Kvennablaðið - 31.05.1919, Blaðsíða 5

K v e n;n a b l a Ð IÐ
37
„Nei, vist ekki. Það kom svolítil telpa, og hún
þorði varla að stíga inn um eldhúsdyrnar".
„Hvers vegna þár“ spurði kapteinsfrúin.
„Já, það skildi eg heldur ekkert í fyrst. Eg
spurði því drengurinn kæmi ekki sjálfur—“
»Og hún sagðir* spurði lækhirinn með áhuga.
*Það veit eg ekki<, sagði hún. »En mjólkin á
að borgast strax*.
Majórsfrúin þagnaði og leit á tilheyrendurna
sern litu dálftið undrandi út.
»Við vorum altal vön að borga mjólkina um
leið, svo hún fékk auðvitað auranna. En eg bað
hana heilsa kúskinum og segja að senda dreng-
innn sjálfan næsta dag, og því lofaði hún að
skila-
»Nú, nú?« sagði læknirinn.
Jú, eg stóð auðvitað í eldhúsinu morguninn
eftir. Þá kom önnur lítil telpa, svo lítii að mjólk-
in skvampaðist út úr brúsanum upp alian stig-
ann“.
„Og hún sagði?" Læknirinn leit nærri því
forvitnislega út.
»Ekki nokkurn skapaðan hlut. Ekki eitt einasta
orð fékkst úr henni. Og hún var svo lítil að við
urðum að láta aurana í ofurlftinn bréfposa, svo
hún týndi þeim ekki«.
»Og hver kom svo?« Nú var læknirinn eitt-
„Svo kom skátadrengur stór og langur, lagleg-
ur strákur, auðsjáanlega heldra fólks barn. Hann
var mjög kurteis, en hann sagði í mjög ákveðn-
um róm að við ættum að vera svo góð að borga
strax mjólkina“.
»Það var skrítið*, sagði læknisfrúin.
»Já það var ákaflega skrítið, mér fanst það svo
undarlegt að eg varð að spyrja hann við hvað
hann ætti, raeð þessu, þvf eg var dálftið gröm,
og það heyrðist nú máski á mér. En eg fékk
ekkert upp úr honum. Það einasta sem hann
sagði var: „Þetta hefir verið lagt fyrir mig". En
vitið þið hvað eg gerði svo?«
„Nei“, sagði kapteinsfrúin.
»Eg fór í utanyfirfötin, og fór út til að ná í
kúskinn þótt veðrið væri voðalega vont. Eg eg
fann hann hvergi. Og mjólkurvagninn sást heldur
ekki nokkurstaðar. Og þegar eg svo kom heim
ísköld og holdvot, þá stóðu koparflöskurnar i
stiganum þær höfðu verið settar þar í laumi. Eg
hélt alveg að eg myndi ganga af göflunum. Mér
fór hreint ekki að lftast á blikuna. Og eg heit-
strengdi að nú skildi eg ná almennilega í strák-
inn daginn eftir.
»Jæa, náðirðu þá f hann«, spurði læknisfrúin.
„Ég? nei, ónei, það gerði eg ekki. Satt að segja
kom eg mér nú ekki að því að eltast við strák-
inn þann daginn.
Vitið þið hver kom siglandi með mjóikina
klukkan átta þá um morguninn? — Nei þess
getið þið aldrei getið. Það var minsta telpan lands-
höfðingjans. Vinnukonan mín var nærri því
skollin aftur á bak niður af undrun, þetta var
örlítil telpa hér um bil sex ára, berhöfðuð og
kápulaus. Hún dróg brúsana eftir sér, því hún
gat varla valdið þeim, eins og þið getið getið
nærri. Og vitið þið svo hvað hún sagði?"
»Að hún ætti að fá borgunina með það sama«,
sagði læknirinn.
,Já, einmitt það, sagði hún. Og þegar eg spurði
hver hafði sagt það, þá sagði hún, það sagði
hann sem sagði aé eg skyldi fá tíu aura“.
»Það var heldur óljóst«, sagði kapteinninn.
„Já, það var það reglulega. Og telpan var svo
lítil og sæt, og ómögulegt að fá orð úr. Það ein-
asta sem hún vissi með vissu var að hún ætti
sjálf að fá tíu aura. En eg komst þó svo langt
að eg fékk áð vita að það var mjólkurstrákurinn,
sem hafði heitið henni tíeyringnum ef hún færi
með mjólkina. Og vitið þið hvar hún hafði hitt
strákinn? í eldhúsinu í landshöfðingjahúsinu, það
var í eldhúsinu okkar, sagði telpan".
»1 landshöfðingjaeldhúsinu?« spurningin kom
frá lækninum.
Já, getið þið hugsað ykkur þvflíkann strák?
Já, það var vel að verið«, sagði kapteinninn.
„Eg varð að fara f kápu og setja á mig hatt,
eins og þið getið nærri, og fara með telpunni
heim til landshöfðingjans. Þar var þá uppi fótur
og fit, því enginn hafði séð þegar hún laumaðist
út, og kápan hennar og hatturinn hangdu í for-
stofunni, kl. var bara átta um morguninn, og það
var niðamyrkur. Frúin var alveg frá sér af hræðslu
og ætlaði áð fara að hringja í lögreglustöðina".
»Og strákurinn?« spurði læknirinn.
„Já, ef eg ætti að segja ykkur frá því öllu, þá
munduð þið verða jafnþreytt að hlusta á það, eins
og eg var að elta krakka óhræsið. Auðvitað hefði
eg getað látið það vera, en mér fanst það vera
mín skýlausa skylda að tala yfir hausamótunum
á honum, — í réttvísinnar nafni, skiljið þið. Og
svo var það aðferðin, hvernig hann gabbaði mig
altaf og skaut sjálfum sér undan, sem gramdi mig
svo mikið. Þetta varð regluleg samviskusök fyrir
mig að láta ekki svona lílinn hrekkjalim sigra
mig Getð þið ekki skilið það“.
»Jú«, sagði kapteinsfrúin.
„En eg skal segja ykkur að aldrei hefði mér
getað hugkvæmst að nokkur mannleg vera gæti
verið jafn slóttug. Hann hélt áfram að senda
allra handa krakka með mjólkina á hverjum degi,
og þau þutu á sama augabragði út úr dyrunum,
svo maður sá f lappirnar og endann á þeim eins
og reykjargusu brygði fyrir. Eg gat aldrei fengið
að tala orð við þau. Einn morgun reyndi eg að
halda telpu anga eftir til að spyrja hana, en hún
orgaði og hljóðaði svo að eg varð að sleppa