Dagskrá - 13.01.1897, Blaðsíða 6

líkindum ekki veita erfitt að fá styrk til fyrirtækisins
úr opinberum sjóði og viljum vjerskjóta því til skipasmiða
hjer, að koma þessu máli á framfæri, á þann hátt sem
þeir álíta best henta.
Til brjefaskiptavina vorra.
Af því að oss hafa borist venju fremur margar
»skammagreinir« frá hinum og þessum útaf bæjarfulltrúa-
kosningunum og öðrum málefnum cr hafa vakið illdeil-
ur milli manna hjer, viljum vjer hjer með í eitt skipti
fyrir öll láta heiðraða lesendur »Dagskrár« vita, að blað
vort flytur ekki sh'kar ritgjörðir, sem vjer álítum að sanni
of lítið um þrætuefnin sjálf, og auðgi allt um of bók-
menntir Islendinga að ósmekkvísum dylgjum og persón-
legri áreitni gegn einstökum mönnum. -
Þó sumum kunni ef til vill að þykja best skemmt-
un að þess konar blaðagreinum, munum vjer halda stefnu
vorri áfram þrátt fyrir það, og væntum þess að rjettsýni
og fegurðartilfmning fólksins megni meira að lokum
heldur en sá hugsunarháttur, sem hefur hingað til gjört
blöð vor, sum hver, að ruslakistum illa ritaðra skamma
og þ'vættings.
Farmaðurlnn.
(Framh.).
Hún sneri sjer að okkur þegar við komum inn af dyr-
unum og mjer fannst hún horfa framan í okkur alla í einu.
Þó tók jeg eptir því að hún leit síðast á mig — sem allra snöggv-
ast. Svo veifaði hún vasaklútnum einu sinni snöggt um and-
litið og gekk á undan okkur inn í salinn.
Við fórum á eptir, beint þangað inn sem hljóðfærin voru
slegin. Bæði jeg og fjelagar mínir vorum alvanir slíkum
skemmtunum, og jeg Ijet mjer optast hægt að taka þátt í
dansleikjum. En í þetta sinn hreif hljóðfæraslátturinn mig
með sjer og fótatakið í salnurn vakti hjá mjer sterka löngun
til þess að ganga í dansinn.
Sú sem stóð 1 dyrunurn þegar jeg kom inn var horfin
rajer í hinn fjölmenna hóp af dansmeyjum, cn jeg sá hana
þó skýrt fyrir mjer, — eins og jeg sje hana enn.
Hún var ennishá og beinnefjuð, með tinnusvart hár,
nokkuð langleit. — Hún bar höfuðið hátt og herðarnar voru
breiðar; hálsinn var líkur því sem jeg hafði sjeð á gyðjumynd-
um 1 grískum borgum. Göngulagið var skörulegt og vöxturinn
fagur. Því tók jeg eptir þegar hún gekk á undan okkur inn í
salinn. — En það sem mjcr virtist einkennilegast af öllum
hennar fríðleik voru augun.
Þau voru sægræn. —
Þessum augum gleymi jeg aldrei, og þegar jeg hugsa um
þau á ltvöldin í einverunni eptir öll þessi ár, finnst mjer enn
itkast því sem jeg horfi niður í sjáfariðu fram af hraðskreiðu
skipi, sem klýfur djúpdimmar öldur með bringunni.
Jeg beið eptir því að jeg sæi hana meðal dansmeyjanna
og hirti ekki að taka fyr þátt í gleðskapnum. Fjelagar mínir
voru komnir út á gólfið, og jeg stóð einn fast uppi við grind-
urnar fyrir framan þá sem ljeku danslagið.
Loksins varð jeg hennar var. Hún sat við lítið borð fyrir
framan sjálft danssviðið og hjá henni ungur Grikki t þjóðbún-
ingi eyjarskeggja. Hann hallaði sjer fratn og talaði við
hana með aðra hendina undir kinn en hina utan urn stórt
vínglas. Mjer sýndist hún veita máli hans lftið athygli, og jeg
horfði stöðugt á hana og beið þess að hún tæki eptir mjer.
Svo leit hún á mig í annað sinn; og í sömu svipan var
jeg kominn af stað á leið til hennar. — Jeg gekk gegnum
dansraðirnar fram hjá ljettklæddum, hlæjandi konum og vín-
drukknum mönnum á öllum aldri, beint þangað sem hún sat,
og hneigði mig fyrir henni.
Hún leit enn einu sinni á mig með sægrænu augunum,
lengur og fastar en fyr; svo stóð hún upp og rjetti mjer
höndina.
Jeg tók utan um hana og við dönsuðum af stað.
Svo reyndi jeg að tala við hana. — Hún gjörði fyrst ekki
annað en hlæja, stuttan, lágan hlátur, sem mjer fannst bera
hreim af danslaginu. Hún lagði sig fastar upp að mjer og
mjer fannst eins og við skildum hvort annað, þó við kynnum
ekki sama mál. — Svo sagði hún eitthvað sem jeg ekki skildi,
með alvarlegum, málmhreinum róm.
Við dönsuðum beint fram og aptur, þvert í gegn um sal-
inn nokkrum sinnum; svo staðnæmdist hún og jeg ætlaði að
leiða hana að sama borðinu sem hún sat áður við. En hún
tók í handlegginn á mjer og benti mjer 1 aðra átt.
Við settumst saman tvö ein úti í horni, langt frá Grikkj-
anum, sem hún hafði áður setið hjá,' — og nú fyrst virti jeg
hana fyrir mjer.
Jeg hef áður sagt að jeg hafi aldrei sjeð fegurri konu og
jeg segi það aptur. Jeg fann að jeg var gersamlega hugfang-
inn af henni, eptir þessi fáu augnablik sem við höfðum sjest
og verið saman. Heitur straumur af nýrri, sterkri gleði, sem
jeg hafði aldrei fundið til áður, fór um mig allan. og jeg fann
og skildi eins glöggt eins og jeg vissi af sjálfum mjer að hún
mundi ráða mestu um forlög mín frá þessum degi.
Jeg kallaði einn af þjónunum til mín og nefndi nafnið
á besta 'víninu sem jeg þekkti af þvi sem drukkkið er á þess-
um eyjum, en hún leit til mín hálfbrosandi og jeg færði mig
nær henni á bekknum. — Við gátum ekki talað saman, en
jeg gat þó látið hana skilja að jeg væri sjómaður, að skipið
rnitt hjeti »Etruria« — og að jeg væri ástfanginn af henni.
Svo kom þjónninn með tvær krúsir af hvítu þrúguvíni og
jeg drakk henni til eins og við hefðum þekkst lengi.
Vínið gerði okkur Ijettara að skilja hvort annað. Jeg gat
greint einstöku orð sem jeg kannaðist við; hún talaði einkenni-
lega mállýsku, en jeg sagði þau fáu orð sem jeg kunni í
grísku, samhengislaust og einungis til þess að segja eitthvað.
Við hlógum hvort að öðru, horfðumst í augu og dreyptum á
krúsunum. — Svo hallaði jeg mjer áfram, lagði hendina á
öxlina á henni og kyssti hana beint á munninn.
Henni brá ekki neitt við, en hún varð alvarlegri. Hún
leit í kring um sig; þar var ekkert að sjá nerna hlæjandi, hugs-
unarlaus andlit, og enginn sýndist taka eptir okkur. Grikkinn
var horfinn og danslagið var enn fjörugra og háværara en
áður. Sporið var stigið hringinn í kring og við vorum ein
innan um allan fjöldann. — Jeg tók í höndina á henni og
nefndi nafnið mitt fast við eyrað á henni. —- Hún kippti
hendinni að sjer og sagði mjer sitt lágt og skýrt..
Hún hjet Darja.
(Meira).