Kvennablaðið - 15.06.1911, Qupperneq 3

KVENNABLAÐIÐ.
35
auðséð fjarstæða, að .íillir sjá henni erekki
svarandi.
Til allrar hamingju sýna karlar það, að
þeir álíta ekki þetta sjálfsagt; því ílestir
þeirra láta stjórnmálin að miklu leyti hlut-
laus, nema þegar þeir sækja kjörfundi og
undirbúningsfundi undir þing. Og þeir
eru nú ekki svo tíðír, þar sem þing er að-
eins háð annaðhvort ár, að það geti eytt
miklum tíma frá daglegum störfum. —
Eins mundi fara fyrir konum. Og þótt
þær á fyrstu árum sæktu þá fundi ver en
karlmenn, þá væri það eðtilegt. Pólitísk
ábyrgðartilíinning kemur ekki fyr en með
praktiskri æíingu, og karlmennirnir eru
langt frá að hafa fengið ábyrgðartilfinning-
una enn þá, í svo ríkum mæli, sem lík-
legt væri, eftir því hvað lengi þeir hafa
haft alla stjórn á heiminum á hendi.
Ástandið mundi að því leyti ekki breyt-
ast, að flestar konur mundu standa í stöðu
sinni eftir sem áður.
En setjum nú svo, aðmeð límanum kæm-
ust 1—2 konur á þing. Mundi það gera
þjóðinni stóran atvinnuhnekki? Það kemur
ekki ósjaldan fyrir að konur þingmanna
fylgjast með þeim til Reykjavikur um
þingtímann, og eru bann þar stundum all-
an, með möunum sínum. Mundu þær þá
ekki eins vel hafa komist til að sitja á
sjálfu þinginu, ef þær hefðu liaft áliuga og
löngun til þess?
Nei, konum mun fara eins og karlmönn-
unum, að það verða aðeins einstaklingarnir,
sem fást við almenn mál. Fjöldinn situr
heima, en fylgist aðeins með, gegnum blöð-
in, og við kosningarnar, eftir ástæðum og
áhuga.
Að konur geti ekki tekið þátt i opin-
berum málum vegna hugsjónaafls, og til-
íinningasemi er fjarstæða. Einmitt það, að
þær eru ekki eins gjörsneyddar hugsjón-
um og ýmsir af karlmönnunum gerir það
stóran ábata fyrir þjóðfélagið að fá þær
með. Hvert á að stefna, ef ekkert er tak-
markið, ef menn hafa »asklok fyrir him-
in?« Það veitir sannarlega ekki af hug-
sjónamönnum í heiminum. Nógir eru til
að draga all niður í saurinn, hvað golt
og háleitt sem það er í sjálfu sér. — Og
það veitir heldur ekki af, að konurnar
komi með sínar heitari og viðkvæm-
ari tilfinningar fyrir meinum mannfélags-
ins, til þess að hefja siðferðið á hærra
stig, bæði í opinbera lífinu og annarstaðar.
Karlmennirnir eru altof lengi búnir þar að
ráða lögum ogjlofum. Og þeir hafa sjálfir
daglega viðurkent að þeirra opinbera líf
sé eitrað og spilt og rotið að grunni. —
Því skyldum vér konur þá ekki vilja taka
þar eitthvað í taumana? Það eru börnin
okkar sem verið er draga út i þessa spill-
ingu. Það viljum við ekki þola. Við vilj-
um girða fyrir að þau þurfi að lýna öll-
um sínum bestu hugsjónum, réttlætistil-
finningu og sómatilfinuingu. Við viljum
þau geti haldið áfram að vera samvisku-
söm og ráðvönd, þótt þau komist í póli-
tíska llokka eða einhverjar opinberar stöður.
Til þessa höfum við fyllilega rétt. Og
einmitt þessi sífelda kvörtun karlmann-
anna yfir spillingunni, sem nú ríki yfirleitt
í allri opinberri framkomu manna, kemur
oss til að heimta að fá að vera með. Við
erum engar brúður og viljum ekki vera þad,
hvorki andlaust leikfang, né heldur nokkurt
goð á stalli. — Við erum þvert á móti oft-
ast settar skör lægra og herini hárri, en
karlmennirnir. — Við erum samferðamenn
þeirra á lífsleiðinni, fyrstu fóstrur þei-rra og
fræðarar og við lieimtum að megaleggja okk-
ar atkvæði á vogarskálarnar, þegar um vel-
ferð vora og barna vorra er að tefla.
Allar stéltir þjóðfélagsins vilja hafa sína
fulltrúa, til að tryggja sér að hagsmunum
sínum verði borgið. Þess sama krefjumst
vér. Hingað til hafa karlar einir verið
einvaldir i allri löggjöf, enda hafa þeir
þar gert sig að miðdepli, sem alt snýst um.
Sérstaklegt tiltit til vor kvenna er þar
hvergi; þar sem liagsmunir karlmanna eru
annarsvegar, þá megum vér lúta í lægra
haldinu.
Því er lialdið fram af mótstöðuinönnum
vorum að vort ætlunarverk sé eingöngu að
vera mæðurog húsmæður, sjá um heimilin og
stjórnaþeim. Karlmennirnir afli til þeirra,
en vér eyðum því — eða vér liagtærum
því, sem oss sýnist bezt.
Já, auðvitað eru konurnar mæður, og
jafnauðvitað er, að karlar eru feður. En
þeir hirða ekki allir um að sjá þeim börn-
um farborða, sem þeir setja inn í heiminn.
Það eftirláta þeir of ofl móðurinni. Og
hvar er sú virðing og það tillit, sem karl-
mennirnir sýna þeim konum og börnum
þeirra? Hvenær standa þeir á þönum fyr-
ir þær, með bros á vörum og liattinn í
hendinni og beygingum og hneygingum?
Þeir eru að talajjum að innsta eðli karlmanns-
ins sé að bera konuna sem blómknapp yfir
allar torfærur lífsins. En hvað marga slika
blómknappa slíta þeir miskunnarlaust upp,
og fleygja þeim í sorpið, undir fætur sér,
en ganga svo sjálfir mikilsvirtir og hnar-