Dagskrá - 04.02.1897, Blaðsíða 6

2l8
»Etruriu« mtn vegna, en fjelagar mínir þeir er fylgdust með
mjer í dansinn, kvöldið fyrsta er við sáumst, þekktu hana
aptur og minntust á hana við mig nokkrum sinnum, en jeg vatt
þá alltaf af mjer án þess að þá grunaði neitt.
Alls einu sinni hitti jeg hana eina aptur við lyftingu, á siglingu
suður af Sikiley. |eg stóð á verði með þrem öðrum, en þeir voru
frammi á eða miðskipa, þegar Darja kom upp. Þetta var undir
rökkur, og skipið sigldi við, í óstöðugum byr, ekki sterkum. Hún
hjelt annari hendi í dyrakarminn og leit út 1 hljeborða þegar
jeg gekk fyrir. Jeg horfði í kringum okkur og sá engan.
Svo gekk jeg að dvrunum og vafði hana að mjer, með augun
á verði um alla stiga og hurðir.
Jeg tók um höndina á henni; hún var hvít og köld af
hafgustinum, en það var eins og eg heyrði blóðið þjóta um
háls hennar og brjóst ungt og sterkt eins og áður er við geng-
um saman undir grísku trjánum. Jeg sá engan nærri. og jeg
kyssti hana með augun lokuð, eitt, langt augnablik.
Þegar jeg leit upp aptur, stóð Þjóðverjinn fyrir aptan okk-
ur með niðurbrettan sjóhatt og ókveykt ljósker í annari hendi.
Jeg slepti henni hægt og stillilega, og snjeri mjer að Þjóð-
verjanum.
Jeg hafði opt áður orðið þess var að hann horfði á mig
með augum brennandi af gamalli rótgróinni heipt, og jeg kippti
mjer ekki upp við það. Jeg vissi að þessi maður hafði hatað
mig alla stund frá fyrri samvist okkar, og að hann gleymdi
mjer’ aldrei þó hann færi víða. — En í þetta sinn hryilti mig
við eituraugunum hans, sem jeg sá glóa undan hattskyggninu
og loðbrúninni.
Jeg fann það á mjer og las það út úr honum að hann
gladdist af þvt að vita að hann gæti nú beitt fjandskap sín-
um gegn fleirum en mjer einum. Hann var einn af þeim
sem hata allt sem óvinir þeirra elska, og þó jeg óttaðist hann
ekki, greip mig eitthvert ógeð og kvíði út af því að vita þenn-
an ógöfuga heiptrækna fjandmann á sömu skipsfjöl og heit-
mey mína.
Við sögðum hvorugur eitt orð, og fórum hvor 1 sína átt.
En jeg hugsaði mjer að jeg skyldi ekki vera lengur en jeg
þyrfti með þessum fjelaga, eptir að hann hafði komist að
leyndarmáli mfnu.
Þegar jeg kom af verðinum hallaði jeg mjer upp í rekkju
mína í öllum klæðurn og steinsofnaði.
Jeg svaf langan tíma fram á næstu vöku. Sundurlausir
og óglöggir draumar leituðu á mig. Stundum var jeg eins og
milli svefns og vöku og rnjer leið illa. Jeg vissi af því í gegn
um svefninn að það mundi koma af því að jeg lá í öllum
fötum, og jeg ætlaði mjer að rísa upp hvað eptir annað, en
einhver martröð lá yfir mjer og hjelt mjer föstum.
Seinast dreymdi mig að jeg og Darja dönsuðum hart eptir
endilöngum þiljunum á »Etruría«, en skipstjórinn hjekk uppi
undir körfunni og horfði niður á okkur. Jeg þóttist vera t
aldökkum klæðum, en hún var á ljósgrænum kyrtli. Mjer þótti
skipið liggja upp að landi með aðra hliðina, en það var ekki
í Eyjahafinu, heldur við einhverja óþekkta strönd með sandi
og grjóti. Upp af skipinu lá landbrú, löng og örmjó. A-henni
miðri stóð maður ónáttúrlega hár, með sjóhatt í annari hendi.
Jeg þóttist þekkja hann vcl. Það var Þjóðverjinn, og sami
grunurinn um einhverja ógæfu er vofði yfir mjer, greip mig
aptur sterkari og Ijósarr en fyr. Mjer fannst jeg nú sjá hvað
verða vildi með spámannsaugum þess'sem sefur, og óttinn
læsti sig 1 gegn um allar mínar taugar, — en við lijeldum áfram
að dansa, harðara og harðara.
Mjer fannst að fætur okkar kæmu ekki lengur við þilfarið.
Skipstjórinn horfði niður yfir okkur alvarlegur á svipinn, en
með góömannlegum augum og mjer sýndist leka vatn úr hári
hans.
Allt í einu hrökk jeg upp og var á fótum í sama bíli.
Skipið lá því nær á hliðinni, en reisti sig nú upp í hendings-
kasti, eins og það y!ti í brotsjóum. I stigagatinu var hringt
handbjöllu hart og 1 sífellu; það var hún sem hafði vakið
mig.
Jeg þaut upp stigann og upp á þilfar. Þar var öll skips-
höfnin uppi, í sjóklæðum, sumir á hlaupum fram og aptur, en
sumir hjeldu sjer í kaðla og stagi. Skipið valt voðalega og
sjóir gengu yfir það. Jeg sá- land á hljeborð, flatt sandlendi,
með lágum húsaþorpum, nokkuð frá sjónum. Jeg þekkti mig
vel á þessum stöðvum, og vissi strax hvað orðið var. Við
vorum strandaðir á grunnbroti við skagann austan við Tunis.
Þegar jeg fór niður hefur veðrið verið að búa sig undir
leikinn, og meðan jeg svaf í rekkju minni hafði stormurinn
náð tokum á sjónum og öllu því sem á honum ílaut. Nú
voru öll bönd laus af honum og hann æddi yfir hafið, þeytti
særokinu hátt upp á land og svipti í sundur hverri pjötlu sem
uppi var. Jeg hef aldrei sjeð neinn óðari hafstorm, enda var
hann þess valdandi að jeg hætti við siglingar og leitaði aptur
heim til átthaga minna.
Jeg mældi fjarlægðina til lands með augunum og hljóp 1
sviphending aptur að lyptingunni — eins hart eins og við
Darja höfðum dansað í draumnum. Skipverjar hjengu fölir
og þögulir í hverju sem þeir gátu fest hönd á, og það brak-
aði og brast í skipshliðunum. Við vissum allir að skipið var
brotið og að ekkert líf umborð á »Etruria« átti sjer nú mikla
bjargar von.
Eptir því sem meiri sjór rann í skipið urðu boðarnir
þyngri sem yfir það gengu. En jeg hugsaði nú um ekkert
annað en það að finna unnustu rnína, og de}Ja með henni eða
bjargast með henni ef þess væri kostur.
Jeg kom að hurðinni þar sem Þjöðverjinn sá okkur saman.
Hún var lokuð aptur, en jeg spyrnti henni upp með fætinum
og komst niður stigann.
Darja hjelt sjer í járnstólpa við borðið. Hún var náföl
en þó stoltleg á svipinn; við sögðum hvorugt eitt einasta
orð, en jeg tók annari hendi utan um hana og hjelt rnjer með
hinni í stigariðið og hvað sem fyrir varð. Þannig komumst
við upp.
Jeg sá skipstjórann miðskipa. Hann hjelt sjer ( kaðal við
sigluna og hrópaði til skipverja, en jeg heyrði engin orða-
skil. (Meira).
Heimsmál.
(fýtt).
i I hinu enska tímariti »Nineteenth Century« (nítjánda öldin),
hefur nrófessor I. P. Mahaffy gert alheimsmálið að umtalsefni
slnu; kveðst höf. vera þeirrar skoðunar að á þessum tímum
vofi yfir oss hin sama ringulreið scm hepti byggingu Babels-
turnsins sæla, sem sje rnálaglundroðinn.
A miðöldunum stóðu menn betur að vígi hvað þetta snerti.
Þá lá á hvers menntaðs manns vörum, hverrar þjóðar sem
hann var, eitt og hið sama allsherjar mál, sem gaf aðgang að
öllu sem skráð var og skrafað af hverju tagi sem var, og það
var latínan. I þann tfma gat sá ekki setið bekk með lærðum
mönnum sem ekki kunni latínu jafnhliða sínu móðurmáli.