Kvennablaðið - 10.06.1910, Side 3

KVENNABLAÐIÐ.
35
þenna útvörð og brautryðjanda okkar.
Okkur konunum hætti svo við að vilja
ekki leggja hart á okkur. En við mættum
ekki halda að menn næðu neinum gæðum
eða fullkomnun fyrirhafnarlaust; að menn
þyrftu aðeins að rétta út hendina til að
höndla hnossið. Við yrðum að muna, að
ef við vildum fá réttindi þá mættum við
til að taka erfiðið, skyldurnar og ábyrgðina
með. Ekki velta þeim af okkur. Þetta
hefði hún Asta okkar skilið. Og það
sýndist benda á nýja tíma. Sér þætti ó-
segjanlega vænt um, að það væri íslenzk
kona, sem tæki fyrsta meistaraprófið af ís-
lenzkum iðnaðarmönnum. Eftir því sem
sér væri sagt, hefði enginn ísl. iðnaðar-
maður lej^st það af hendi áður. Og það
sýndist sér góðs viti, það benti á að kon-
urnar ættu til dugnað og þrautsegju, á
það, að nú færu þær að koma með.
Hún kvaðst ekki óttast, eins og margir
karlmenn, sem mótfallnir væru réttarkröf-
um kvenna, að konurnar mundu hætta að
vilja gifta sig þegar þær færu að teka þátt
í atvinnu og embættum karlmanna. Kvaðst
vera samíærð um að þegar »prinsinn«
kæmi, þá fylgdi konan honum eins og áður.
En þangað til, — og þrátt fyrir það —
krefðumst vér að mega standa sem jafn-
ingjar við hlið karla, með rétti til að
stunda alt það, sem óskir vorar og hæfi-
leikar bentu oss á.
Hún kvaðst vona og óska að sem
flestar mæður mundu reyna að búa þannig
X haginn fyrir dætur sínar og komandi
kynslóðir. Kvaðst trúa og vona því, að
bráðum yrði ekki lengur talað um kven-
i'éttindi, heldur manni'éttindi.
Fyrir því bað hún konur að drekka
minni brauti'iðjendanna, sem ryðji stein-
unum af framfara og þroskabi-aut kvenna;
fyrir framtíðarkonunni, sem kæmi jafn-
réttishugsjónum vorum í framkvæmd, sem
stæði sem jafningi mannsins, við hlið hans;
ekkieinungisáheimilunum.heldurílandsmál-
um og landsstjórn, í embættum, iðnaði og
atvinnu. Konunnar, sem væri ekki einungis
móðir barnanna sinna, heldur fóstra þeix'ra
og fræðari, ekki einungis kona mannsins
síns, heldur líka félagi hans og vinur!
Þá hélt frú Guðrún Jónasson snjalla
i-æðu fyrir minni móður heiðursgestsins,
og lýsti því hvaða þátt hún hefði átt i
dugnaði barna sinna.
Samsætið fór hið bezta fram og skemtu
gestirnir sér með ræðum, söng og dansi
til kl. 1 um kvöldið, að allir fylgdu frk.
Ástu og móður hennar heim.
Þetta er í fyrsta sinni sem konur hér
í bæ halda konu samsæti til að heiðra
hana fyrir óvanalegan dugnað og áræði,
með að brjóta ísinn og taka upp sam-
kepnina við karlmenn að afloknu fullkomnu
námi og prófum.
Fyrir fáum árurn mundi slíkt hafa verið
talið ókvenlegt, og illsæmandi ungri stúlku.
Nú voru konur sammála um að Ástu bæri
þökk og virðing allra kvenna fyrir fram-
kvæmdir og framkomu hennar. Miklu
fleiri konur hefðu orðið með, ef þeim hefði
gefist kostur á því, en húsrúmið tók ekki
fleiri borðgesti. Þannig er auðsær munur
orðinn á hugsunarhætti kvenna í þessum
málum. Og það gefur oss von um að
þótt framfai'irnar séu hægfara, og langt sé
enn í það land, þær sem konurnar verða
jafningjar karla í hvívetna, þá þokumst
vér þó altaf nær því, ef stöðugt er haldið
í áttina, og aldrei slegið undan mótvind-
unum.
Til Astu Árnadóttur
m álaram eistara.
Með þér vindar vorsins anda
vonarlöndum hlýjum frá,
um þitt merki altaf standa
œska, kepni von og þrá.
Góðir álfar einatt greiða
allar götur þér i vil
og þín spor með alúð leiða
altaf meira sigurs til.
Var þér ekki hlgtt um lijarta
heim er stefndi ferjan þín,
þar sem egjan íturbjarta
gfir bláu liafi skín?
Skein ei djörfung þar og þróttur
þgðri sveipað vorsins glóðÝ —
Til að fagna frœgri dóttur
faðmur landsins opinn stóð.
Enn frá liðnum öldum stendur
orðstír þessa fagra lands.