta.
„Þú vilt ekki hafa mig með, Betty, — þú
skammast þín' fyrir mig" ?
„Nei, alls ekki — þvert á móti gjarna — bara
— bara —“
„Bara eg hefði peninga".
„Bara þú gætir verið með eins og allir hinir
- eins og þeirra jafningi", sagði hún skjálfrödduð.
Þá glaðnaði yfir honum.
„Nægja hundrað krónur?" spurði hann hikandi.
„Það nægði í fjórar slíkar skemtiferðir. En
hvaðan úr dauðanum hefir þú þær?“
„Eiríkur sendi þær frá Ameríku".
„Hvaða Eiríkur?"
„það er verzlunarfélagi minn í Chicago", sagði
Janni, og roðnaði við.
„En er það rétt, Janni, að fleygja burtu pen-
ingunum sínum í þess konar?"
„Það skalt þú ekki gefa um, Betty mín. Siáðu
bara um, að eg komist með", sagði Janni og brosti
um leið sínu góðlega vanabrosi. „En nú höfum
við talað fulllengi og veitir því ekki af, að taka
til við hátíðabúninginn þinn". Og svo saumaði
hann í ákafa hvern sauminn eftir annan alveg
þráðbeint, eins og hann hefði saumað með reglu-
stiku.
Og Janni fór með, uppdubbaður í bláum, nýjum
og fallegum fötum, sem fóru ágætlega, með
mjúkan flókahatt á höfði, sem fór jafn vel. (Frh.).
Hallovay-fangelsið
í Lundúnum,
Mrs. Dora Montefiore, sem lesendur Kvbl.
muna eflaust eftir, af mynd hennar í desber-
blaöinu, var ein af þeim 11 konum, sem sett
var í Hallovay-fangelsið í Lundúnum i haust
fyrir lögreglubrot, af því þær fóru inn í fordyri
neörimálstofunnariþinghússbyggingunnií Lund-
únum og töluðu þar fyrir kosningarréttarmáli
kvenna, þegar þær þóttust hafa fulla vissu fyrir
því, að þeir þingmenn, sem höfðu heitið þeim
fylgi sínu, ætlnðu ekki að efna það. Lögreglan
þreif hverja þeirra á fætur annari ofan af
bekknum, sem þær stóðu á, en þá byrjaði jafn-
an ein aftur. Pessar ellefu kouur voru svotekn-
ar fastar, sett á þær handjárn og fluttar í þetta
fangelsi, sem er líklega ætlað pólitiskum saka-
mönnum, sem syndga á móti lögreglunni. Um
þessa vistarveru þeirra ritar Mrs. Montifiore í
finska tímaritið »Nútið« þessa skýrslu:
»Nú, þegar allar kosningarréttarkonurnar
eru slopnar úr Hallovay-fangelsinu, þá finnst
mér eg hafa rétt til að skýra frá þvi í blöð-
unum, hvernig farið er með pólitiska sakamenn
á Englandi núna á 20. öldinni. Af því eg var
ein af þeim, sem töluðu i fordyri ‘ neðri mál-
stofunnar, þá bjóst eg við, eins og hinar, að
verða að sæta fangelsisvist, og ætlaði mér eins
og þær að sitja hegninguna af mjer, en kaupa
mig ekki lausa. Pegar til fangelsisins kom, feng-
um við brátt að kenna á, hvaða svívirðing og
hætta það er að bera fangaklæði. Og þeim af
oss, sem var kunnugt um kröfur þær, sem
heilsufræðin gerir, var það ekkert þægilegt að
þurfa að skifta sínum eigin nærklæðum fvrir
fangafötin. Og þótt eg skilji mjög vel, að þaö
sé oft nauðsynlegt að láta óhreina fanga skifta
fötum, þá vil eg skjóta því til innanrikisstjórn-
arinnar, hvort stjórninni þyki nauðsynlegt að
auðmýkja pólitiska íanga með því að neyða þá
til að skifta hreinu nærklæðunum sínum fyrir
önnur óhollari.
Eg fæ ekki lýst þvi með nógu ákveðnum
orðum, hvernig klefarnir eru í heilsulegu tilliti.
Gluggarnir eru hátt uppi og rúðurnar huldar
óhreinindum, svo dagsbirtan getur naumast
komist þangað inn. Peir verða ekki opnaðir
og hreint loft og sólskin fær aldrei svo mikið
sem að gægjast inn, þótt þar sé dálítil loft-
smuga gegnum vegginn. Gólfið er steingólf, og
rúmin eru þannig, að þrjú borð eru fest sam-
an og tágadýna ofan á. Á daginn er þeim slegið
upp og rúmfötin geymd á hyllu undir rúminu.
Ef tanginn verður veikur, eins og eg varð að
deginum, þá verður hann að liggja á beru stein-
gólfinu. Eg hefi síðan komist að því, að fleir-
um heíir farið svo. Kuldinn í klefunum var
marga daga mjög mikill, og af þvi við vorum
neyddar til að sitja hvíldarlaust við að sauma
póstpoka, þá voru fæturnir á mér og fótlegg-
irnir alveg dofnir af kulda. Pegar eg ætlaði að
ganga um gólf mér til hita, þá sagði fanga-
vörðurinn, að það truflaði þann sem byggi neð-
an undir, svo eg varð að hætta við það. Um
matinn skal eg ekki fást. Brúna brauðið var
af góðri tegund, og eg sá um, að hreint vatn
væri jafnan í könnunni. Annan mat smakkaði
eg ekki, nema litið eitt af kartöflum, því liann
var borinn fram í pjáturkollum með trésleifum
niðri, og það áleit eg mjög óholt og hættulegt
á öðrum eins stað.