Kvennablaðið - 15.06.1911, Qupperneq 4

36
KVENNABLAÐIÐ
reistir meðal manna alla æfi, og þykja
mestu menn eftir sem áður?
Andstæðingar vorirsegjaað konur.semfara
að fást við opinber mál, eða leggja stund á
karlmannanám, verði svo ókvenlegar. Þetta
er einungis hjátrú. — Ein af ástæðunum,
sem bæði í orði og verki hafa verið kveðn-
ar niður, en jafnólt »ganga aftur«. Getur
vel verið, að verkakona, sem gengur að
karlmannastörfum, sé ekki eins snyrtilega
lil fara á götum úti um vinnutímanu og
stásskonurnar. En hún missir ekkerl af
kvenleika sínum fyrir það. Hún getur
verið jafn fín og mentuð og þær. En það
eru einmitt fötin og staðan, sem margir
karlmenn bera svo mikla virðingu fyrir.
þeir þykjast sýna kvenfólkinu svoddan til-
lit og kurteisi, sem þær mundu missa, ef
þær fengju fult jafnrétti við þá. En það
eru víst ekki nema vissar konur, sem verða
fyrir því. Eg liefi oft séð karlmenn og
konur saman, séð karlmenn sitja sem fast-
ast í sætum sínum á skemtunum og í
kirkjunni, þar sem engin viss sæti hafa
verið útvisuð, þótt gamlar þreytulegar
konur slæðu allan tímann fyrir framan
þá. Eg hefi séð þá á ferðalögum og víða
annarstaðar með konum, og mér hefir
virst það það aðeins vera æskan, staðan
og skrautið, sem þeir beygðu sig fyrir.
Annað ekki.
Þessvegna segjum við konur: Burt með
alt slíkt óþarfa dekur, sem aldrei verður
nema til ills. Látið okkur fá rétt til að
lifa á hvern þann hátt, sem oss sýnist, og
berið engar áhyggjur fyrir því að oklcar
kveneðli fari að forgörðum. Það nýtur
sin einnritt bczt, »/ jrihed og imder ansvar<.<.
Bríet Bjarnhéðinsdóttir.
Barimgarðar Fröbels.
Pvi verður ckki neitað að við íslend-
ingar stöndum í mörgu að baki annara
þjóða. Ymislegt, sem hjá þeim er álitið
sjálfsagt og nauðsynlegt, en hjá okkurenn
lítt eða ekki þekt. — Eg ætla að nefna
eina stofnun, sem nú mun vera til í öllum
mentuðuin löndum. Stofnun, sem allstaðar
vinnur sér álit og hylli. — Það eru barna-
garðarnir sem kendir eru við þýzka mann-
vininn, uppeldisfræðinginn Friederich Frö-
bel. — í ár eru liðin 75 ár síðan hann
stofnaði fyrsta barnagarðinn (Kindergarten)
suður á Svisslandi. Þaðan hefir hugmynd
lians breiðst út um víða veröld. Barna-
garðarnir eflast ár frá ári, þeim fjölgar og
unr leið börnunum, sem sækja þá, það sést
æ betur og betur hve nauðsynlegir þeir
eru og hve mikið gott getur af þeim leitt.
— Hverjum þeim sem kemur inn i Frö-
belskan barnagarð lilýtur að verða Ijósl
hve tilgangur þeirra er góður. — Það er
svo skerutilegt að sjá öll glöðu litlu barns-
andlitin, sjá börnin hvort lieldur þau eru
að leika sér eða við einhverja smávinnu,
hvað þau eru glöð og frjálsleg alveg eins
og þau eigi þar heima. — Og kenslukonan,
hún er ekki neinn strangur kennari, sem
reiðist ef eilthvað ber út af, nei hún er
eins og leiksystir — félagi sem tekur þált
í öllu með þeim. Hún leikur við þau,
kennir þeim söng, leiki og kvæði, segir
þeim sögur og lætur þau gera smávegis
leikíimisæfingar o. fl. Enginn má samt
halda að alt í barnagarðinum sé tómur
leikur. Því fer fjarri. En leikurinn er
þannig að einmitt á honum læra börnin
ýmislegt. — Svo er lika alvara — til dæm-
is er í öllum góðum barnagörðum varið
talsverðum tíma til þess að tala við börn-
in um ýmsa hluti sem þeim eru sýndir og
þau látin segja frá (Askádning). Líka fá
þau að æfa sig í að teikna, og móta í leir,
þessar tvær greinar standa í nánu sain-
bandi við sýningarkensluna enþæræfingar
eru aftur oft og einatt grein úr áttbaga-
þekkingunni (Hembygdskunskapen) sem er
án efa það fyrsta, er börnin ættu að fá
góða undirstöðu í. Því Ir\rað er nauðsyn-
legra en að opna augu barnsins fyrir því,
sem lifir og hrærist umhverfis það — því
sem það daglega sér, án þess aðjveita því
eftirtekt, af því það vantar að liuganum
sé beint i rétla átt. Og sá sem hefir reynt
það að vekja eftirtekt barnsins á því, sem
er í kring um það, kemst brált að raun
um, að þakklátara verk er ekki til. Barns-
,sálin er móttækileg fyrir áhrif, því skiftir
miklu að áhrifin sem hún verður fyrir séu
góð. — Þetta sá Fröbel sem elskaði börn-
in og skildi þau — og á því bygði hann