Kvennablaðið - 31.08.1918, Blaðsíða 6

62
RVENNABLAÐIÐ
Geymslan á að miða að pví að halda rófun-
um lifandi til að verja þær rotnun, en halda
þeim þó í dvala til þess að efnabreyting, og
þar af leiðandi tap, verði sem minst.
Rótur má geyma á líkan hátt og kartöflur, í
þurrum húsum þar sem litið frýs en þó er ekki
of heitt. Pað hleypur frekar hiti í rófur en kar-
töflur, verður að taka tillit til þess við geymsl-
una. Rófurnar má gejma í gryfjum líkt og kar-
töflur eða i hrúgum ofanjarðar. En það er ekki
hættulaust að byrgja þær til fulls. Pað getur
komið hiti í rófurnar svo loftrás sé nauðsyn-
leg; verður því að hafa vindaugu eitt eða fleiri
á hrúgunum eða gryfjunum. í miklum frostum
verður vel að byrgja fyrir alla loftrás.
Bezt er að láta þurt torf yfir rófurnar og
moldarlag þar yfir. Er það aukið eftir því sem
þarf vegna frostanna, mun ekki veita af því
þriggja feta þykku. Bang, heyrudda, eða annað
rusl er hentugt að hafa yfir moldinni, eða milli
moldarlaga.
Rað lánast vel að geyma rófurnar í gryfjum
eða hrúgum ef mold er látin á milli þeirra, 1
fets þykt rófnalag og ’/» fets þykt moldarlag
á vixl.
Túrnips skemmist fljótar en gulrófur, einkum
hvíta túrnipsið. Hið gula heldur sér lengur en
það hvíta og er því betur hæft til geymslu
fram eftir vetrinum.
E. H.
Vegurinn að virðingunum.
Eftir Ernst Lundquist.
Mauro Santine stóð einu sinni árdegis i mál-
araherbergi sínu við vía Margutta í Róm og
málaði eftir minni, mjög minkaða eftirmynd
eftir hinni svo kölluðu »Amor sacara e pro-
íana« eftir Tizian, í Borghese-myndasafninu.
Petta málverk var hans sérstaka uppáhald.
Listaverkasalarnir við vía Condotti seldu fyrir
hann venjulega sjö eða átta eftirmyndir á ári,
og hefðu getað selt miklu fleiri. En Mauro
greip aldrei til þessarar eftirstælingar nema
þegar buddan hans hafði verið lengi meira en
venjulega mjóslegin og vanalin. Hann hafði
náð svo mikilli leikni í að mála báðar þessar
ungu konur við »kærleiksbrunninn«, að hendin
á honnm gat nærri því ósjálfrátt dregið upp
alla röðunina af þessum löngu málaradráttum,
og hvert eitt einasta stryk í rétlri röð og á réttum
stað, meðan hann hugsaði um alt annað. Hon-
um vildi það líka til hægðarauka, að hann
hafði á æskuárum sínum í Feneyjum, þar sem
hann ólst upp, haft ríkulega tækifæri til að
kynnast vandlega »teknik« hinna gömlu Fen-
eyja listamálarameistara frá endurnýjunartíma-
bili listarinnar. Einkum hafði hann rækilega
kynt sér"elzta málverkastíl Tizians, sem hafði
orðið fyrir áhrifum af Giorgione, og undir þann
málverkaflokk heyrði þetta málverk. Pessi ákafa
aðdáun hans fyrir þessum tveimur sköpurum
nýrrar litskrúðstízku í málaralistinni var ef til
vill aðaltilefni til þess, að öll hans eigin mál-
verk, bæði mannamyndir og annað, skar sig
alveg út úr á öllum málverkasýningum, vegna
sinnar fullkomnu íjarstöðu allra áhrifa tízk-
unnar, en leit næstum því út eins og þau væru
eftir Tizian.
Pað var einmitt það einkennilega við Mauro,
að þótt hann væri ungur, þá var list hans gam-
aldags. En hann gat aldrei tekið hughreystinga-
orðum félaga sinna, þegar þeir voru að halda
þessu fram, sem ástæðu fyrir því, að hann ætti
svo erfitt með að vinna sér viðurkenningu al-
þýðunnar og athygli listdómaranna. Sýndust
ekki líkamannamyndamálverkin hansLembecks,
sem var eftirlætisgoð og tízkumálari Róma-
borgar, vera stælingar eftir Tizian?
Höfuðstaður Ítalíu var þó líklega ekki orð-
inn svo ólíkur sjálfum sér, að listin þyrfti að
skreyta sig eftir seinustu tízkublöðunum, til
þess að hún væri álitin verðug að fá að vera
manna milli. Hvert listaverk var einn hluti af
virkileikanum, séð með skilningsfullum augum
og tilfinningum — já, víst var það — og ein-
asta óhæfa meginregla hverrar listastefnu er
óeðlileiki, tilgerð og óheiðarleiki. — Alveg satt,
— en ef hann nú sá virkileikann gegn um skap-
lyndi sitt og tilfinningar, hér um bil með sömu
augum og hinir gömlu Feneyingar, og ef hann
svo, með því að fylgja eftir kjölfari tízkunn-
ar, gerði sig sekan í svikum og hræsni við sitt
eigið einstaklingseðli, hver hefði þá réttara
fyrir sér, hann, sem með þráa og sérlyndi hélt
áfram að mála eins og hans eigin augum sýnd-
ist réttast, eða gagnrýnendur Rómaborgar, sem
hefðu auðsjáanlega ásett sér að þegja hann í
hel, af því hann hvorki gat né vildi vera tízk-
unnar málari. — Jæja. Hann vildi nú ekki heyra
nokkurt orð meira um þetta. Og vinir hans
máttu vera óhræddir, hann skyldi víst komast
upp á endanum. Margar krókagötur liggja til
heiðursins og viðurkenningarinnar, sem eru ef
til vill hægri, ekki eins braltar og grýttar og
beini vegurinn — þann veg skyldi hann nú
samt ganga, og hann liggur að takmarkinu. Pað
veit hann. Og falli maður á þeim vegi hálfnuð-
um, þá er það af því maður er of linur í knjá-
liðunum, eða of mæðinn — já, þá gefst maður
að minsta kosti upp með góðri samvizku.
En i dag hugsaði Mauro alls ekki um að gef-