Kvennablaðið - 31.05.1919, Blaðsíða 4

:J6
KVÍNNABLABÍÐ
Skúfar og kögur eru mikið notaðar til skrauts.
Yflrkjólar eru mjög mikið notaðir og oft ná
þeir aðeins fram á hliðarnar. — Síðar blúsur
„jumpers" eru enn í algleymingi. Oft eru
þær úr silki-prjónlesi og er smeygt yflr
höfuðið, ermarnar stuttar, eins og á gamal-
dags skyrtum og klaufir á hliðunum. —
Margar eru með stórum slag-kröfum.
Þvottakjólar eru meðal annars margir
skozkir og röndóttir ograndirnar þá látnar
snúa allavega.
— Hattarnir eru stórir og smáir. Einkenni-
legt er lagið á börðunum. Þau eru breið að
framan, mjó að affan, hverfa stundum í
annari hliðinni, en skjótast svo fram tvibreið
í hinni. Þægilegir eru litlu kringlóttu búfarnir,
sem ofi eru prýddir með stórri blæju, sem
kastað er yfir þá og nær alveg niður í mitti.
Aðrir eru úr hýjalíni prýddir paradísarfjöðrum
eða blómum. — í hattabúð frú Önnu Torfason í
Reykjavík eru margir smekklegir hattar, hvað
lit og lag snertir. Einstaka skrítnir hattar
eru þar líka, t. d. hattur með svörtum silki-
hatti og hekluðum börðum úr ullargarni
í flestum regnbogans litum. Þar var lika
svartur hattur, þar sem börðin mintu á
hringinn í kringum Satúrn — og voru tengd
við kollinn með strengjum úr grænum tré-
perlum. —
Nú fer eg að slá botninn í þetta fróðlega
móðbréf. Ef einhver kynni að spyrja, hvaðan
eg hefi alla þesaa visku, þá megið þið
trúa því, að eg heft brugðið mér úr líkam-
anum til þess að íæra ykkur fréttirnar af
týzkuplaninu.
Evudóttir.
Mjólkursendillinn.
Sagan um mannlegt réttlaetl.
Þýtt.
„Þú ert afleitur, en þú hefir rétt að msela. Getið
þið hugsað ykkur að drengurinn hafði ekki skilað
kúskinum krónunni, heldur haldið henni líka."
„Auminginn þú," sagði kapteinsfrúin með hlut-
tekningu.
>Það var óvanalegur óræstiskrakki,< heyrðist úr
hægindastólnum frá læknisfrúnni.
»Það var venjulegur krakki,“ sagði læknirinn.
„Þið læknarnir eruð óttalega grófir, það eruð
þið", sagði læknisfrúin. „En vitið þið hvað hann
hafði gert meirar Hann hafði sýnt kúsknum báða
krónupeninganna og sagt að sér hefði verið gefnir
þeir til að kaupa flugvél. Hvað segið þið um það?“
„Það er fullkomlega heilbrigt" sagði læknirinn.
Majórsfrúin leit á læknirinn og sagði: »Þú talar
eins og Langholmslendingur. Jæa, en var það þá
heilbrigt eða venjulegt að rjóraanum, sem hann
seldi mér hafði hann stolið frá kúskinum".
„En sá hrekkjalimur", sagði læknirinn, með
hálfgerðri aðdáun.
Rjóraann hafði kúskurinn fengið keyptann af
sérstakri náð, úti á mjólkurbúinu af þvf hann
ætlaði að halda silfurbrúðkaup sitt á jóladaginn.
Annars hefði hann alls ekki fengið rjómann, og
það vissi strákurinn. Ef þér hefðuð heyrt hvernig
kúskurinn krossbölvaði þegar hann heyrði að
strákurinn hefði selt mér rjómann. Eg hélt hreint
að þakið mundi fara af eldhúsimt.
Ef þökin lyftust allstaðar ofan af húsunum, sem
væri bölvað í, þá væri víst hvergi þak á húsum
nema kirkjunum, sagði kapteinninn.
„Það er voðalegt hvað þið karlmennirnir getið
verið vel að ykkur í rökfræðinni. En fyrst þið
eruð nú svona fljótir að hugsa og skynja, þá getið
þið líklega reiknað út hvernig kúskurinn fór með
strákinn á eftir:
„Hann hnepti lfklega niður ura hann", sagði
kapteininn. „Hann rak hann auðvitað í burtu",
heyrðist sagt frá hægindastólnum.
En máski drengurinn hafi nú iðrast, sagði kap-
teinsfrúin, hálf hikandi.
„Að strákurinn iðraðist? það er víst bara þú
sem heldur það.
Nei vitið þið hvernig það fór?
„Nei", sagði læknisfrúin.
Jú, í fyrsta lagi sagði kúskurinn að hann þyrði
ekki að berja strákinn, því af þvf gæti leitt ótta-
lega mikil óþægindi ef maður berði annara rnanna
krakka. Það væri ekki lögum samkvæmt. Og
strákurinn ætti mömmu upp í sveitinni, sem
mundi kæra það fyrir lénsmanninum, það gætu
menn verið vissir um, því þessi strákur væri
augasteinninn hennar. Og ekki gæti hann heldur
rekið hann í burtu fyrr en strákurinn hefði borg-
að þessa eina krönu og fimmtín sem hann skuld-
aði fyrir rjómann. Það hafði hann ekki efni á.
Ef hann léti nú strákinn fara þá fengi hann þá
aldrei, en hann gæti dregið þetta af laununum
hans fyrir næsta mánuð. Nú já, þetta skiJdi eg.
Svo eg sagði að hann skyldi bara láta strákinn
koma sjálfan til mín næsta morgun með mjólk-
ina, svo eg geti talað við hann, því eg var reglu-
lega gröm.
„Nú, og kom strákurinn þá“, spurði lasknirínn.