Kvennablaðið - 10.06.1910, Síða 2

34
K V ENNAJBL AÐIÐ.
fór hið besta fram. Mæltu ýmsar konur
þar fyrir minnum. Fyrir minni heiðurs-
gestsins mælti frk. Laufey Vilhjálmsdóttir
frá Rauðará á þessa leið:
»Hvers vegna sitjum við svo margar
saman hér í kvöld? Hver er ástæðan?
En eigi spyr ég, að eigi viti ég gjörla á-
stæðuna fyrir mannsafnaði þessum, þá
ástæðu að við erum hér samankomnar til
að fagna, til að samgleðjast konu þeirri,
er nú um síðustu áraskeið hefir vakið
eftirtekt manna, aðdáun og virðingu og það
eigi einungis hér á landi, heldur og í öðr-
um löndum. En hver er kona þessi? —
Hver er heiðursgesturinn hér í kvöld? Það
er ísbrjóturinn Asta Arnadóttir, meistari í
málaraiðn, fyrsti meistari islands í iðnað-
argrein. Hún er okkar íslenzka Helga, er
þrátt fyrir alla örðugleika hefir klofið
þrítugan, gaddfreðinn hamar fornrar venju
og hleypidóma, og hefir við það fundið j
eigi einungis Búkollu sína, heldur líka |
prinsinn, ég ætlaði að segja meistaratign-
ina, sem mun gera hana óháða fylgisystr- ,
unum sínum íslenzku: fátækt og lítilsvirðing.
r^sta hefir sýnt hverju einbeittur vilji fær
áorkað, þrátt fyrir alt og alt. Hún hefir
sýnt okkur, að íslenzkt sjálfstæði getur
verið meira en orðin tóm — og það án
þess að liætta að vera dóttir föður sins.
Meistaraverkin hennar i Good-Templara-
Jiúsinu, sveins- og meistarabréfin og verð-
launapeningurinn, sj'ndu að það var Ásta
Kristín Arnadóttir en ekki Arnason, er
hafði gjört þau og lilotið fyrir það viður-
kenningu.
Mér hefir ekki hlotnast að kynnast yður
persónulega, Asta, en ég þekki yður gegn-
um verkin yðar og dálítið gegnum syst-
kini yðar, sem ég hefi haft ánægju af að
kenna lítilsháttar í barnaskólanum. Ég
leyfi mér að líkja yður við Helgu karls-
dóttur — olnbogabarnið í æfintýrinu aj-
kunna, ekki svo að skilja, að ég álíti yður
olnbogabarnið frá Narfakoti í Njarðvíkum
— en eins og Helga munuð þér þó liafa
vanist því í æsku að vinna — að nota
liendurnar — að hjálpa yður sjálf. Þess-
vegna liafið þér líka komist eins langt og
þér hafið komist, því starfsöm fortíð skap-
ar liugsandi, starfandi framtíð. Launi guð
öllum foreldrum, er leggja sjálfstæðisins
og framþróunarinnar frækorn í brjóst
Jjarna sinna. Launi guð öllum þeim, er
kappkosta að iifa eins og menn! Guð
Jilessi framvegis starfsemi Ástu Árnadótlur
málarameistara. Hún lifi!
Á eftir ílutti frk. Gunnþórunn Halldórs-
dóttir lienni kvæði frá veislugestunum, ort
af Guðm. Magnússyni. Þá mælti bæjar-
fulltrúi Guðrún Björnsdóttir fyrir minni
íslands og isl. mæðra. Þá talaði frú
Theódóra Thoroddsen til lieiðursgestsins;
tók upp líkinguna um kistil Helgu karls-
dóttur, og kvaðst vænta að Ásta hefði
geymt ýmislegt í sinum kistli, ýmsar minn-
ingar, sem hún hefði tekið upp og skemt
sér við að afloknu erfiðinu, þegar tak-
markinu var náð. Kvaðst einnig vænta,
að hún mundi bæta í kistilinn ýmsum
dýrmætum minningum sem hún síðar
mundi skemta sér við, að þetta kveld vrði
eitt af þeim minningum, sem liún síðar
meir í tómstundum sínum tæld upp sér
til ánægju og liressingar.
Þá talaði Briet Bjarnliéðinsdóttir fyrir
minni framtíðarkonunnar eittlivað á þessa
leið:
»Pað er ekki neinn sérlegur merkis-
viðburður nú á timum þótt menn komi
saman eina kveldstund til að skemta sér
með leunningjum sínum. Og þó íinnst
mér að þetta samsæti sé eitthvað nýtt; eins
og fyrirboði nýrra tírna. Það er dálítið
einkennilegt að gömlu þjóðsögurnar og
æfintýrin fáta oft kvennsöguhetjurnar sofa,
eða vera í álögum, og ekki geta vaknað
fyr en einhver hugaður karlmaður brýzt
gegnum miklar torfærur og kyssir þær. —
Þannig reið Sigurður Fáfnisbani Vafurlog-
ann og vakti Brynhildi af svefni. Hann
vakti hana til sorgar og þrauta, en sjálfur
vann hann síðar Fáfnisarfinn. Þannig sé
því farið í æfintýrinu um Þyrnirósu. Hún
vakni ekki fyrri en kóngssonurinn kyssi
hana. — Það sé kærleilcurinn sem fyrstur
veki konur af svefninum. Ekki til sjálf-
stæðrar, starfandi tilveru og baráttu, heldur
karlmanninum til skemtunar og samfylgdar.
Auðvitað væri ekki að kærleikanum að
finna. En ef kóngssonurinn kæmi nú
aldrei, ættu konurnar þá altaf að sofa og
biða? Nei. Hér á landi hefðum við of lengi
sofið, enda verið von til þess, meðan kon-
an hefði verið fjötruð inni í eldhússvælunni,
og varla fengið að líta út um baðstofu-
skjáinn, til þess að sjá sólina og heiðríkjuna
útifyrir. En nú virtist roða fyrir degi.
Það sýndi þessi samkoma: að svona margar
konur kæmu hér saman til að heiðra