Kvennablaðið - 30.11.1918, Blaðsíða 7

/
S. VENN ABLA.ÐIÖ
87
honum var næst aö hætta við alt saman. En
svo datt honum alt í einu nókkuð nýtt i hug,
eins og eldingu slægi niður i heila hans.
Haun fleygði sér niður í hægindastól með
hendurnar fyrir andlitinu, eins og hann vildi
stríða á móti þessu nýjasta hrekkjabragði sinu.
En svo spratt liann alt í einu upp, rak upp
stóran skellihlátur og kallaði hátt upp yflrsig:
»Jú, einmitt svona skal það vera.«
Sýningarnefndin flafði ekki haft neitt á móti
því að taka málverkin hans Mauro. Pau voru
núna tvö: andlitsmynd af Guy Marston, vatns-
litamálaranum alþekta í Rótn, og önnur af
sankti Sebastian, sem var eins og myndir hans
venjulega, málaður nakinn, móti grænu blað-
skrúði. Báðar myndirnar voru í sléttum svört-
um umgerðum, eins og þá var tizka, með
mjög áberandi nafni Mauro Santines í vinstra
horninu, með blóðrauðum stöfum. Myndirnar
fengu óheppilegan stað saman, á hálfdimmum
vegg i litlu smáherbergi í einu af sýningarher-
bergjunum. Og fyrsta daginn gekk allur fjöldi
sýningargestanna fram hjá þeim, án þess aö
virða þær viðlits.
Pegar blöðin komu út, með dómana um
listaverkin og sýninguua, þreif Mauro þau og
gleypti innihaidið eins og hungraður úlfur. En
liann varð alveg forviða, þegar hann sá sitt
nafn næstum í þeim öllum. En þegar hann
gætti betur að, var sú gáta auðráðin. Pað var
myndin af Guy Marston, sem hafði vakið at-
hygli, bæði af því að hann var alþektur meðal
listamanna og blaðamanna í Róm sem skemti-
legur skritlusmiður og af því að myndin var
svo nauðalík honum. Auðvitað var myndinni
ekki mikið hælt, en það var þó sagt frá til-
veru hennar að minsta kosti, og þá gat ekki
hjá því farið, að nafn Mauro kæmi líka með,
með gleiðu letri, eins og öll listamannanöfnin
í sýningarfrásögnum blaðanna.
En San Sebastian var þar á móti ekki nefnd-
ur á nafn með einu orði, nema hvað í blaðinu
»Roma« stóð orðrétt þessi klausa eftir helzta
listaverkablaða gagnrýnandann:
»Einhver Santine eykur höfundanöfnin á sýn-
ingarskránni, eins og Leparolla með karlmanns-
andlitsmynd í tizianskum stil, eða réttara sagt
í Lenbacklegum eftirlíkingar-stíl. Það er rösk-
lega málað og alls ekki óhugðnæmt, máske
vegna frummyndarinnar og máske vegna ann-
ars málverks, sem er við hliðina á því, eftir
sama Santine, sem er algerlega mishepnuð eft-
irlíkingartilraun eftir málaraskóla, sem var
lagður í gröf sína fyrir nær því 400 árum og
þess vegna ætti nú að fá að geta verið í friði fyr-
ir óvönum drauga særingamönnum. Á vorum
dögum gerir þessi illa málaði og væmni San
Sebastian enga mannveru glaða.«
Þessi sigur Mauro, sem var svo langt fram
yfir vonir hans, gerði hann svo framúrskar-
andi glaðan, að hann gat varla stilt sig um að
hlaupa og stökkva upp i háa loft á götunni og
gala eins og reglulegur götustrákur, með blað-
ið í vasanum.
Hann beið heila viku, en ekkert blað virtist
hafa neitt meira að segja um hann.
Þá sló hann sitt stóra slag. I »Tribuna Roma«
Og ferðamannablaðinu »L’Italie« stóð samtímis
eftirfylgjandi auglýsing, þar sem mikið bar á í
blaðinu:
»Fyrst að gagnrýnendurnir hafa nú sagt alt,
sem þeir vilja segja, uiþ bæðí málverkín, sem
undirritaður lét á sýninguna við Via Nazionale,
þá bið eg um leyfi lil að játa upp á mig synd,
sem sýningarnefndín hefir auðvitað engan grun
um: að vpessi algerlega mishepnaða eftirlíking-
artilrauna, sem eg kalla San Sebastian og hefi
einkent með mínu nafni í vinstra horninu, er
ekki máluð af mér, heldur er hún máluð árið
1500 af ekki alveg óþektum meistara, sem hét
Giorgione da Castelfranco, sem eg fann hér í
Róm i prívatmanns eigu fyrir nokkrum mán-
uðum. Vilji menn sannfærast um, að málverk-
ið sé ekki eftirlíking, lieldur í raun og veru
sjálf frummyndin, þá þurfa þeir ekki annað en
að ná varlega burtu léreftiuu, sem eg hefi límt
á bakliliðina á því, og skoða innskriftina á
hinu gamla málverki, sem segir frá því, að
rétti frumsmiður málverksins sé »Maistro Zorso
da Castelf . . .«.
eru vinsamlega beðnir að afsaka hinn
mikla drátt á útkomu nóvember og desem-
ber tölublaðsins, sem algerlega’ stafar af
infiúenzunni. Allan nóvembermánuð var
mér hennar vegna ómögulegt að kom'a
blaðinu út, og í desember var ómögulegt
að fá það prentað, vegna anna þeirra,
sem hlaðist höfðu á prentsmiðjuna þá,
eftir að starfsmenn hennar höfðu allir
verið meira eða minna veikir um lengri
eða skemri tíma.
Vinsamlegast
fíriet Bjarnhéðinsdóttir.