Kvennablaðið - 31.08.1911, Side 5

KVENNABLAÐIÐ.
61
sem bar í kring matinn, eftir fyrirskipunum frú
Antoníu:
»Efraim vill meira kjöt«, »Sveinn hefir enga
sósu á diskinum sínum«, »Vill ekki Oscar hafa
berjamauk með steikinni«, »Ludovica gættu að
olboganum á þér« o. s. frv.
En presturinn og Gustaf Krook töluðu um
Selniu Lagerlöf og »Gústa Berlings sögu«, sem
Krook las bókarlaust, tyggandi upp, í smá-
greinum.
Efraim horfði á rauðleitu hendurnar
hennar Ludovicu, pegar hún var að hella í
Champaniglasið sitt, og pau litu hvort til ann-
ars, drukku hvert öðru til og hlógu. Nú voru
pau aftur orðnir vinir.
Píanóleikarinn æfði sig dálítið með fingr-
unum á dúknum á borðinu og hvíslaði að
Norrén, sem byrjaður var á eftirmatnum: »Get-
ur pú sungið úr Rigalda. Nú ertu búinn að
læra hann. Hann skulum við taka«.
Menn stóðu nú upp frá borðum og pökk-
uðu fyrir matinn. Kaffið skyldi drekkast í
salnum.
»Nú kemur pað«, hugsaði Efraim og ákvað
að segja að hann liefði gleymt teikningaveskinu
sínu heima.
Allir voru nú að setjast við kaffiborðið. —
Frú Antonia bauð kökuskálina hringum borðið.
Presturinn las upp kvæði eftir Rydberg:
»Aþenumannasönginn«.
Petta líkaði Efraim vel. Pað skein úr aug-
um hans, og pegar séra Storm leit upp fékk
hann aftur þakklætisaugnatillit nr. 2.
»Ritmeistarinn hefir á réttu máli að standa«,
hugsaði hann.
»Nú, nú, Efraim«, sagði hann, »hvenær fá-
um við að sjá teikningarnar pínar?«
Allir lítu á Efraim. — »Já — pað er að
segja — eg —«, stamaði hann.
»Pær llggja á stól í anddyrinu«, upplýsti
Ludovica, og var strax hálfdansandi komin
fram að hurð.
»Ludovica! Ludovica! kallaði móðirhann-
ar áminnandi stranglega.
Efraim roðnaði í annað sinn, og hugsaði:
Eg gef henni að minsta kosti..........svo fór
hann liljóðlega út og kom aftur inn með veskið.
Um leið og hann rétti prestinum pað, sagði
liann: »Pað er ekkert að sjá«.
Honum fanst hann vera orðinn svo feim-
inn og hægur og skammast sín. — Presturinn
var eins og alt annar maður. Svona liafði
liann aldrei pekt hann.
Teiknibiöðin hans voru nú tekin upp og
gengu mann frá manni.
»Petta er ekki á allra færi«, sagði Iialli
málari, og skotraði aðdáunaraugum til félaga
síns, Storm sat og skoðaði litla teikning með
»tusch«,— pað voru aðeins fáein stryk, — stúlku-
höfuð. »Petta er lílct Ludovicu«, sagði hann.
»Viltu selja pað«, og hann snéri sér að Efraim.
»Selja — presturinn má fá pað ef hannvill«,
sagði Efraim. »Pað er hvort sem er ekkert«.
Hann skyldi sjálfur ekkert í feimninni í sér.
Anlonia hló í alt of unglega kjólnum sín-
um, og Ludovica sagði með barnslegri aðdáun:
»Pér eruð pá reglulegur listamaðura. Og
svo voru þau orðnir vinir aftur.
Storm sagði: »Má eg lána allar teikning-
arnar. Eg ætla að senda pær til hans Ilagberg’s
vinar míns í París, og láta hann sjá þær og
dæma. Pað hlýtur að geta orðið eitthvað úr
þessu«.
Og svo fór hann að tala um hinn þyrnum-
stráða listamannaveg í dálítið kennimannlegum
tón. —
Efraim tann að alt samtalið og athyglið
var nú farið að snúast um hans löngu persónu,
og vissi því ekkert hvað hann átti að gera af
höndum sinum eða fótum.
En þá fór að skyggja inni í herberginu og
pað bætti undir eins úr.
Svo bað frú Antonia um musik. Ljósin í
kertastjökunum við pianóið voru kveikt og
Sveinn lék Ariuna úr Rigoletto.
Norrén söng:
»Æ, sem örlétt fis
er hver ein kona«.
án pess að skilja nokkuð i orðunum.
Efraim laumaðist út i fordyrið með teikn-
ingaveskið sitt, svo pað skjddi ekki gleymast.
í fordyrinu stóð hvítklædd stúlkumynd og
hló framan í hann. Pað var Ludovica.
»Segið þér mér, viljið þér teikna nokkuð
handa mér? spurði hún.
»Pað gæti eg vel gert«, sagði hann og horfði
um leið á kniplingana á vinstri öxlina á henni.
Viljið pér gefa mér pá — reglulega — sko,
— bara af vináttu.
»Já«, hvíslaði Efraim.
»En hvað pú ert vænn«, sagði Ludovica og
kom á móti lionum um leið og hún ætlaði inn
i stofuna.
»Eigum við ekki að púast?« sagði Efraim
og leit inn í augu hennar.
»Jú«, svaraði hún.
Og svo lagði liún handlegginn um hálsinn
á honum og sagði: »Pú mátt kyssa mig«.
Hann kysti laust á litla rauða barnamunn-
inn hennar.
»En þú mátt ekki vera vondur við pabba,
— eg á við petta með hálsbindin — pabbi er
líka svo góður«.
Og svo kystust pau aftur og hétu hvort
öðru allra handa heitum.
Pegar þau voru komin inn í salinn rétt á